H δημοκρατία είναι σαν τη μαρμελάδα, σαν και την κουλτούρα. Καταναλώνεται καλύτερα σε λεπτές στρώσεις, όχι σε μεγάλες ποσότητες: με το κουτάλι λιγώνει, κουράζει.

Βέβαια -ήταν βλέπετε και τα 40άχρονα φέτος- για μιαν ακόμη φορά λάβαμε overdose δημοκρατίας τον Ιούλιο, με ιδιαίτερο το ενδιαφέρον (σοβαρά) της αποχαιρετιστήριας παρατήρησης Κάρολου Παπούλια ότι η κρίση «έφερε υποχώρηση της δημοκρατίας». Δεν είναι ούτε η πρώτη φορά που λέγεται αυτό, ούτε η οξύτερη διατύπωση: όμως, το ότι η λειτουργία της χώρας/του πολιτικού συστήματος/των ανθρώπων της υπό το de facto καθεστώς Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (που θα 'λεγε και ο Αλέκος Παπαδόπουλος), αποτελεί όντως αυτήν «τη δραματικότερη παρενέργεια της οικονομικής περιπέτειας» ας έχει καταγραφεί για όταν επανέλθουμε, με το καλό, το φθινόπωρο…

Να, όμως, φέτος στη θέση της προβολής της δεξίωσης στους κήπους του Προεδρικού -μνήμη της αυτοδοξαστικής παράδοσης Κ. Καραμανλή, που γύρισε προς το οπερετικό επί Χρ. Σαρτζετάκη, για να αρχίσει να προσγειώνεται επί Κ. Στεφανόπουλου και να «ανοίγει» στους αντιστασιακούς (και τους νεότερους) επί Κ. Παπούλια- είχαμε φέτος την επιλογή της Βουλής των Ελλήνων να φιλοξενήσει μια εξόχως διδακτική έκθεση (στην αίθουσα «Ελευθέριος Βενιζέλος» της Βουλής, δίπλα στην αίθουσα της Γερουσίας, στο σπανίως επισκέψιμο κτίριο του Βουλευτηρίου) για τα 40χρονα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Με τον ρητορικό, πλην όχι και άνευ χρησίμων συμπαραδηλώσεων, τίτλο «Η Δημοκρατία δικαίω ουδέποτε κατελύθη», έκφραση με την οποία το ancien régime της Ελλάδας των μεταπολεμικών χρόνων θέλησε να πει ότι «τίποτε δεν συνέβη/τίποτε δεν άλλαξε» με τη χούντα.

Η έκθεση αυτή, κυρίως φωτογραφικό υλικό της εποχής από την συλλογή/αρχείο του φωτορεπόρτερ Βασίλη Καραγιώργου (που έχει επιμεληθεί ο Θανάσης Αλατάς), αλλά και των κομμάτων (που κι αυτά, από την ιδια βάση έχουν εν πολλοίς αντλήσει), αλλά και υλικό από εφημερίδες και περιοδικά ή και κομματικές μπροσούρες, ακόμη-ακόμη και ψηφοδέλτια της εποχής, είναι εξαιρετικά πυκνή για όποιον επενδύσει χρόνο για να τη δει – πίσω από την επιφάνεια. Να δει (συγγνώμη αν ακουστεί λυρικό, αλλά… πάτε να το δείτε μόνοι σας) τις ημέρες εκείνες που ο κόσμος, οι κανονικοί άνθρωποι -αλλά και οι εξόριστοι που γύριζαν απο τα ξερονήσια- είχαν βγει στους δρόμους, γνήσια, αυθόρμητα, ακαθοδήγητα. Να παρατηρήσει πώς τα πρωτοσέλιδα των ξαφνιασμένων από το αλογόκριτο εφημερίδων ξεκίνησαν «μαζί», για να αποκλίνουν ταχύτατα και να ξαναχτίσουν τα ωραία μας τα χαρακώματα. Να ξαναθυμηθεί τα προγραμματικά κείμενα των κομμάτων, το βιβλιαράκι της 3ης Σεπτεμβρίου του ΠΑΣΟΚ, το Q+A της Ν.Δ., τις προσπάθειες να δημιουργηθούν σχήματα στην Αριστερά – τέτοια πράγματα.

Η Βουλή των Ελλήνων, αφού αποφάσισε να «διεκδικήσει» κάτι από την ουδέποτε καταλυθείσα κ.λπ. Δημοκρατία, ας φροντίσει να την ανοίξει αυτήν την Έκθεση. Όχι τυποποιημένα, γνήσια. Και -διάβολε!- ας βρεθεί κάποιος να δώσει χορηγία ώστε να κυκλοφορήσει ως έκδοση, ευρύτερα (όχι πολυτέλειες, λευκώματα, coffee table), ως παρακαταθήκη μνήμης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News