(Οι δημοσιογράφοι είμαστε τυχεροί για πολλούς λόγους, βασικά γιατί έχουμε μια υπέροχη δουλειά, που όμως περνά μια βαθιά και ανθρωποφάγα υπαρξιακή κρίση. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου, σήμερα θέλω να αναφερθώ σε έναν επιπλέον λόγο της «τύχης» μας: γιατί υπαγόμαστε σε δύο Ταμεία, που -αν και σε καθοδική τροχιά, με σημαντικές λειτουργικές εκπτώσεις και σοβαρότατες μειώσεις στην ανταπόδοσή τους προς τους ασφαλισμένους- εξακολουθούν να λειτουργούν καλά).

Πρόσφατα επισκέφθηκα τα δύο δημοσιογραφικά Ταμεία: το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τον ΕΔΟΕΑΠ. Και να σας πω, καμάρωσα. Βρήκα ανθρώπους εξυπηρετικούς, ευγενικούς και, κυρίως, αποτελεσματικούς. Στα γραφεία υπήρχε μια εύλογη τάξη, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες τσουλούσαν χωρίς εμπόδια, οι δουλειές μου τέλειωσαν σε εντυπωσιακά σύντομο χρόνο.

Έχει τύχει, εξυπηρετώντας την οικογένειά μου, να επισκεφθώ τρία άλλα Ταμεία – κάποια «ευγενή» και κάποια άλλα «μαζικά». Σε όλα αφιέρωνα απαραιτήτως από μία εργάσιμη μέρα – συχνά δύο. Φασαρίες, ουρές, καυγάδες, υπάλληλοι σε αδρανή μάζα, άλλοι αγενείς και εχθρικοί, λίγοι φιλότιμοι κι εξυπηρετικοί – θύματα των συναδέλφων τους. Ο ενικός στην ημερήσια διάταξη – σε όλους, νέους και ηλικιωμένους. Η τσίχλα, το προσωπικό τηλεφώνημα, το καλαμπούρι με τον συνάδελφο, η επιλεκτική (και επιδεικτική) εξυπηρέτηση των (οιωνδήποτε) «ημετέρων» επίσης – φάτσα κάρτα, σχεδόν προκλητικά, σίγουρα απαξιωτικά προς τους συναλλασσόμενους.

Όχι, τα δικά μας Ταμεία, τα δημοσιογραφικά, είναι πραγματικά ένα πρότυπο καλής λειτουργίας μιας υπηρεσίας. Βλέπεις άδεια γραφεία και ξέρεις ότι έχουν γίνει σημαντικές μειώσεις προσωπικού – όμως, όσοι έχουν μείνει δουλεύουν. Ναι, υπάρχουν καθυστερήσεις – στην Ελλάδα της κρίσης ωστόσο, η «καθυστέρηση» είναι η επωδός της καθημερινότητάς μας. Την «ενσωματώσαμε», ζούμε με αυτή. Υπάρχει μια «καθυστέρηση» μετακυλιόμενη που απλώνεται σε όλους τους κλάδους, σε όλες τις συναλλαγές, σε όλη την κοινωνία. Εν προκειμένω όμως υπάρχει μια σωστή επαγγελματική ηθική – σου λένε ότι θα σου τηλεφωνήσουν να σε ειδοποιήσουν και το κάνουν! Έκπληξη; Πελώρια.

Και βέβαια, υπάρχουν δύο υπάλληλοι, που αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη που τις γνώρισες. Η κ. Φλώρου στο ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και η κ. Καλαϊτζή στον ΕΔΟΕΑΠ. Με απόλυτη πεποίθηση σας διαβεβαιώ, πως δεν υπάρχει δημοσιογράφος της Αθήνας που να μην πίνει νερό στο όνομά τους. Γυναίκες με γνώση του αντικειμένου τους, που στέκουν στο ερώτημά σου, σε ενημερώνουν διεξοδικά, ασχολούνται προσωπικά με το θέμα σου, ξεδιαλύνουν το κουβάρι μιας άχαρης και περιπεπλεγμένης γραφειοκρατίας/νομοθεσίας και σου δείχνουν το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσεις.

(Ξέρω νεράκι τι σκέφτεστε κάποιοι από τους αναγνώστες. Ότι τα Ταμεία των δημοσιογράφων είναι «προνομιούχα», διότι έχουν μια «σκανδαλώδη» μεταχείριση απ' την Πολιτεία. Είναι λάθος και θα μπορούσα να πω πολλά – αρκεί ένα: ότι πολλά Ταμεία είχαν/έχουν μια σκανδαλώδη μεταχείριση και όμως δυσλειτουργούν. Διότι τελικά, δεν είναι τα λεφτά που κάνουν μια υπηρεσία να λειτουργεί σωστά, αποτελεσματικά, παραγωγικά. Κάποιοι άλλοι θα πείτε, «ε, δεν θα επιβραβεύσουμε κι αυτούς που κάνουν απλά τη δουλειά τους». Ούτε αυτό είναι σωστό. Όταν καταγγέλλουμε το κακό, το εσφαλμένο, το ανόητο, πρέπει να μην τσιγκουνευόμαστε τον καλό μας λόγο και στο σωστό, το φιλότιμο, το αποτελεσματικό. Εξάλλου, σας έχει τύχει πολλές φορές στη ζωή σας, να βγείτε από μια υπηρεσία με την αξιοπρέπειά σας αλώβητη; Ξέρω ότι και τα δικά μας Ταμεία κάποια στιγμή θα χαλάσουν – η δύναμη της μαστροχαλασιάς στη χώρα μας είναι αήττητη. Προς το παρόν, ας απολαύσουμε την τύχη μας και ας επιδείξουμε με περηφάνεια το πρότυπο μιας σωστής υπηρεσίας).
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News