Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι «από τον πάτο ενός πηγαδιού, στην κορυφή της ιστορίας». Θα απέδιδε με την ίδια ακρίβεια, χωρίς μεταφορική έννοια, την (όχι πάντα) συναρπαστική διαδρομή του Jose Mujica. Ο, μέχρι την περασμένη Κυριακή, πρόεδρος της Ουρουγουάης, «ο φτωχότερος πρόεδρος χώρας στον κόσμο» όπως τον έχουν χαρακτηρίσει και ο ίδιος δεν παραδέχεται, αναμετρήθηκε με την ιστορία και θριάμβευσε. Την ανάγκασε να του επιφυλάξει μια ξεχωριστή σελίδα, ανάμεσα σε εκείνους που το όνομά τους προκαλεί ξεχωριστό σεβασμό, αν όχι δέος. 

Σε μια από τις συνεντεύξεις του (για τους γνωρίζοντες ισπανικά, εδώ) χάρισε μερικές ξεχωριστές ατάκες. Κάποιες μόνο, από εκείνες που τον καθιστούν ξεχωριστό. Δεν είναι ένας άγιος, αναμφίβολα, είναι όμως ο πολιτικός που θα τον ήθελες να κυβερνά τον τόπο σου. Δίχως άλλο, αυτό που τον έκανε γνωστό στη χώρα του και μετέπειτα σε ολόκληρο τον κόσμο, ήταν η δράση του, οι πράξεις του, και όχι η οικειότητα που εκπέμπει πάνω στο μικρό τρακτέρ, με το οποίο καλλιεργεί τη φάρμα, και που είναι το ίδιο διάσημο με τον παλιό «σκαραβαίο», τον οποίο αρνήθηκε να δώσει και με ένα εκατομμύριο δολάρια.

Ως νέος, υπήρξε αντάρτης πόλης των «Τουπαμάρος», που εμπλεκόταν σε κλοπές τραπεζών, απαγωγές επιχειρηματιών, αλλά και δολοφονίες. Καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και πέρασε αρκετό χρόνο, στην απομόνωση, στον πάτο ενός πηγαδιού. Η ιστορία, όμως, του κρατούσε για τα γεράματα, μια ξεχωριστή θέση. «Φτωχοί δεν είναι αυτοί που έχουν λίγα, αλλά όσοι θέλουν πολλά κι εγώ δεν ζω στη φτώχεια. Ζω με λίγα και μετρημένα» έχει δηλώσει, και το πράττει, χαρίζοντας το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. «Κατάλοιπο φεουδαρχικών εποχών» θεωρεί το προεδρικό πρωτόκολλο, το οποίο απεχθάνεται. Ούτε γραβάτα, ούτε κοστούμι, ούτε λιμουζίνες. Τα γυμνά πόδια στα σανδάλια του, σε συνέντευξη τύπου με τον υπ. Οικονομικών της χώρας, αποτελούσαν για αυτόν φυσιολογικό τρόπο ζωής και άνεσης. Ένας συνάδελφός του, του είπε ότι η προεδρία πρέπει να περικυκλώνεται με μια μορφή μυστηρίου. «Μα, ποιο μυστήριο; Ποιο μυστήριο;» αναρωτιέται σχεδόν θυμωμένος ο Mujica. «Είναι μια λειτουργία με μεγάλη σημασία, αλλά ο πρόεδρος δεν είναι ούτε θεός ούτε μονάρχης. Αφού όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο», λέει. 

Στα πρακτικά, εκτός από τις καλές ατάκες που χαρίζει ο ίδιος -ενίοτε και «φαρμακερές», όπως όταν αναφέρεται στους «άσπονδους» φίλους, τους Αργεντινούς, θυμίζοντας κάπως τα Βαλκάνια-, οι δείκτες διαφθοράς, στην Ουρουγουάη του Mujica είναι οι χαμηλότεροι της Λατινικής Αμερικής και από τους χαμηλότερους στον κόσμο. Σε κοινωνικά ζητήματα, όπως οι γάμοι ομοφυλοφίλων ζευγαριών, ή η νομιμοποίηση της χρήσης της κάνναβης και άλλα, η μικρή του χώρα «βάζει τα γυαλιά» και σε χώρες της Ευρώπης. Ακόμα και σε αυτές που καυχιούνται για τα «φώτα της Δημοκρατίας». Πρόσφατα, επίσης, εγκαινίασε πρόγραμμα υποδοχής και φιλοξενίας προσφύγων από τη Συρία. Όχι σε στρατόπεδα, εννοείται.

Παλιοί σύντροφοι τον έχουν επικρίνει ως «αντεπαναστάτη» αλλά εκείνος, λειτουργώντας στην «πιάτσα» της ιστορίας, έκλεψε καρδιές. Ένα εμπνευσμένο σκίτσο συμπατριώτη του, τον παρουσιάζει να κουβαλά στην πλάτη ένα κομπόδεμα, με τη λεζάντα να γράφει: Είσαι κλέφτης. Έκλεψες την καρδιά των φτωχών, των δίκαιων, των ειλικρινών, των αξιοπρεπών, των ηθικών του πλανήτη. Σε αγαπάμε Jose Mujica! Και νομίζω πως αυτές οι λέξεις δεν εμπεριέχουν καμία υπερβολή μέσα τους.

ΥΓ1: Ο «γέρος» ανέβηκε στην κορυφή της ιστορίας, με τον «σκαραβαίο». Στα μέρη μας, μερικοί καταβαίνουν τα σκαλιά της σε λαμπερές λιμουζίνες. «Δεν το συζητώ, δεν το διανοούμαι. Είμαστε μια χώρα η οποία σέβεται τις παραδόσεις, σέβεται τη φύση του ανθρώπου και δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί, τουλάχιστον με αυτή την κυβέρνηση και με αυτή την υπουργία, ο γάμος (ανάμεσα σε ομόφυλα άτομα)», δήλωσε, μεταξύ άλλων ο υπουργός Δικαιοσύνης. Δικαιώνοντας απόλυτα τον κύριο Μπαλτάκο και αποδεικνύοντας, ακόμα μια φορά, πως αυτή η κυβέρνηση, είναι η πραγμάτωση του ονείρου (και) κάθε ομοφοβικού.

ΥΓ2: Διάβασε αυτό, για μια άλλη ντροπή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News