Η πουλμανάδα διήρκεσε 8μιση ώρες. Μαζί με άλλους 28 τυχερούς ξεκινήσαμε το προηγούμενο Σάββατο το πρωί για το Νυμφαίο. Πολύωρη διαδρομή, κουραστική. Η ανταμοιβή όμως ήταν μεγάλη και για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς γιατί το χωριό ήταν πανέμορφο και χιονισμένο. Μισό μέτρο χιόνι, παρακαλώ. Είχε ήδη βραδιάσει και φυσούσε παγωμένος αέρας, η ζέστη και το αναμμένο τζάκι του ξενώνα μάς φάνηκαν παράδεισος. 

Μετά το πρωινό, που συμπεριλάμβανε και τη σπιτική μαρμελάδα φράουλα της κας Άννας, περπατήσαμε μέσα από το χιονισμένο δάσος προς τον «Αρκτούρο» όπου είδαμε 3 από τις 10 πρώην αιχμάλωτες αρκούδες που φιλοξενούνται εκεί. Αμέσως μετά ξεκινήσαμε για το πρώτο μας οινοποιείο. Μέχρι το τέλος της εκδρομής είχαμε δοκιμάσει συνολικά 23 διαφορετικά κρασιά. Επισκεφθήκαμε το Κτήμα «ΑΛΦΑ», το οινοποιείο Νάουσας «Μπουτάρη» και το Κτήμα «Κυρ Γιάννη». Οι επιλογές των κρασιών εξαιρετικές, αφού είχε επιμεληθεί προσωπικά η Μαρίνα Μπουτάρη και το «Trip2τaste» που διοργάνωσε την εκδρομή για τον Σύνδεσμο Αποφοίτων Σχολής Μωραΐτη. Στο οινοποιείο του «Κυρ Γιάννη», που βρίσκεται στη μέση ενός αμπελώνα 500 στρεμμάτων, περπατήσαμε. Ήταν σούρουπο και οι αμπελώνες κουκουλώνανε τους μικρούς λόφους με μια παράξενη γαλήνη και ομορφιά. Συνειδητοποίησα ότι η Αθήνα με έχει αιχμαλωτίσει.

Αποφάσισα πως όποτε μου δίνεται η ευκαιρία θα το σκάω από τα τσιμέντα και θα πηγαίνω στην καταπράσινη επαρχία, για να ακουμπώ την ομορφιά της φύσης που μου στερεί η πόλη.

Το πιο σημαντικό σημείο της εκδρομής μας όμως ήταν η επίσκεψη στη Βεργίνα όπου είδα την απίστευτη δουλειά που έκανε ο Μανόλης Ανδρόνικος, το μεγαλείο που μπορεί να προσφέρει η επιμονή και το όραμα ενός ανθρώπου. Βλέποντας τις ολόχρυσες λάρνακες και τα υπέροχα χρυσά στεφάνια αφέθηκα να φαντάζομαι τον μεγάλο Μακεδονικό πολιτισμό που σαν τον Αρχαίο και τον Βυζαντινό θάφτηκαν στους αιώνες αλλά άφησαν πίσω τους σπουδαία δείγματα μεγάλης τέχνης και άλλα «σημάδια» για μας τους αγροίκους, μήπως και ξυπνήσουμε και ανασηκωθούμε και κοιτάξουμε τα πρόσωπά μας στον καθρέφτη και αλλάξουμε επιτέλους κάτι από την ασχήμια που μας περιβάλλει. 

Φάγαμε πολύ και καλά. Τη Δευτέρα το βράδυ σταματήσαμε στην ταβέρνα του «Θωμά» που βρίσκεται στο Σκλήθρο του νομού Φλωρίνης. Μια ταβέρνα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα πιο γκουρμέ εστιατόρια της Ευρώπης. Δεν περίμενα ότι στη μέση του «πουθενά» θα γευόμουνα τόσο εκλεπτυσμένες γεύσεις, σε κανονικές μερίδες φαγητού. Αξίζουν πολλά μπράβο στους ανθρώπους που επιμένουν και προσφέρουν ποιότητα και αναζωογονούν την περιφέρεια. Τελικά, όταν κάποιος κατορθώνει να ακολουθήσει το όνειρό του, μόνο τότε ευημερεί και ευτυχεί. Φορτίστηκα με αισιοδοξία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News