Στην είσοδο και στα γύρω ανθοπωλεία, κόκκινα αλεξανδρινά και ψεύτικα στολισμένα μικρά χριστουγεννιάτικα δεντράκια για τους τάφους. Κίνηση πολλή. Αυτοκίνητα, βανάκια, νεκροφόρες, μηχανάκια, μηχανές. Όλα. Επισκέπτες όλων των ηλικιών. Μόνο μωρά δεν βλέπεις. Ή, μάλλον, τα μόνα μωρά που βλέπεις είναι εκείνα στις αγκαλιές των τσιγγάνων που ζητιανεύουν. Επαίτες όλων των κατηγοριών. Ανάπηροι, ανήμποροι ηλικιωμένοι, τοξικομανείς. Υγρασία. Λάσπη. Ησυχία μαζί και φασαρία. Η Μαρία περπατά τους διαδρόμους ανάμεσα σε τάφους και φωνάζει κάθε τόσο «Πάτερ». Ψάχνει παπά για τρισάγιο. Δεν αργεί να βρει. Είναι πολλοί, μου λένε. Καθένας εξυπηρετεί και συγκεκριμένο τετράγωνο. Οργάνωση.

Τάφοι περίτεχνοι, τάφοι απλοί. Τάφοι καθαροί, τάφοι αφημένοι. Καντήλια σβηστά, καντήλια αναμμένα. Δεκοχτούρες εξοικειωμένες με το περιβάλλον. Έντομα που ξυπνούν στο λιβάνι. Λουλούδια φυτεμένα, λουλούδια στα βάζα, λουλούδια πλαστικά της αντοχής μα και της ευκολίας, λουλούδια διαρκείας δηλαδή, που κρατούν τη συνείδηση καθαρή «Ο παππούς έχει λουλούδια. Είμαστε εντάξει και σ' αυτήν την υποχρέωση». Μάρμαρο, γρανίτης, ταφόπλακα βαριά σαν οριστική και αμετάκλητη. Πένθος. Απώλεια. Πώς γίνεται να στολίζεις με γιρλάντες την απώλεια; Θάνατος ο τρομοκράτης. Διακόσμηση-Παρηγοριά σημειώσατε Χ. Λαμπιόνια που υπογραμμίζουν θλιβερές επιγραφές. Ένα αγόρι 8 χρόνων. Μα πώς; Ο πανδαμάτωρ χρόνος στις πιο δύσκολες προκλήσεις. Κάποιος στο πλάι σου σε ρωτά τι σκέφτεσαι, καθώς σε οδηγεί στο σπίτι. «Τίποτα. Εδώ… χαζεύω τη θάλασσα». Χαμογελάς. Όλα εντάξει.

ΥΓ: Το κείμενο γράφτηκε μόνο του, στη μία ώρα της παραμονής μου στο νεκροταφείο που βρίσκεται ο κολλητός μου τους τελευταίους έξι μήνες.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News