Δεν είναι κάτι νέο αυτό που θα σας πω: Η χαρά και η ικανοποίηση για την δική μας ευημερία είναι πολύ μεγαλύτερη όταν δεν ευημερεί ο γείτονας. Λες και παίρνει κομμάτι από κάτι που μας ανήκει. Λες κι εμείς θα είχαμε πολλαπλά κέρδη –σε διάφορους τομείς- αν ο διπλανός μας δεν πήγαινε τόσο καλά. Λες και βάζει το χέρι του στην τσέπη μας. Κάπως έτσι και στο ποδόσφαιρο. Λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά στεναχωριούνται με το γεγονός ότι η διαφορά των δύο πρώτων, Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, από τον τρίτο ΠΑΟΚ είναι δέκα(!) βαθμοί, στην 9η –μόλις- αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ακόμα λιγότεροι, αυτοί που προβληματίζονται με την κακή πορεία της ΑΕΚ. Και δεν μιλώ για τους φίλους των «κιτρινόμαυρων», αλλά για τους υπόλοιπους. Αλήθεια δεν καταλαβαίνουν οι φίλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ότι οι ευημερούντες αντίπαλοι δημιουργούν ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον από το οποίο μπορεί να προκύψει συνολική βελτίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, άρα και βελτίωση των ομάδων τους; Προφανώς όχι. Σε ένα πρωτάθλημα που η ικανοποίηση των φιλάθλων μεγιστοποιείται ανάλογα με το πόσο πιο γρήγορα θα πάρει η ομάδα τους τον τίτλο, δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα. Αντί να εύχονται οι φίλοι των ομάδων ο τίτλος να διεκδικείται μέχρι την τελευταία αγωνιστική από όσο το δυνατόν περισσότερους διεκδικητές, κοιμούνται κάθε Κυριακή με μία ευχή: «Κάνε Θεέ μου να είμαστε πρωταθλητές από τον Μάρτη, τον Φλεβάρη, ακόμα και τον Γενάρη, αν γίνεται».
Ερώτηση προς τους φίλους του Παναθηναϊκού: Αλήθεια ο εκνευρισμός σας το βράδυ της Κυριακής από το γεγονός ότι η ομάδα σας δυσκολεύτηκε να πάρει τη νίκη απέναντι στους δέκα παίκτες του Πανιωνίου δεν μεγάλωσε επειδή μία μέρα πριν ο Ολυμπιακός των Κατσικογιάννη, Σοϊλέδη, Φετφατζίδη, Γ. Παπαδόπουλου, Μήτρογλου, Γκαλίτσιου, είχε νικήσει πολύ πιο εύκολα τον Ατρόμητο στο Περιστέρι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News