Σε κάποια συζήτηση πριν από λίγους μήνες, σε μεγάλο οικογενειακό τραπέζι, άκουσα έναν οδηγό ταξί να μου λέει ότι πρέπει εμείς οι επιστήμονες να υποστηρίζουμε περισσότερο τα λαϊκά επαγγέλματα. Ανησύχησα για μια στιγμή… μήπως στα μάτια του εγώ ως επιστήμονας με τίτλους και πτυχία είμαι ένας αντιλαϊκός ελιτιστής χωρίς καρδιά και θα έπρεπε πού και πού να αφήνω το οικονομικό συμφέρον μου στην άκρη για να δω τον πόνο του κάθε μεροκαματιάρη λαϊκού παιδιού – όπως θεωρεί τον εαυτό του και τους συναδέλφους του; Επειδή είχα ήδη κουραστεί από το μάκρος της συζήτησης που συνοδευόταν από πολύ περισσότερες ρακές από όσες μπορούσαν να πάρουν χαμπάρι οι μανάδες μας (οι γυναίκες μας έλειπαν αλλά και πάλι σαν την αστυνομία αλκοόλ της μάνας δεν υπάρχει) αποφάσισα να μη συνεχίσω την κουβέντα περί λαϊκών και μη επαγγελμάτων.

Αυτό τον καιρό βρίσκομαι στην Ιαπωνία κάνοντας ένα μικρό αλλά υπέροχο διάλειμμα από την επιστημονική ανεργία και την ελληνική επαγγελματική μιζέρια. Κάθε λίγες μέρες όμως ανταλλάσσω μηνύματα με φίλους στην Αθήνα και ακούω ή, μάλλον, διαβάζω τον πόνο τους. Και αυτός είναι ο λόγος που το μυαλό μου γύρισε σε εκείνη την κουβέντα περί λαϊκών επαγγελμάτων και μεροκαματιάρηδων. Οι περισσότεροι Έλληνες επιστήμονες και μηχανικοί που γνωρίζω ή βρίσκονται στο εξωτερικό λόγω μη εύρεσης εργασίας στην Ελλάδα (δεν έχει πλάκα που μερικοί αντιδυτικοί αντικαπιταλιστές μεταναστεύουν σε δυτικές καπιταλιστικές χώρες για να φτιάξουν τη ζωή τους;) ή κάθονται σπίτι τους ή κάνουν άσχετες δουλειές (φίλος μηχανικός μου είπε προχθές ότι έπειτα από δυο χρόνια ανεργίας ξεκίνησε να ασχολείται με τις καφετέριες) ή αν τέλος πάντων κάποιος έχει τη χαρά να λέει ότι δουλεύει σε κάτι σχετικό με τις σπουδές του το κάνει για πολύ λίγα χρήματα όπως οι καθηγητές δευτεροβάθμιας αλλά και οι υπάλληλοι εταιριών που στην πραγματικότητα τους κάνουν πωλητές (μηχανικός πωλήσεων και χημικός πλασιέ στα Hondos είναι τα αγαπημένα μου).

Μήπως να πιάσουμε τα ακαδημαϊκά; Ένας νέος διδάκτορας χημείας θα έβγαζε τις καλές εποχές με το ζόρι ενάμιση χιλιάρικο αν είχε θέση λέκτορα και πιο λίγα αν ήταν ωρομίσθιος. Αν απλά έκανε το διδακτορικό του στην Ελλάδα τα χρήματα θα ήταν ελάχιστα (τα χαρτζιλίκια του παππού του μάλλον περισσότερα) και φυσικά τις περισσότερες φορές δεν θα έβγαζε τίποτε μιας και οι πτυχιούχοι επιστημών δύσκολα απορροφούνται εφόσον δεν έχουμε βιομηχανία και μεγάλη ερευνητική δραστηριότητα σε εταιρίες. Από την άλλη ένας νέος οδηγός ταξί έβγαζε τις καλές εποχές 3 και 4 χιλιάρικα τον μήνα. 

Επίσης ο ταξιτζής έχει ένα κλειστό ελεύθερο επάγγελμα αγοράζοντας άδεια εκτός από το όχημά του. Ο χημικός ή ο φυσικός ξόδεψε επίσης μια περιουσία για τις σπουδές του. Κανείς δεν θα συλλάβει βέβαια τον μη πτυχιούχο χημικό (ας πούμε για χάρη της κουβέντας έναν ταξιτζή που έχει γνώσεις χημείας… άλλωστε ξέρουν τα πάντα οι πιο πολλοί) αν κάνει μαθήματα χημείας σε παιδάκια ή αν τον προσλάβει ένα ιδιωτικό εργαστήριο για μια εργασία ρουτίνας. Με τίποτε όμως δεν μπορεί να πάρει ένα ταξί ένας χημικός και να κάνει δεύτερη δουλειά έτσι χωρίς άδεια. Άσε που αν συγκρίνουμε τη δύναμη των συντεχνιών θα βάλουμε τα γέλια (ή τα κλάματα).

Φαντάζομαι λαϊκό επάγγελμα για τον οδηγό θα είναι και το δημόσιο… πολλοί υπάλληλοι χωρίς πτυχία πανεπιστημίου έπαιρναν μισθούς διπλάσιους του λέκτορα βιολόγου ή μαθηματικού όπως ο φίλος μου με το πτυχίο ΤΕΙ στο υπουργείο οικονομικών με μισθό αντίστοιχο καθηγητή πανεπιστημίου κοντά στη σύνταξη. Θυμήθηκα και τη γνωστή μου σε άλλη δημόσια υπηρεσία υποτροφιών που κλαιγόταν για το ένα χιλιάρικο τον μήνα που έχασε με τις μειώσεις της κρίσης. Η χασούρα της μόνο, όλος ο μισθός του λέκτορα επιστήμονα.

Και καλά οι ναυτικοί έχουν και μια έκπτωση στα καράβια και οι ηθοποιοί μια ατέλεια για τα θέατρα… εμείς οι χημικοί να μην έχουμε μια εκπτωσούλα στις ασπιρίνες και γενικότερα στα φαρμακεία; Δική μας δουλειά είναι όλα αυτά… μας προκαλεί και τόσο πονοκέφαλο η ανεργία. Όχι άλλα προνόμια, βρε παιδιά… να μη φανούμε προκλητικοί και ελιτιστές στα μάτια των λαϊκών παιδιών. Φίλοι μου, η τωρινή κρίση κάποιων ήταν από πολύ πριν η πραγματικότητα των Ελλήνων επιστημόνων και όχι μόνο. Εν πάση περιπτώσει μπορεί η αξία ενός πτυχίου να μη μετριέται μόνο σε ευρώ και μπορεί σε άλλες χώρες ο επιστήμονας να έχει την ηθική και οικονομική αναγνώριση που θα ήθελα να βλέπω παντού… αλλά στην Ελλάδα που όλοι γνωρίζουμε ισχύει το αστείο που λέει… με τόσα πτυχία και δεν έγινες ταξιτζής;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News