Οι Ξυλούρηδες είναι η πιο γνωστή μουσική οικογένεια της Ελλάδας. Από τον θρυλικό Νίκο Ξυλούρη και τα αδέρφια του, τον φημισμένο λυράρη Ψαραντώνη και τον δεξιοτέχνη λαουτιέρη Ψαρογιάννη, μέχρι τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Με κεντρικούς χαρακτήρες τον Ψαρογιώργη (Γιώργη Ξυλούρη), τα τρία παιδιά του που σπουδάζουν στη Μελβούρνη και τον πατέρα του, Ψαραντώνη, η ταινία «Μια οικογενειακή υπόθεση» ακολουθεί την οικογένεια μέσα από επαγγελματικές προκλήσεις και δύσκολες προσωπικές αποφάσεις, και καταγράφει τη ζωή τους για διάστημα δύο ετών. Η ταινία ξεκινάει το 2012. Είναι μια χρονιά κρίσιμων αποφάσεων και αλλαγών για την οικογένεια του Ψαρογιώργη, που ζει μεταξύ Κρήτης και Αυστραλίας. Την σκηνοθεσία υπογράφει η Αγγελική Αριστομενοπούλου, που θεωρεί ότι η «Οικογενειακή υπόθεση» είναι μια ταινία για μια οικογένεια που την ενώνει η μουσική. Είναι μια ταινία που αφορά τη μουσική παράδοση της Κρήτης και μιας κρητικής οικογένειας. Που δείχνει ότι υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε τόσο κοντά στη φύση και που έχουν την πρώτη ύλη δίπλα τους που δεν τους ενδιαφέρει όλο το υπόλοιπο. Και στην ταινία αυτό το βλέπεις πολλές φορές. Είναι τόσο δυνατό αυτό που έχουν, που όλα τα άλλα, τρέχα γύρευε. Δείτε τι άλλο μας είπε.

Ποια ήταν η αφορμή για την δημιουργία μιας τέτοιας ταινίας;

Αγγελική Αριστομενοπούλου: Καταρχάς έκανα τις «Μουσικές του Κόσμου» και τότε είχα την πρώτη επαφή με την κρητική μουσική, πριν από δέκα χρόνια που είχαμε πάει να κάνουμε εκπομπή για την Κρήτη. Από τότε είχαμε συναντήσει και τον Ψαραγιώργη και μου είχε μείνει από όλους αυτούς τους κρητικούς μουσικούς που είχα γνωρίσει, με είχε μαγέψει η φωνή του. Αλλά και ο χαρακτήρας του. Είναι ένας άνθρωπος πολύ σεμνός και πολύ καλός μουσικός. Δεξιοτέχνης. Τα χέρια του είναι σκαμμένα από τις χορδές του λαούτου από τα παιξίματα σε πανηγύρια και γάμους. Μετά τον ξανασυνάντησα όταν κάναμε την «Ταξιδιάρα Ψυχή» (απέσπασε το βραβείο διεθνών κριτικών FIPRESCI στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2010) με τον Αγγελάκα που ηχογραφούσαν τότε έναν δίσκο, και πάνω στην Θεσσαλονίκη όταν συναντιόμασταν περνούσαμε πολύ ωραία. Μου άρεσε αυτό που έκαναν, και με τον Γιάννη Αγγελάκα. Δηλαδή έπαθα πλάκα. Υπήρχε και στην προηγούμενη ταινία μου, Ψαρογιώργης, μέσα. Και όταν γνώρισα τα παιδιά του πλέον, στα τελευταία γυρίσματα της «Ταξιδιάρας Ψυχής», έπαθα πλάκα. Δηλαδή το ότι η παράδοση συνεχίζεται και στη νεότερη γενιά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Και τρεις γενιές μουσικών και το πώς περνάει η παράδοση από γενιά σε γενιά ήταν ένα πράγμα που θεώρησα ότι θα μπορούσε να γίνει μια όμορφη ιστορία και έτσι ξεκίνησα.

Τι προκλήσεις αντιμετωπίσατε;

Α.Α.: Κοιτάξτε. Όταν πρέπει να κάνεις μια ταινία για μια οικογένεια και πόσο μάλλον μια κρητική οικογένεια, ξέρεις από την αρχή ότι θα χρειάζεται δουλειά για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους. Δεν είναι εύκολο για κανέναν να ζει με μια κάμερα στο σπίτι του. Ήταν δύσκολο. Χρειάστηκε χρόνος. Κράτησαν 2 με 3 χρόνια τα γυρίσματα. Πολλές φορές δεν υπήρχε διάθεση. Πηγαίναμε για γύρισμα και γυρνάγαμε με καθόλου υλικό. Παρόλα αυτά, αυτή είναι η δουλειά μας. Όταν κάνεις ντοκιμαντέρ ειδικότερα είναι ένα από τα πράγματα που ξέρεις από την αρχή. Δεν έχεις ηθοποιούς. Δεν έχεις αυτούς που πληρώνονται για να κάνουν αυτό που θέλεις. Έχεις να κάνεις με κανονικούς ανθρώπους, με τις αδυναμίες τους, με τα προτερήματα τους, και πρέπει να δουλέψεις με αυτό. Πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, να τους πείσεις ότι αυτό που κάνεις είναι καλό και να σε εμπιστευτούν. Και νομίζω ότι σιγά-σιγά με τον καιρό και με τον χρόνο είσαι εκεί και επιμένεις, κερδίζεις, χτίζεται μια σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.

Υπάρχει μεγάλο χάσμα γενεών ανάμεσα στους μουσικούς της οικογένειας;

Α.Α.: Όχι. Υπάρχει το χάσμα γενεών και φαίνεται αυτό από άποψη ηλικίας. Σε σχέση με τα εγγόνια του Ψαραντώνη που γνωρίζουμε στην ταινία, τα παιδιά του Γιώργη, τον Νίκο, τον Αντώνη και την Απολλωνία, μιλάμε για τη μέρα με την νύχτα. Γιατί τα παιδιά του Γιώργη έχοντας μεγαλώσει με δύο διαφορετικές κουλτούρες, την αυστραλιανή και την κρητική, και μιλώντας άπταιστα αγγλικά και φυσικά κρητικά με πολύ έντονη προφορά, ζώντας σε ένα αστικό περιβάλλον μιας σύγχρονης πόλης, όπως είναι η Μελβούρνη, έχουν διαφορετικά ακούσματα. Ακούν ηλεκτρονική μουσική, το ντύσιμό τους είναι πολύ πιο μοντέρνο σε αντίθεση με τον παππού τους. Από την άλλη όμως, όταν τους βλέπεις να βρίσκονται όλοι μαζί, και μόνοι τους ο καθένας, να παίζουν τη μουσική και επειδή παίζουν την ίδια και έχουν κοινή μουσική παράδοση, εκεί το χάσμα δεν το βλέπεις καθόλου. «Ρημαδιέται» τέλος πάντων όταν τους βλέπεις πλέον στη σχέση τους με την μουσική.

Ποιες είναι οι προτεραιότητες του Γιώργη και ποιες των παιδιών;

Α.Α.: Εντάξει. Ο Γιώργης είναι πατέρας. Η προτεραιότητά του είναι τα παιδιά του, πέρα από την μουσική του. Το έβλεπες και στην ταινία. Την αγωνία του να παίξουν, να τους δείξει, να τους μάθουν, να είναι καλοί. Θυμάμαι ένα από τα πρώτα γυρίσματα, που έχουμε πάει με τον Γιώργη και την Απολλωνία σε ένα σχολείο στην Κρήτη, κοντά στο Ηράκλειο. Είχαν καλέσει σε μια γιορτή τον Γιώργη, να παίξει σε ένα ολόκληρο σχολείο και να μιλήσει για την κρητική μουσική παράδοση. Ήταν κάπως σαν μάθημα. Δηλαδή, εξηγούσε την ιστορία πίσω από κάθε μελωδία και έπαιζε. Και τα παιδιά τον ακολουθούσαν με τα κρουστά. Θυμάμαι ότι μετά μας είχαν βγάλει οι δάσκαλοι, αφού τελείωσε όλο αυτό το πράγμα, να φάμε και να πιούμε και ήταν η Απολλωνία που βέβαια ήθελε να γυρίσει, να παίξει με τους φίλους της. Ήταν αργία για εκείνη και έλεγε: «Έλα ρε μπαμπά, πάμε». Είχαμε ήδη κάτσει 2 ώρες στο σχολείο, και άλλες δύο μετά. Το παιδί ήθελε να φύγει. Και θυμάμαι που την πιάνει ένας δάσκαλος και της λέει: «Πρέπει να καταλάβεις ότι ο πατέρας σου δεν σου ανήκει, ανήκει στον κόσμο». Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη των ανθρώπων γύρω του, που ήθελαν να του μιλήσουν, που και αυτός αναγκαστικά καθόταν, δεν τον αφήνανε. Αλλά η προτεραιότητά του είναι τα παιδιά του. Το βλέπεις στην ταινία συνέχεια αυτό. Τα παιδιά εντάξει, είναι στην δική τους φάση. Με τους φίλους, τις παρέες τους, τα clubs τους. Αλλά σίγουρα και η κρητική μουσική είναι κάτι το οποίο το αγαπάνε, παίζουνε καθημερινά, είναι ο τρόπος έκφρασής τους.

Θα ήθελα να μου πείτε μια στιγμή από τα γυρίσματα που σας έχει μείνει στη μνήμη.

Α.Α.: Ναι. Είχαμε πάει στην εξοχή της Αυστραλίας και ετοιμάζεται ο Ψαραντώνης, έχουμε ξεκινήσει με τον Γιώργη να πάμε μια βόλτα και μας πηγαίνει ένας φίλος που μας φιλοξενούσε σε ένα απομονωμένο σπιτάκι όπου ζουν δύο ηλικιωμένοι που περιθάλπουν άγρια ζώα που έχουν τραυματιστεί. Έχουν τρία καγκουρό και ένα Wombat. Τα Wombat είναι σα σκαντζόχοιροι αλλά τεράστιοι. Φοβερά ζωάκια. Και βγάζει το λαούτο και παίζει και αμέσως έρχονται όλα τα καγκουρό γύρω του. Το ένα καγκουρό έρχεται και κάθεται δίπλα του και σηκώνεται στα δύο του πόδια και άκουγαν λαούτο. Είχαν συντονιστεί. Ήταν μια μαγική στιγμή.

Δείτε το τρέιλερ:

 

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Η ταινία θα ταξιδέψει στην Γαλλία στις 22 του μήνα, και θα συνεχίσει σε άλλα φεστιβάλ στην Ευρώπη, στην Αμερική και φυσικά στην Αυστραλία.

Δαναός, Λ. Κηφισίας 109

Ώρες προβολής: 18:20, 20:20, 22:20

Αίθουσα: Δαναός 2

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News