Είναι κάποιες στάμπες που όταν τις κολλήσουν στη ζωή σου, δεν βγαίνουν ούτε με πετρέλαιο. Πεσιμιστής, απαισιόδοξος. Έχω κληθεί αρκετές φορές να απαντήσω στο «Γιατί είσαι τόσο απαισιόδοξος στα κείμενα και τους στίχους σου;»

Αν δεχτώ τον –εντελώς πρόχειρο και άστοχο- ορισμό πως η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία διακρίνονται από την πρόβλεψη του μέλλοντος, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο από απαισιόδοξος. Πρόσεξε ποιο είναι το μέλλον. Θα μεγαλώσουμε, θα κηδέψουμε φίλους, γονείς, αδέρφια, θα αρρωστήσουμε, θα πεθάνουμε. Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως θα κάνει την έκπληξη, θα σπάσει αυτήν την αλυσίδα, θα αμφισβητήσει έμπρακτα αυτήν τη διαδοχή; Άρα, τι σημαίνει «όλα θα πάνε καλά;» Τίποτα δεν θα πάει καλά στο βαθύ χρόνο, μόνο κάτι καλοκαίρια υπό προθεσμία.

Αυτή η τόσο αυτονόητη παραδοχή όμως δεν σε κάνει απαισιόδοξο, γιατί τότε ο ορισμός του αισιόδοξου θα ήταν «άνθρωπος που πιστεύει στην αφθαρσία σώματος, πνεύματος και αισθημάτων, στην αιώνια ζωή» Δηλαδή στο μαρτύριο της πλήξης μέχρι θανάτου, χωρίς θάνατο…

Η σωστή –κατ΄εμέ- διάκριση δεν έχει να κάνει με την πρόβλεψη αλλά με το παρόν. Πίστευε ό,τι θέλεις για το μέλλον, πες μας τις θεωρίες σου, φτιάξε τα άλλοθί σου, γαλβάνισε τους φόβους σου, αλλά δείξε μας τι μπορείς να κάνεις τώρα. Νομίζω πως ο Μπόρχες έχει πει την μεγαλύτερη κουβέντα για το θέμα.
«Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα- όλα χτίζονται στην άμμο- αλλά εσύ χτίζε στην άμμο- σαν να ήταν πέτρα». Με μαθηματική ακρίβεια κάποτε η Ακρόπολη θα επιστρέψει σε αυτό που ήταν, μαρμαρόσκονη. Νομίζεις πως δεν το ήξεραν εκείνοι που την έχτισαν; Το ήξεραν πολύ καλά –οι απαισιόδοξοι, οι μηδενιστές- αλλά την έχτισαν για να αντέξει σε κάποιο «πάντα» που δεν έχει να κάνει με τον χρόνο.

Ο πρώτος χειμώνας της μεγάλης απαισιοδοξίας είναι εδώ. Της αληθινής απαισιοδοξίας, της παράλυσης, του παγερού τίποτα του «όλα μικρά και λίγα». Σε αυτόν τον στίβο θα ξεχωρίσουν οι πραγματικά αισιόδοξοι από τους απαισιόδοξους. Και ο στίβος δεν είναι ούτε η μελλοντολογία ούτε η «ανάγνωση» μαγικών σφαιρών. Είναι το τι μπορείς να πεις, τι μπορείς να κάνεις, πώς πολλαπλασιάζεις το όποιο νερό έτυχε να περνάει από τα χέρια σου. Κάποτε περισσότερο, σήμερα λιγότερο, αλλά νερό, ζωή.

Όμως καλύτερα από εμένα φυσικά το έγραψε ο Στρατής Τσίρκας στην «Χαμένη Άνοιξη»: «Όποιος διαλέγει την άρνηση και τον πεσιμισμό βγαίνει κερδισμένος στις προβλέψεις αλλά χαμένος στη ζωή του»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News