Ο Μάκης και η Νίκη είναι ένα νέο ζευγάρι. Ο Μάκης είναι γιατρός. Πριν δύο χρόνια μάζεψαν τα πράγματά τους και μετακόμισαν στην Αμερική, αποδεχόμενοι μια επαγγελματική ευκαιρία για τον Μάκη. Η Νίκη και ο Μάκης έχουν δύο παιδιά. Δυο γιους. Ο ένας, ο Δημήτρης, έπρεπε να πάει στο νηπιαγωγείο. Επέλεξαν το σχολείο της γειτονιάς τους. Μια μέρα πριν την πρώτη μέρα του σχολείου, κάποιος κύριος χτύπησε την πόρτα τους και παρέδωσε έναν φάκελο, που είχε αποδέκτη τον γιο τους Δημήτρη. Τον άνοιξαν μαζί του με περιέργεια και ανυπομονησία. Ο φάκελος ήταν γεμάτος κομφετί και είχε και ένα γράμμα που έγραφε τα εξής. «Η νύχτα πριν ξεκινήσει το σχολείο έχει ενθουσιασμό και χαρά. Υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν. Τα ρούχα σου είναι έτοιμα, η τσάντα σου επίσης. Και η τάξη σου είναι γεμάτη με ενδιαφέροντα πράγματα που θα ανακαλύψεις. Υπάρχουν πολλές ερωτήσεις που περνούν από το μυαλό σου και σκέψεις κάθε είδους. Αλλά να είσαι σίγουρος, ότι μερικές φορές, όλοι μας έχουμε μέσα μας άγχος. Και αυτό δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε ήσυχα. Γι' αυτό σου έφτιαξα αυτό το μαγικό κομφετί. Είναι καταπληκτικό και όπως σου είπα μαγικό! Θα σε βοηθήσει να είσαι έτοιμος και ξεκούραστος για το σχολείο. Απλώς βάλε τη σακούλα με το κομφετί κάτω από το μαξιλάρι σου, τη νύχτα πριν ξεκινήσει το σχολείο, εκεί που ακουμπάς το κεφάλι σου. Αυτό το κομφετί θα σε βοηθήσει να κοιμηθείς όλη τη νύχτα και θα ξυπνήσεις το πρωί φρέσκος. Και εγώ θα βάλω το κομφετί κάτω από το δικό μου μαξιλάρι και να θυμάσαι ότι ανυπομονώ να ξεκινήσει το σχολείο γιατί θα δω εσένα!». Η δασκάλα σου.

Σκέφτηκα τη Νίκη και τον Μάκη. Σε ένα καινούργιο περιβάλλον. Σκέφτηκα τον αγώνα προσαρμογής και τις ώρες της μοναξιάς τους. Σκέφτηκα όταν θα νοσταλγούν ένα χέρι οικογενειακής βοήθειας και έναν λόγο από τους φίλους τους. Έναν καφέ για να λένε να λένε, όσα οι Έλληνες μπορούμε να λέμε και να λέμε. Τις ώρες που θα ονειρεύονται τη θάλασσά μας και τον ήλιο μας. Τα «ξαφνικά» μας. Η πατρίδα μας τιμάει τα «ξαφνικά» όσο καμιά πατρίδα. Έναν φίλο που εμφανίζεται από το πουθενά, ένα κουδούνι που χτυπάει στα ξαφνικά, ένα τραπέζι που ετοιμάζεται με το τίποτα, ένα «άντε ντύσου να πάμε» ξεσηκωτικό, ένα γλέντι που δεν ξέρεις πώς προέκυψε… Σκέφτηκα τη Νίκη και τον Μάκη. Δεν είναι όλα ωραία και εύκολα στα ξένα. Αλλά είναι εκείνα τα άτιμα τα κομφετί. Δεν έχω ζηλέψει πιο πολύ κομφετί. Τα κομφετί που με έναν τρόπο έδειξαν αξίες. Όσο πιο μεγάλες μπορώ να φανταστώ. Το να δίνεις τη σημασία που πρέπει σ΄ένα παιδί που μόλις ξεκινάει το ταξίδι του στην παιδεία. Ένα παιδί του νηπιαγωγείου. Και με τον τρόπο του, ένα σύστημα, του λέει «Είμαστε εδώ και σε νοιαζόμαστε. Γιατί εσύ, ο τόσος δα, είσαι σημαντικός για όλους εμάς. Γιατί εσύ είσαι το δικό μας αύριο».

Νίκη, Μάκη. Όποτε νοσταλγείτε… ας νοσταλγείτε.
Καλή χρονιά στον Δημητράκη σας.
Φιλιά, από μια πατρίδα που παίζει με το σύστημα της παιδείας της, με ελαφράδα αποκριάτικου πάρτι, γεμάτο κομφετί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News