Ένα καράβι για ένα νησί είναι «το κράτος», είναι η καθημερινή επιβεβαίωση ότι ο τόπος τους αποτελεί μέρος μιας ολότητας, είναι η απτή ασφάλεια της καθημερινότητας. Κάθε νησί «δένεται» με τα καράβια που το εξυπηρετούν – αυτά, που χειμώνα-καλοκαίρι βρίσκονται με συνέπεια στα ραντεβού των δρομολογίων τους, που μεγάλωσαν μαζί με τους ανθρώπους των νησιών και που συμπορεύτηκαν με τη ζωή τους.

Το «Blue Star Ιθάκη» έκανε το Σάββατο το τελευταίο του δρομολόγιο Σύρο-Τήνο-Μύκονο, γιατί πουλήθηκε και φεύγει «μετανάστης» στον Καναδά. Κι εκεί στη Σύρο, στο λιμάνι κατέβηκε κόσμος και αρχές για τον αποχαιρετισμό. Οι μεν ήταν κρεμασμένοι στις κουπαστές, οι δε ήταν όρθιοι στο λιμάνι. Κόσμος βγήκε, κόσμος μπήκε και ο Συριανός καπετάνιος Ηλίας Βερβενιώτης κατέβηκε – για τον προσωπικό του αποχαιρετισμό με όλους αυτούς που συνεργάσθηκε για σχεδόν 14 χρόνια.

Κι ο κόσμος που ήταν στο λιμάνι ήταν βουρκωμένος, γιατί το «Ιθάκη» υπήρξε «τομή» στην ακτοπλοΐα για τους Κυκλαδίτες όταν μπήκε στη γραμμή τους. Κυρίως, όμως, γιατί η κάθε οικογένεια έχει μια μικρή (ή μεγάλη) ιστορία αγωνίας και χαράς που έχει να κάνει με το καράβι – λαχτάρες από απαγορευτικά που έγιναν ή δεν έγιναν, ταξίδια με καιρό, υποδοχές στο λιμάνι αγαπημένων, αποχαιρετισμοί οδυνηροί, υπέροχα ηλιοβασιλέματα εν πλω ή θαυμάσιες φεγγαρόστρατες, ο καθένας ανέτρεχε νοερά στο δικό του άλμπουμ αναμνήσεων βλέποντας το καράβι να μπαίνει στο λιμάνι.

Κι όταν έφυγε και το αποχαιρέτησαν βροντερά -οι κόρνες από τα αυτοκίνητα, τα φορτηγά και τις νταλίκες που είχαν μόλις αποβιβαστεί και τις βάρκες που το συνόδευσαν ως τον Φάρο- όταν κάπνισαν ηχηρά τα φουγάρα όσων πλοίων βρίσκονταν μέσα στο λιμάνι και όταν απάντησε το ίδιο το «Ιθάκη» παίρνοντας τη στροφή απ' τον λιμενοβραχίονα, τότε όλοι ένιωσαν ότι ένα κομμάτι της ζωής τους μόλις αποκόπηκε.

(Δένεσαι με τα πράγματα; Ναι. Με τα ντουβάρια, τις μηχανές, τα φυτά, τα βιβλία, τα ρούχα. Ένα κομπολόι αναμνήσεων δεν είναι η ζωή μας – πώς να αποχωριστείς στεγνά, όσα είναι μέρος του πίνακα της μνήμης; Φυσικά, για τους ανθρώπους κλαίμε, δεν κλαίμε για τα πράγματα. Αλλά τελικά δεν είναι «τα πράγματα» αυτά που μας αναστατώνουν, είναι η ζωή που περνά, ο αποχαιρετισμός με τα γνώριμα, το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου. Και ο αποχαιρετισμός στο «Ιθάκη» ήταν όπως ακριβώς νιώθεις όταν κλείνεις ένα λεύκωμα με τις φωτογραφίες της ζωής σου).
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News