Παρακολουθώ όλα όσα γράφονται για την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού. Τον σκέφτομαι καθώς οι ώρες έτσι όπως το πάει λιγοστεύουν. Σήμερα ξεκίνησε και απεργία δίψας. Κάποτε αναρωτήθηκα αν η νομοθεσία επιτρέπει να οδηγηθεί κανείς μόνος του στο θάνατο. Να αυτοκτονήσει δηλαδή.  Έχω διαβάσει πως κάποιος που αυτοκτονεί, δευτερόλεπτα πριν το τέλος έχει μετανιώσει. Εδώ όμως έχουμε έναν νέο άνθρωπο που είναι στη διαδικασία αυτή ένα μήνα. Πιθανόν δεν συνειδητοποιεί το μοιραίο της πράξης του ακριβώς επειδή το μοιραίο έρχεται αργά. Ο αγώνας για το δίκιο του υπερνικά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Έχει, λοιπόν, δικαίωμα να παρέμβει ο νόμος και περισσότερο η ιατρική επιστήμη; Δεν είναι αναγκαίο αυτός ο άνθρωπος να έχει ψυχιατρική παρακολούθηση;

Ερευνώντας, λοιπόν, μαθαίνω πως ο νόμος σε καμία ελεύθερη χώρα δεν απαγορεύει την αυτοκτονία σ’ έναν ελεύθερο και με σώας τα φρένας πολίτη. Για να παρέμβει η αστυνομία, οι οικείοι του, ακόμα και η ψυχιατρική, πρέπει να αποδειχθεί ότι το άτομο βρίσκεται σε ψυχική κρίση τέτοια που δεν του επιτρέπει να αποφασίσει για τη ζωή του με πλήρη και καθαρή συνείδηση. Συνεπώς για να αποφασισθεί ιατρική παρεμπόδιση της αυτοκτονικής τάσης πρέπει ο ασθενής να εξετασθεί εκουσίως ή ύστερα από αίτημα των συγγενών του ή του εισαγγελέα από ψυχίατρο. Σε τέτοια ειδικά ευαίσθητη συνθήκη ίσως καταλληλότερο είναι να εξετασθεί από ψυχίατρο-πραγματογνώμονα με αρμοδιότητες ιατροδικαστή. Ο ψυχίατρος από την κλινική εξέταση είναι δυνατό να διαπιστώσει μια ψυχιατρική σημειολογία και να προτείνει μέτρα για την διάσωση και θεραπεία του ανθρώπου με τάσεις αυτοχειριασμού. Για να εφαρμοσθούν τα μέτρα πρέπει να συναινέσει ο ασθενής ή η οικογένειά του ή ο εισαγγελέας.

Έχει γίνει ψυχιατρική εκτίμηση στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού; Ο ίδιος οπωσδήποτε θα το αρνείται. Οι γονείς του θα’λεγε κανείς πως συμπαρασύρονται από τον ίδιο. Οι εισαγγελείς το ζήτησαν; Ας μας απαντήσουν αν συμφωνούν ότι είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί ότι αυτός ο νέος άνθρωπος μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της πράξης του.

Στα ΜΜΕ βρίσκει παντού πια κανείς την ευκολία. Έναν λόγο δικανικό, αντιεπιστημονικό, λαϊκιστικό και κυρίως ψευδοανθρωπιστικό. Αχρείαστο και προφανώς επικίνδυνο. Όμως αν η Πολιτεία δεν δώσει, όπως οφείλει, τη λύση, κάπως πρέπει να σταματήσει ο δρόμος αυτού του παιδιού προς τον θάνατο. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News