Κουβεντιάζεις κανονικά, με έναν άγνωστό σου. Η κουβέντα κυλάει ομαλά – μιλάτε για τη λιτότητα, το χαμηλό επίπεδο των μισθών και των συντάξεων, την ανασφάλεια, την ανησυχία πως δεν έχουμε αγγίξει πάτο, ότι η κατηφόρα έχει ακόμη πολύ δρόμο. Και ξαφνικά, σου κάνει μια στριφογυριστή – «δεν έχουμε σωτηρία μαντάμ» σου λέει, «γιατί έτσι το αποφάσισαν». «Ποιοι;» ρωτάς. «Οι μεγάλοι!» σου λέει κι εκεί τελειώνουν όλα.

Οι «μεγάλοι» έχουν διάφορες ταυτότητες – έχω ακούσει, ότι είναι οι «εβραίοι» αυτοί που εξακολουθούν να ρυθμίζουν την τάξη του κόσμου. Άλλοι με έχουν διαβεβαιώσει ότι είναι ο Ρότσιλντ ο απόλυτος άρχων του κόσμου, που μάλιστα μένει μέσα στο άλσος Συγγρού. Κάποιοι μιλούν αόριστα για τις «Τράπεζες» που σε μυστικές συναντήσεις τους ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, άλλοι πιστεύουν ότι είναι οι Αμερικανοί αυτοί που «ελέγχουν» τα πυρηνικά όλου του κόσμου και άλλοι τέλος, απρόσωπα (σχεδόν μεταφυσικά), αποδίδουν στους «μεγάλους του πλανήτη» τον κακό μας τον καιρό – «υπάρχει σχέδιο» σε βεβαιώνουν με απόλυτη σιγουριά.

Η συνισταμένη αυτών των θεωριών είναι πως η κατάσταση ήταν αναπόφευκτη και είναι αναπότρεπτη. Η κρίση δεν αποτελεί λογική συνέπεια της κατασπατάλησης πόρων και αγαθών, ή έστω απόρροια της παγκοσμιοποίησης, αλλά ήταν εντολή ενός «κέντρου εξουσίας». Η διαχείριση της κρίσης εξάλλου δεν μπορεί να είναι καλή, αφού αποτελεί μέρος του καταστροφικού σχεδίου. Και φυσικά, δεν υπάρχει διέξοδος – αφού «τα αφεντικά του κόσμου σε πατάνε κάτω!».

Από κοντά αναπτύσσονται κι άλλες θεωρίες, όταν σε βλέπουν να ταξιδεύεις σε πελάγη «άγνοιας». «Καλά, δεν το ξέρετε ότι ο Πρίσλεϊ ζει;» σου λένε. Κι εκεί πάνω αρχίζουν και σου αραδιάζουν απίστευτες λεπτομέρειες – ότι η κηδεία έγινε βιαστικά, ότι δεν υπήρξαν φωτογραφίες, ότι εκείνη τη μέρα κάποιος «φτυστός ο Πρίσλεϊ» έβγαλε ένα εισιτήριο με το όνομα που χρησιμοποιούσε ο Έλβις όταν ήθελε να κυκλοφορεί ινκόγνιτο κ.λπ. κ.λπ. Επίσης, είναι «πασίγνωστο» πως στις 11 Σεπτεμβρίου, στα 3.000 θύματα «δεν υπήρχε ούτε ένας εβραίος!». Η προσελήνωση του Άρμστρονγκ το ΄69 εξάλλου ήταν «πλαστή», «ένα κόλπο των Αμερικανών ήταν για να τη βγουν στους Ρώσους και σκηνοθετήθηκε στην έρημο της Νεβάδας», διότι «δεν σας παραξένεψε ότι κυμάτιζε η αμερικανική σημαία, ενώ στη σελήνη δεν υπάρχει βαρύτητα»; Με τούτα και με κείνα, φτάνουμε λοιπόν στην οικονομική κρίση, η οποία «σχεδιάστηκε από τους μεγάλους για να αρπάξουν τις οικονομίες του κόσμου»… Και βεβαίως, υπάρχει και το κερασάκι – ο ψεκασμός, που γίνεται από τα αεροπλάνα με ουσίες που νεκρώνουν σταδιακά τις εγκεφαλικές μας λειτουργίες. Και βέβαια, «με χημικές ουσίες» σκοτώνουν οι Αμερικανοί τους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Ένας-ένας βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα με καρκίνους που έσπειραν οι Αμερικανοί, «έχουν αυτοί τον τρόπο τους»…

Θα μου πείτε: «καμμένα μυαλά, τι ασχολείσαι; Πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν». Ναι, κάποιοι είναι «καμμένα μυαλά», είναι ανίατες περιπτώσεις. Όμως, στην έκταση που απλώνεται αυτό το φαινόμενο (στα καφενεία, τα κομμωτήρια, τα ταξί, το διαδίκτυο), όχι, δεν πιστεύω ότι πρόκειται για «καμμένα» μυαλά – νομίζω πως είναι οκνηρά μυαλά, που δεν θέλουν να μπουν στην περιπέτεια της αναζήτησης και της κρίσης. Που βολεύονται με τη θεολογική κουλτούρα του «υπέρτερου όντος». Που, δια της φυγής στο υπερπέραν, δικαιολογούν την αδράνειά τους, την απραξία τους, τελικά την αδιαφορία τους. Που, από απόγνωση ίσως και έλλειψη εμπιστοσύνης σε υπαρκτά πρόσωπα και θεσμούς, καταφεύγουν στο ανύπαρκτο – που είναι πανίσχυρο, αθάνατο και αόρατο. Και αυτή η «κουλτούρα», που απλώνεται σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή, είναι επικίνδυνη – γιατί είναι ελκυστική, έχει μυστήριο και δεν αντικρούεται εύκολα. Πώς να παλέψεις με φαντάσματα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News