(«Και πού αλλού να πάω;» άκουσα ότι είπε υποψήφια βουλευτίνα, όταν τη ρώτησαν για τη μεταπήδησή της σε άλλο κόμμα – για να δούμε λίγο καλύτερα τούτη τη φράση).

Οι πολιτικοί έχουν ανεπτυγμένη την πεποίθηση ότι η πατρίδα τούς χρειάζεται. Καλώς ή κακώς. Καλώς, διότι η πολιτική χρειάζεται δέσμευση και αφοσίωση, δεν μπορεί να είσαι «ολίγον» πολιτικός. Είσαι full time πολιτικός και αυτό συνεπάγεται ένα συγκεκριμένο κοστούμι (να μην περιβάλλεσαι, δηλαδή, από αντικρουόμενα συμφέροντα) και μια κάποια ανιδιοτέλεια. Μπαίνοντας στην πολιτική χάνεις, δεν κερδίζεις – κανένα κόμμα πια δεν αναλαμβάνει το σύνολο των προεκλογικών εξόδων σου κι αν έχεις μια στοιχειώδη σύνεση θα αρνηθείς τη βοήθεια των πλούσιων και πανίσχυρων «χορηγών». Αν πετύχεις στην πολιτική, θα έχεις έναν καλό μισθό – τίποτα πέραν τούτου. Αντίθετα, αν πετύχαινες στην αγορά εργασίας, θα μπορούσες να εκτιναχτείς οικονομικά. Θέλω να πω δηλαδή, ότι το μεράκι της πολιτικής, δεν εμπνέεται από οικονομική ιδιοτέλεια αλλά από την επιθυμία της προσφοράς και της δημόσιας αναγνώρισης κι επειδή συνεπάγεται συγκεκριμένες ομηρίες, είναι μια μορφή μακροπρόθεσμης επένδυσης στη ζωή ενός ανθρώπου. Ή μιας συγκεκριμένης θητείας, γιατί παγκοσμίως υπάρχουν άνθρωποι επιτυχημένοι στην καριέρα τους, που εντάχθηκαν στον χώρο της πολιτικής για ένα συγκεκριμένο διάστημα.

Αυτή είναι η μία άποψη – υπάρχει και η άλλη. Η «πατρίδα» δεν χρειάζεται αυτούς, που θέλοντας να μείνουν απαραιτήτως πάνω στο σανίδι αναζητούν στέγη σε όποιο θίασο τους ανοίξει την πόρτα. Η «πατρίδα» δεν χρειάζεται φάτσες – στη βαθύτατη κρίση που διανύουμε, πάνω απ΄όλα χρειάζεται αρχές. Δεν ανακαλύπτω την πυρίτιδα, αλλά η κοινωνία μας έχει χάσει τον μπούσουλα – οι ψεκασμένοι είναι ένα παράδειγμα. Οι πολιτικοί επομένως, που κουβαλώντας την προίκα τους – το συγκεκριμένο εκτόπισμα που έχουν καταγράψει στην πορεία τους – δεν βρίσκουν θέση στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αποσυρθούν από την πρώτη γραμμή, να μην είναι βουλευτές αλλά να είναι ενεργοί, πολιτικά δρώντες, πολίτες. Αυτοί είναι οι πολιτικοί που δεν θέλησαν να κάνουν σοβαρές εκπτώσεις, δεν έγιναν σουλατσαδόροι της πολιτικής σκηνής κουβαλώντας δώθε-κείθε τη βαλίτσα με τις ψήφους που έλαβαν στις τελευταίες εκλογές, που δεν αναπροσαρμόζουν τον πολιτικό τους λόγο ανάλογα με το κόμμα που τους άνοιξε την πόρτα.

Αντίθετα, οι πολιτικοί που δεν είναι έτοιμοι να αναπροσαρμόσουν τη ζωή τους, γιατί εθίστηκαν στα έδρανα της Βουλής, στα μικρόφωνα και τις κάμερες, κάπως στραβά έχουν καταλάβει τα πράγματα. Νομίζουν ότι η πατρίδα δεν θα επιβιώσει χωρίς αυτούς/αυτές, ότι είναι αναντικατάστατοι. (Τη συνέχεια την ξέρετε… για τα νεκροταφεία… που είναι γεμάτα από αναντικατάστατους).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News