Μάλιστα. Τα 'χαμε χύμα, ήρθαν και τσουβαλάτα. Θα ακούσατε την είδηση αυτές τις μέρες – για τον Χέλμουτ Κολ που στο βιβλίο του περνά γενεές δεκατέσσερις τον Γκέρχαρντ Σρέντερ, παίρνοντάς μας παραμάσχαλα. Διότι ο διάδοχος του Κολ, μεταξύ άλλων, διέπραξε το «βασικό σφάλμα» να δεχθεί «πρόωρα» την Ελλάδα στην ευρωζώνη, ενώ (όσο ήταν ο Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός στην Καγκελαρία) «ουδέποτε υπήρξε συμφωνία εξαρχής ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη». Αυτά λέει ο Κολ.

Πάμε λοιπόν απ' την αρχή. Πρώτον: δεν υπήρξε «εξαρχής ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη», διότι η χώρα μας, ούτε μπήκε «εξαρχής» με την ομάδα των ιδρυτών της ευρωζώνης, ούτε υπήρξε τότε πολιτική συμφωνία για την προοπτική της ένταξής της. Τα κριτήρια του Μάαστριχτ ήταν τα μόνα που όριζαν (και ορίζουν) την ένταξη στο ευρώ και αυτά είχαν οριστεί πολλά χρόνια πριν, όταν ήταν καγκελάριος ο Χ. Κολ.

Δεύτερον: τα κριτήρια του Μάαστριχτ διαμορφώθηκαν κατά κύριο λόγο από τον Τέο Βάιγκελ, τον χριστιανοκοινωνιστή υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας και κατά τρόπο ώστε να είναι εφικτή η ένταξη στο ευρώ και άλλων χωρών πλην του Λουξεμβούργου – που ήταν η μόνη χώρα που πληρούσε αυθεντικά τις αναγκαίες προϋποθέσεις.

Τρίτον: όλες οι χώρες τότε προσέφυγαν στη «δημιουργική λογιστική» για να προσαρμόσουν τα δημοσιονομικά τους στα κριτήρια του Μάαστριχτ. Η Γερμανία, για παράδειγμα, (λόγω της γερμανικής ενοποίησης) παρουσίαζε υψηλό δημόσιο χρέος, ενώ (όπως υπενθύμισε ο Νίκος Χριστοδουλάκης σε ανοικτή επιστολή του προς την Ά. Μέρκελ πέρσι) «η Γαλλία έβγαλε τα ασφαλιστικά ταμεία από το δημόσιο, το Βέλγιο εξαγόρασε τον χρυσό της Κεντρικής Τράπεζας, η Γερμανία έβγαλε τα νοσοκομεία από τον προϋπολογισμό και απέκρυψε τα δημοσιονομικά ελλείμματα των Κρατιδίων». Κατέφυγαν δηλαδή στη δημιουργική λογιστική, επειδή ακριβώς παρουσίαζαν υπερβάσεις – είτε στα ελλείμματα, είτε στα χρέη.

Τέταρτον: η φιλολογία περί της «εσφαλμένης ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ» άνοιξε με την περιβόητη «απογραφή» – τότε με την «επανίδρυση της χώρας». Ήταν ο έλληνας υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης αυτός που είχε διακηρύξει ανενδοίαστα πως η χώρα μας μπήκε στην ΟΝΕ με «πολιτική απάτη», διότι το ΄99 το έλλειμμα ξεπερνούσε το 3%… Για την ακρίβεια, η διαφορά έγκειται στον τρόπο ταξινόμησης των αμυντικών δαπανών – ο οποίος πλέον, γίνεται με τον τρόπο ακριβώς που είχε υπολογιστεί απ' την Ελλάδα ενόψει της ένταξής της στο ευρώ!

Πέμπτον: κόντρα στον Γ. Αλογοσκούφη, ο Γκ. Σρέντερ τότε, απαντώντας σε τηλεοπτική συνέντευξη είχε επισημάνει ότι «στην απόφασή της η Γερμανία έπρεπε να λάβει υπόψη αυτά που είπε η Κομισιόν, διότι εκείνη έλεγξε τα στοιχεία – έπειτα από απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Και το αποτέλεσμα του ελέγχου ήταν τέτοιο, ώστε δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε την ένταξη της Ελλάδας»…

Για να μη μακρηγορούμε, ο Κολ απλώς επανέλαβε τα επιχειρήματα Αλογοσκούφη για να ασκήσει με τη σειρά του αντιπολίτευση στους Σοσιαλδημοκράτες και να προβεί σε μιαν εκδικητική επίδειξη πυγμής στην Ά. Μέρκελ. Στα καθ' ημάς ωστόσο, όταν βλέπουμε πως η άσκηση πολιτικής υπερβαίνει τα εσκαμμένα, πως κομματικές σκοπιμότητες υποκινούν αξιωματούχους να πλήξουν το κύρος της χώρας τους (το οποίο υπερασπίζονται με επιχειρήματα της ψυχρής λογικής ξένοι παράγοντες…), όταν αξιωματούχοι είναι εμφανώς ακατάλληλοι για τη θέση ευθύνης που τους έχει ανατεθεί (αφού το 2008 ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός επέχαιρε για το γεγονός ότι «ενισχύθηκαν οι αντοχές της ελληνικής οικονομίας» και ως εκ τούτου «οι επιπτώσεις της κρίσης στην πραγματική οικονομία είναι περιορισμένες»…) και όταν ο εν λόγω υπουργός Γ. Αλογοσκούφης, «αδειάζει» μετά ταύτα τον πολιτικό προϊστάμενό του για να καθαρίσει τη δική του υστεροφημία – «έβλεπα την κατάσταση και ο Καραμανλής μου έλεγε, άστο για αργότερα» – ας μην είμαστε λωτοφάγοι. Εκείνον τον Καραμανλή, που το 2008 δήλωνε ευτυχής επειδή «η Ελλάδα απέφυγε την κρίση», εκείνον τον Καραμανλή συζητάν κάποιοι για Πρόεδρο;

( Βρε τον Κολ, τι μας θύμισε…)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News