Ερμηνεύτρια ενός από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που μας πέρασε («Ζωή μου μην αργείς» – Μικρή Άρκτος). Τραγουδίστρια ιδιαιτερόφωνη, από εκείνες που ξεφεύγουν από το αναμενόμενο και σπάνε τις νόρμες. Καλλιτέχνης που στο Ηράκλειο δίλημμα, μεταξύ Αρετής και Κακίας, επιλέγει σταθερά την πρώτη και βαδίζει με δυσκολία, αλλά και αξιοπρέπεια. Από μικρή ηλικία, και όχι τυχαία, την εμπιστεύτηκαν ονόματα όπως ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Θάνος Μικρούτσικος και τώρα, στον δίσκο που σας προανέφερα, ο Γιώργος Ανδρέου. Η Ρίτα Αντωνοπούλου, με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και εφόδια, με την απλότητα της συμπεριφοράς της και με το «μοίρασμα» που δεν θα διαβάσετε στις παρακάτω γραμμές (δεν χωρούν τρεις ώρες κουβέντας σε χίλιες λέξεις), συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου τραγουδίστριες. Ο τελευταίος της δίσκος, περιέχοντας τραγούδια σπουδαία αλλά και «δύσκολα», παλεύει να ακουστεί σε καιρούς δύσκολους. Προσωπικά, σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα.

Έχεις διαλέξει τον «δύσκολο δρόμο» στο τραγούδι. Είναι συνειδητή επιλογή σου; Είχες ευκαιρίες να «λοξοδρομήσεις»;

Ήταν απολύτως συνειδητή επιλογή από την αρχή. Η απόδειξη είναι ακριβώς αυτό που είπες: υπήρχαν πάρα πολλές ευκαιρίες να «λοξοδρομήσω», στην ηλικία που θα ήταν απολύτως κατανοητό να «λοξοδρομήσω», αλλά δεν το έκανα. Δεν το έκανα γιατί από την αρχή ένιωθα σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ακριβώς για αυτό το λόγο, δούλευα και πρωί. Μέχρι να γνωρίσω τον Θάνο (Μικρούτσικο), δηλαδή από το 2000 μέχρι το 2006, δούλευα πρωί για να έχω τακτοποιημένο με αυτόν τον τρόπο το βιοποριστικό μου και να νιώθω ότι στη μουσική οι αποφάσεις μου είναι βασισμένες στις επιλογές μου. Εκείνος μου είχε πει, από την πρώτη στιγμή, να μην το σκέφτομαι έτσι και ότι είμαι γεννημένη τραγουδίστρια. Ακούγοντάς το από τον Θάνο Μικρούτσικο αυτό, πήρα την απόφαση να ασχοληθώ αποκλειστικά με το τραγούδι. Έτσι πήραν τα πράγματα τον δρόμο τους.

Σε αυτόν τον δρόμο, υπάρχει κάποιο «τίμημα»;

Κοίταξε, σε βιοποριστικό επίπεδο, τα πρώτα χρόνια ήταν καλά. Υπήρχε βέβαια από τότε η αγωνία της επόμενης συνεργασίας και της επόμενης εμφάνισης, αλλά χωρίς να έχω κάποιο φοβερό πρόβλημα. Από την εποχή που έγινα μητέρα, ο βιοπορισμός απέκτησε μια άλλη διάσταση και μια άλλη έμφαση. Έκτοτε, έχουν έρθει πάρα πολλά βράδυα ανησυχίας για το μέλλον. Για το τι θα κάνω, πώς θα τα καταφέρω. Παράλληλα, έχω πέσει και στη χειρότερη φάση, πρώτα της χώρας και μετά της μουσικής, που, όσο περνάει ο καιρός, διαπιστώνω πόσο τραγικά είναι τα πράγματα. Τον τελευταίο χρόνο, μάλιστα, έχω αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές τι άλλη δουλειά πρέπει να κάνω.

Θυμάμαι τον Θάνο Μικρούτσικο να μου λέει ότι θαυμάζει την αντοχή σου καθότι μαζί γυρίσατε όλη τη χώρα σε μια περιοδεία για πιάνο και φωνή πέρυσι.

Πράγματι.

Μοιραία, λοιπόν, προκύπτει η εξής ερώτηση: είσαι (βαρέως και ανθυγιεινώς) εργαζόμενη και μητέρα. Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο με δεδομένη την απουσία που απαιτεί το επάγγελμά σου;

Συνδυάζονται αναγκαστικά, με ενοχές και δυσκολία. Είμαι πάρα πολύ τυχερή γιατί έχω τους γονείς μου νέους, γερούς και με μεγάλη διάθεση να ασχοληθούν με την κόρη μου. Μπορώ, λοιπόν, και τους την αφήνω κι έχω το κεφάλι μου ήσυχο, αλλά όταν είμαι εδώ διακατέχομαι από το ενοχικό σύνδρομο της μαμάς που πρέπει να περάσει όσο περισσότερο μπορεί με το παιδί της, αφήνοντας όλα τα άλλα απέξω. Τι θέλω να πω: κανονικά εγώ, κάνοντας αυτή τη δουλειά, πρέπει να κάνω και άλλα πράγματα εκτός από το να βγαίνω στη σκηνή και να τραγουδάω.

Όχι, βέβαια. Είναι οι πρόβες…

Πέρα από τις πρόβες. Είναι και αυτό που κάνουμε εδώ, είναι και η προσωπική μου ενασχόληση με τη μουσική: πόσο θα κάτσω να μελετήσω, πόσο θα κάτσω να ακούσω, τι θα παρακολουθήσω, πού θα πάω, ποιους θα συναντήσω, οι λεγόμενες «δημόσιες σχέσεις» κ.λπ. Από όλο αυτό το σύστημα και όλη αυτή τη διαδικασία εγώ είμαι εκτός. Είμαι εντελώς εκτός και ομολογώ ότι δεν έχω και τη διάθεση να μπω εντός. Και δεν το βλέπω και να μου συμβαίνει.

Παρότι, όμως, είσαι εκτός, έχεις τραγουδήσει Κραουνάκη, Μικρούτσικο και Ανδρέου. Δεν είναι μια κατάκτηση αυτό; Ένα παράσημο; Και η ερώτηση που έρχεται μοιραία είναι τι θα ακολουθήσει;

Θα δούμε. Γιατί και όταν ήμουν με τον Θάνο δεν ήξερα ποια θα είναι η συνέχεια ή τι θα γίνει μετά. Δεν το ξέρω. Έτσι κι αλλιώς με τον Θάνο, πέραν της επαγγελματικής μας συνεργασίας, έχουμε χτίσει και μια σχέση ζωής. Είναι ένα σημείο αναφοράς και θα είναι πάντοτε για μένα. Το γεγονός ότι κάνω μια δουλειά με έναν άλλο συνθέτη δεν σημαίνει ότι έχουμε «χωρίσει τα τσανάκια μας». Οποιαδήποτε στιγμή θα κάνει κάτι και θα με χρειαστεί, θα είμαι εκεί και το ξέρει. Η μουσική του είναι μέσα μου.

Ούτως ή άλλως, υποθέτω ότι και στο φετινό σας πρόγραμμα με τον Γιώργο Ανδρέου περιλαμβάνονται τραγούδια του.

Ναι, βέβαια. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Για να σου απαντήσω, όμως, το «μετά» πάντοτε το πήγαινα με βάση αυτό που θα με έκανε να νιώσω καλά. Με βάση αυτό που θα με έκανε περήφανη. Όταν μου είχε προτείνει ο Γιώργος (Ανδρέου) τη δουλειά, ένιωσα άλλο ένα παράσημο. Γιατί δεν πίστευα ότι θα «έβλεπε» σε μένα μια ιδανική ερμηνεύτρια της δουλειάς του. Πίστευα ότι θα με έχει καταχωρημένη σα μια πολύ δωρική τραγουδίστρια και ότι δεν θα μπορούσε να «δει» κάποια πιο λυρική πλευρά μου για να μπορέσει να με συνδυάσει με το έργο του. Μέσα μου, όμως, ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Γιώργο, ακόμα και σε επίπεδο ενορχήστρωσης, παραγωγής… κάπως να βρεθούμε. Δεν μου πήγαινε το μυαλό ότι θα κάναμε κάτι δισκογραφικά. Εξεπλάγην, λοιπόν, όταν μου το πρότεινε. Θυμάμαι, μάλιστα, πως όταν πρωτοπήγα στο στούντιο να κάνουμε τα πρώτα δοκιμαστικά, πήγα και με μία διάθεση ότι κάποια από τα τραγούδια που μου έχει προτείνει μες στη δουλειά δεν θα μπορώ να τα πω. Μπαίνοντας, όμως, στο στούντιο άλλαξε αυτό. Ξαφνικά, άλλαξα κι εγώ γνώμη και ένιωθα ότι ακούγονταν καλά. Κι έτσι πήγε όλο το πράγμα. Ήμουν κι εγώ στην αρχή διστακτική. Για αυτό και κάποια τραγούδια προέκυψαν στην πορεία, όπως το «Έχεις πού να πας», ή το «Δουλειά-αγκαλιά», ή το «Μονάχα η αγάπη», ή το «Τζίνι».

Αυτός ο δίσκος, είναι ένας δίσκος ρόλων. Πόσο εύκολα υποστηρίζεται σε ένα live, όταν πρέπει να αλλάζεις «φορεσιά» από τραγούδι σε τραγούδι και να περνάς από τη «Μάνα», για παράδειγμα, στο «Το μόνο που σου ζήτησα»;

Για αυτό και δεν είναι δίπλα-δίπλα στο πρόγραμμα.

Το φαντάζομαι αυτό. Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν είναι δίπλα-δίπλα, ακούγονται με μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους. Πόσο εύκολο είναι να πεις την τελευταία νότα ενός φορτισμένου και εξαιρετικού τραγουδιού σαν τη «Μάνα» και μετά να πεις απλώς το επόμενο;

Δεν είναι καθόλου εύκολο και αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που συζητάμε διαρκώς με το Γιώργο. Στην τελευταία μας εμφάνιση, μάλιστα, αλλάξαμε τη σειρά πάνω στη σκηνή.

Ένα από τα τραγούδια του δίσκου, που αναφέρθηκε και νωρίτερα, το «Δουλειά-αγκαλιά», είναι ένα πραγματικά ξεχωριστό τραγούδι, επίκαιρο, που θίγει με έναν εξαιρετικό τρόπο το φλέγον θέμα της μετανάστευσης και ξεφεύγει από τη συνηθισμένη θεματολογία της πλειοψηφίας των τραγουδιών που ακούγονται στα ραδιόφωνα. Η ερώτηση είναι: μπορεί να υποστηριχθεί αυτό το φανταστικό τραγούδι και να φτάσει στο κοινό μέσα από το ραδιόφωνο;

Δεν θα υποστηριχθεί στα ραδιόφωνα, το ξέρουμε και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Έτσι είναι. Και δεν είναι ότι δεν θα υποστηριχθεί μόνο αυτό, αλλά γενικά δεν θα υποστηριχθούν αυτά τα τραγούδια. Το γιατί δεν θέλω καν να μπω στη διαδικασία να το αναλύσω. Δεν θέλω πια. Κουράζομαι και στεναχωριέμαι.

Με αφορμή αυτό το τραγούδι και τη διαφορετική του θεματολογία, γιατί πιστεύεις κυριαρχεί το ερωτικό στοιχείο στα τραγούδια που ακούγονται περισσότερο;

Νομίζω ότι μέχρις εκεί πάει το ταλέντο και η δημιουργική σκέψη των περισσοτέρων στιχουργών. Φταίει αυτό και η μονομανία των περισσοτέρων ανθρώπων που υπάρχουν μέσα στη μιντιακή κατάσταση, που προτάσσει σαν επιχείρημα ότι ο κόσμος θέλει να ξεχαστεί από τα προβλήματα και να ακούσει κάτι πιο ανάλαφρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News