Η ΔΕΗ λέει ότι (ως υπηρεσία) δεν ήταν σε γνώση του γεγονότος, ότι η τάδε παροχή ρεύματος που ήταν ανεξόφλητη ανήκε σε παραπληγική γυναίκα. «Δεν είχε υπαχθεί στην κατηγορία ευπαθών καταναλωτών» υποστηρίζει – υποθέτω αφού έλεγξε τις καταστάσεις της.

«Η ΔΕΗ γνώριζε, αφού από το 2007 μας έδινε γεννήτρια κάθε φορά που υπήρχε πρόβλημα διακοπής ρεύματος» απαντούν τα παιδιά της. Αν είναι ακριβής ο ισχυρισμός τους, άνθρωποι από τη ΔΕΗ ήξεραν την περίπτωση – η ΔΕΗ όμως ήξερε;

Το γεγονός είναι πολύ τραγικό, για να κάνουμε εικασίες εκ του μακρόθεν, εμείς οι άσχετοι.

Διαβάζοντας όμως τις ανταποκρίσεις, σαν να είδα ενδείξεις ενός οικείου φαινομένου που συναντούμε συχνά-πυκνά στις συναλλαγές μας – δεν λέω, ότι έτσι είχαν τα πράγματα, λέω ότι η περιγραφή μού θυμίζει ένα σύμπτωμα ολισθηρό. Στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες επικοινωνούμε με υπαλλήλους, που έχουν ευαισθησία, φιλότιμο και προθυμία να λύσουν βραχυκυκλωμένα προβλήματα. Το κάνουν δια της τεθλασμένης, αλλά αποτελεσματικά κι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Εμείς, γιατί λύσαμε τον γόρδιο δεσμό και η άλλη πλευρά, γιατί επέδειξε ανθρωπιά κι επινοητικότητα στην υπέρβαση ενός προβλήματος.

Με αυτό τον τρόπο όμως, αφενός διαιωνίζονται τα προβλήματα (αφού δεν λύνονται, παρακάμπτονται) και αφετέρου, δημιουργείται μια παροχέτευση στη λειτουργία της υπηρεσίας που τροφοδοτεί μιαν ανωμαλία – αφού χάνεται η ευθύνη. Όταν έρθει λοιπόν το «κακό», ποιος ευθύνεται; Οι υπάλληλοι του τοπικού καταστήματος της επαρχιακής πόλης, που με ανθρωπιά ανταποκρίθηκαν διαχρονικά σε μια δύσκολη κατάσταση, ή η υπηρεσία που (με την κατηγορία της «ανάλγητης») δηλώνει ότι δεν γνώριζε;

Στη ζωή μου, σπανιότατα συνάντησα και υπαλλήλους, που με πήραν από το χεράκι και μου έδειξαν το δύσβατο αλλά ασφαλές μονοπάτι της γραφειοκρατίας, που θα με οδηγούσε στο ξέφωτο. Αισθάνομαι πάντα ευγνωμοσύνη γι' αυτούς τους ανθρώπους, που κατέβαλαν κόπο και χρόνο για να με εξυπηρετήσουν. Κάτι, που δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Όπως ακριβώς είχε συμβεί στο σχολείο, όταν επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο, είχα ζητήσει απ' την κολλητή φίλη μου Ρένα να μου δώσει τη λύση μιας άσκησης – «σου τη δίνω» μου είχε πει, «αλλά είναι εύκολη. Δοκίμασε κι αν δεν τη βγάλεις, τηλεφώνησέ μου πάλι».

Ήμουν απλώς τυχερή, που πήρα το μάθημα νωρίς.

---

Η επιστολή της 56χρονης γυναίκας που δημοσίευσαν σήμερα «Τα Νέα»

«Το όνομά μου είναι Ευτυχία Ποποδάκη. Είμαι άτομο με τετραπληγία 20 χρόνια και είμαι στο κρεβάτι κι έχω μηχανική υποστήριξη από τον Ιανουάριο του 2003. Τον υπολογιστή τον χειρίζομαι με μια κάμερα υπερύθρων.

»Εχω μια αρρώστια που λέγεται Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση (ALS). Γεννήθηκα 30 Οκτωβρίου 1958. Ολη τη ζωή μου ασχολιόμουν με τη γεωργία, εκτός από ενάμιση χρόνο που άνοιξα ένα ανθοπωλείο για να πουλάω τα φυτά που καλλιεργούσα μόνη μου για να μην τα παίρνουν οι έμποροι για ένα κομμάτι ψωμί. Είχα βλέπετε 3 αγόρια να μεγαλώσω. Βρήκα ένα μαγαζάκι 15 τ.μ. και έναν λογιστή.

»Δεν μου είπε ότι ήταν απαραίτητο να γραφτώ στο Ταμείο Εμπόρων. Ανοιξα το ανθοπωλείο νόμιζα ότι ήμουν εντάξει με τις υποχρεώσεις μου με το κράτος. Δεν με ενόχλησε κανείς. Τον Νοέμβριο του 1993 άρχισα να χάνω την ισορροπία μου και να πέφτω κάτω αδικαιολόγητα. Τον Δεκέμβριο του 1993 νοσηλεύτηκα στο Αιγινήτειο νοσοκομείο. Τότε μου έφτιαξαν τα χαρτιά οι γιατροί "να τα καταθέσουν στο Ταμείο σου" μου είπαν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News