Ιδιότροπο παιδί, σου λέει. Εσύ ακούς μια έγκριση. Δεν ξέρουμε τι ακούς, ακούς ό,τι θέλεις, πάντως όχι απόρριψη, γιατί αλλιώς κάτι θα είχες διορθώσει. Ιδιότροπο παιδί δεν σημαίνει απαραίτητα κακό παιδί. Αντίθετα, σημαίνει ευχάριστα διαφορετικό, ευχάριστα αλλιώτικο, αφού το σχόλιο συνοδεύεται με χαμόγελο. Εν τω μεταξύ εσένα σου αρέσει να διαφέρεις. Να διαφέρεις με τρόπο που και να κάνεις ό,τι σου κατεβαίνει και να κερδίζεις το γεμάτο νόημα, χαμογελαστό σχόλιο.

Εκεί πατήσανε τα λάθη, εκεί σκάψανε, θεμελιώσανε, σφάξαμε και τον κόκορα, πετρώσανε, δέσανε, υψωθήκανε. Τσιμέντο, λάσπη. Υπήρχε χώρος τότε. Υπήρχε χρόνος. Υπήρχαν ελαφρυντικά. Είναι ανθρώπινα τα λάθη. Είναι δικαίωμα. Έτσι είναι. Μόνο που μπορεί να τα μπερδέψεις και να το παρακάνεις. Να βρεθείς να καμαρώνεις για το λάθος. Αυτό πάει πολύ, είναι επικίνδυνη παρεξήγηση.

Η συγκεκριμένη εκείνη παιδική ιδιοτροπία θα φέρει τις δίδυμες θείες της, τις εφτά εξαδέλφες και τους σαρανταπέντε Γιάννηδες. Θα φέρει τον έπαινο που ήθελε ν’ ακούσει και θα θέλει να τον διακτινίσει. Είναι αυτάρεσκη, νεανική, ανόητη, λίγο αυθάδης, λίγο επίθεση, λίγο άμυνα, μεγαλώνει, βγαίνει και ραντεβού μ’ ένα κορίτσι, το οποίο με τη σειρά του έχει μάθει να σχολιάζει χαμογελαστά… Ο φαύλος και ο κύκλος. Φίλοι, μου λένε, παθαίνουν τα ίδια. Σε πηγαίνουν όλοι και όλα προς το λάθος σου. Προς το χαρακτηριστικό, το βασικό σου μειονέκτημα, το επαναλαμβανόμενο λάθος. Σε προτιμούν κατά βάθος με το λάθος σου. Είναι η κερκόπορτα, η ραγισματιά, η εύκολη πρόσβαση, εκεί που μπάζεις. Από κει προτιμάει ο άλλος να μπει. Από το εύκολο, από το χάσμα, από το χαντάκι σου, να μπει και να σε σώσει. Έτσι είναι, έτσι κάνουμε. Υπήρχε χώρος, υπήρχε χρόνος. Υπήρχε και υπάρχει λόγος. Εσύ και αυτό, το επαναλαμβανόμενο λάθος, είσαστε ένα. Εγώ και το δικό μου, το χαρακτηριστικό μου χαντάκι, είμαστε ένα. Υπάρχει λόγος. Όμως (αν υποτεθεί ότι ποτέ δεν είναι αργά) κάτι πρέπει να γίνει. Κάτι πρέπει να γίνει τώρα αμέσως.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News