Ξεκινάς ανυποψίαστος να δεις μια θεατρική παράσταση. Έχεις διαλέξει το έργο, το θέατρο, την παρέα σου, τον θίασο, τους ηθοποιούς που εκτιμάς, που αγαπάς, που θαυμάζεις, βγάζεις το εισιτήριό σου, κάθεσαι στη θέση σου και περιμένεις να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι. Χτυπάει το τρίτο κουδούνι, αμέσως μετά ακούγεται η ανακοίνωση, όμορφα και ωραία, ορθοφωνικά και ευγενικά, άψογα: «Σε ένα λεπτό η παράσταση αρχίζει. Παρακαλούμε να απενεργοποιήσετε τα κινητά σας τηλέφωνα. Ευχαριστούμε».

Κλείνεις το κινητό σου, σβήνουν τα φώτα της πλατείας και πριν δεις καν φως στη σκηνή, τι βλέπεις; Αριστερά σου, δεξιά σου, πίσω σου και εμπρός, μέσα στο απότομο σκοτάδι, φωτιές να καίνε, φλόγες  διάσπαρτες να τρεμοπαίζουν, να αναβοσβήνουν, να κυλούν, να τρέχουν. Παρατηρείς πιο προσεκτικά και τι αντιλαμβάνεσαι; Αρκετοί απ’ τους συμπαθέστατους συνθεατές σου, έχουν στο ένα χέρι χουφτωμένο το κινητό τους ανοιχτό, καπακωμένο με το πρόγραμμα της παράστασης -ανασηκωμένο προς την πλευρά τους- απ' όπου χάσκει ένα φως ενοχλητικό, εκτυφλωτικό και με τα δάχτυλα του άλλου χεριού, σαν βιρτουόζοι πιανίστες, παίζουν την οθόνη, παίζουν το facebook, το twitter, το instagram, το foursquare, με πάθος χαρτοπαίχτη, συγκεντρωμένοι τελείως εκεί.

Πού και πού ρίχνουν και καμιά ματιά στη σκηνή, επιστρέφοντας αμέσως με μεγαλύτερη μανία στο φωτεινό τους μόνιτορ, γνώστες ίσως του έργου, της σκηνοθεσίας, της υποκριτικής, τα οποία σίγουρα γνωρίζουν όσο κανείς. Ζηλεύεις τη συγκέντρωσή τους, ούτε καν οι ηθοποιοί στη σκηνή δεν έχουν τέτοια συγκέντρωση. Στην αρχή σου έρχεται να τους πεις κάτι, όχι και τόσο ευγενικά. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι και λες: «Για να δούμε, πού το πάνε βρε παιδί μου;».
Το πάνε μέχρι το τέλος, μέχρι το φινάλε, όπου ξεσπούν σε χειροκροτήματα και μπράβο.

Μπράβο τους.

Επειδή αυτή η ασθένεια έχει εξαπλωθεί παντού και αρχίζει να παίρνει διαστάσεις επιδημίας και κάποια στιγμή κινδυνεύουν τα πράγματα να γίνουν ανεξέλεγκτα και να ξεφύγουν εντελώς, πρέπει να γίνει κάτι τώρα, οπωσδήποτε τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.

Κάτι πρέπει να κάνετε. Κάτι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι του θεάτρου.

Τώρα αμέσως, είναι επείγον.

Έχω μια πρόταση. Να παραδίδουν όλοι οι θεατές τα κινητά τους, πριν μπουν στην αίθουσα, όπως τα παλτό στην γκαρνταρόμπα. Να παίρνουν τον αριθμό τους, να τον φορούν κονκάρδα στο πέτο, γαλάζιο τα αγόρια, ροζ τα κορίτσια, και στο τέλος της παράστασης να τους επιστρέφονται άθικτα, φορτισμένα, ξεσκονισμένα, ξεκούραστα και ωραία. Αν κάποιος αρνείται, να του εξαργυρώνουν το αντίτιμο του εισιτηρίου του και ελεύθερος να αποχωρεί. Και αν κάποιοι πονηροί προσπαθήσουν να περάσουν κρυφά κινητά μέσα στην αίθουσα του θεάτρου, θα πρέπει τότε, όπως στα αεροδρόμια, να γίνεται σωματικός έλεγχος. Αυστηρός, αυστηρότατος. Ακόμα και στα πιο απόκρυφα σημεία. Γιατί όχι, αν υπάρχει η δυνατότητα να τοποθετηθούν ανιχνευτές και σαρωτές ακτίνων Χ. Δεν ξέρεις μέχρι πού μπορεί να φτάσει η φαντασία του ανθρώπου.  

Το θέατρο είναι ακριβή και μεγάλη πτήση.

Αυτά μου είπε, χτες βράδυ ο μέγας Καλαματιανός φίλος μου Πετρόπουλος, όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε η παράσταση που παρακολούθησε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News