Εμένα τα φάρμακα μ’ αρέσουνε. Από μικρό παιδί, με το παραμικρό έπινα ασπιρίνες, νοβαλζίνες, σιρόπια και ό,τι άλλο κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Στους γιατρούς δεν πήγαινα, αλλά μια ζωή μπαινόβγαινα στους φαρμακοποιούς. Μόλις νιώσω ότι καταφθάνει κάποιος πονοκέφαλος, πριν καν εκδηλωθεί, τρέχω πανευτυχής και πίνω ένα χάπι. Αν για καλή μου τύχη πρόκειται για ημικρανία, η οποία γνωρίζω ότι κρατά τέσσερις μέρες, πίνω ανελλιπώς ένα χάπι κάθε τέσσερις ώρες ανεξαρτήτως τι νιώθω. Το σύνολον για κάθε επεισόδιο, ένα κουτί και βάλε.

Μ’ αρέσουν κυρίως τα χάπια, ακολουθούν τα αναβράζοντα, λιγότερο τα υγρά που θέλουνε κουτάλι, καθόλου οι αλοιφές, σιχαίνομαι τα υπόθετα. Αυτή είναι η ιεράρχηση. Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, εκτός από τα εντελώς διαδεδομένα, θυμάμαι όμως άριστα το σχήμα τους, το χρώμα τους και τα σχέδια που έχουν οι καρτέλες μέσα στις οποίες είναι πακεταρισμένα. Όταν συναχώνομαι παίρνω τα πράσινα, όταν με πιάνουν αλλεργίες τα πλακουτσωτά, όταν πονάει η μέση μου αυτά που είναι σαν αστράκια. Άλλο παράδοξο: Έχω σαφή προτίμηση σε χάπια που είναι σε καρτέλες και θεωρώ υποδεέστερα όσα είναι χύμα σε μπουκαλάκι. Θεωρώ καταπληκτικά τα θεραπευτικά χάπια με γρήγορη δράση, αλλά δεν αρνούμαι και τα προληπτικά. Παίρνω κι απ’ αυτά χουφτιές. Μ’ αρέσουν όμως τα χημικά προληπτικά και όχι τα λεγόμενα φυσικά με ρίζες φυτών, εκχυλίσματα ανθέων και άλλες αηδίες. Σιχαίνομαι τις βιταμίνες, δεν τις θεωρώ φάρμακα.

Οι φίλοι μου, ξέροντας το βίτσιο μου, με κράζουν κάθε τόσο λέγοντας μου ότι θα καταστρέψω το στομάχι μου ή το συκώτι μου έτσι που χαπακιάζομαι. Δεν τους αγνοώ, για το στομάχι παίρνω χάπι, ενώ για το συκώτι μου κάνω εξετάσεις αίματος. Τίποτα δεν έχει πάθει, παρά το γεγονός ότι το φορτώνω τακτικά και με διάφορα αλκοόλ. Δεν διαβάζω ποτέ τα χαρτιά με τις ενδείξεις-αντενδείξεις που έχουν τα φάρμακα μέσα στα κουτιά, είναι μικρά τα γράμματα κι έχουν πολλούς φαρμακευτικούς ή χημικούς όρους που δεν καταλαβαίνω. Αρκούμαι να μου έχει δώσει αυτά τα χάπια κάποιος γιατρός την πρώτη φορά, να μου τα έχει συστήσει κάποιος φαρμακοποιός ή να τα έχει πάρει κάποιος γνωστός μου και να μην έχει πεθάνει ή μπει σε νοσοκομείο.

Τον τελευταίο χρόνο, έπαθα μια βιολογική κατάρρευση κι έκανα τρεις απανωτές εγχειρήσεις σε διάφορα μέρη του κορμιού μου (η προηγούμενη ήταν αμυγδαλές στα επτά μου χρόνια). Επίσης, εξαιτίας διαφόρων ατυχημάτων απέκτησα καμιά τριανταριά προσωρινά ράμματα εδώ κι εκεί, όλο ραμμένος ήμουνα. Οπότε του έδωσα και κατάλαβε. Μέσα σε ένα δεκάμηνο, πήρα ίσα με μια νταλίκα χάπια, διαφόρων σχημάτων και χρωμάτων, όλα για τον πόνο. Όταν ζοριζόμουν έφτιαχνα και δικής μου έμπνευσης κοκτέιλς. Πλην τον τελευταίο μήνα, ενώ θεωρητικώς έχω αποθεραπευτεί από όλες τις επεμβάσεις και τα τραύματα, νιώθω την ανάγκη να παίρνω παυσίπονα. Ένα συγκεκριμένο δηλαδή. Έγινα ναρκομανής; 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News