Επιτέλους! Ο Καραμανλής μίλησε! Έστω κι αν ήταν αναγκασμένος. Έστω και αν ήταν μόνο για το Βατοπέδι. Έστω κι αν, όπως μας γράφει σε πρώτο πρόσωπο, μόνο «συνοψίζω» γιατί «δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο».

Αλήθεια, «κάτι άλλο» δεν είχε να μας πει; Τόσο δειλός; Ούτε μία συγγνώμη; Ούτε ένα δράμι αυτοκριτικής; Ούτε μία λέξη για τα λάθη τα πολλά και τα μεγάλα; Για υπερδιπλάσιο έλλειμμα, τα Greek Statistics; Για τη δεινή θέση στην οποία εγκατέλειψε τη χώρα; Ένα χρόνο κάθισε και τα σκέφτηκε. Ούτε λέξη; Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας Έλληνας, ούτε καν η Νατάσα και ο ίδιος ο ατιμασμένος πρώην πρωθυπουργός που να μην δέχεται πως ο κύριος Καραμανλής άφησε τη χώρα σε χειρότερη κατάσταση από ότι τη βρήκε. Δεν έχει σημασία αν ήθελε να πει πως κατά 20% έφταιγε ο ίδιος και κατά 80% τα ΜΜΕ, η διαπλοκή και η ένδεια στελεχών ως υπουργών. Ή το ανάποδο. Θα τον ακούγαμε. Αρκεί να έκανε μία ελάχιστη αποτίμηση της πενταετίας, μία ελάχιστη αυτοκριτική.

Αυτοκριτική. Μία άγνωστη λέξη όχι μόνο για τον Κωστάκη, αλλά δυστυχώς για όλους μας σχεδόν. Πριν καν ενηλικιωθούμε, στην Ελλάδα του πελατειακού κράτους, είμαστε όλοι συνένοχοι. Λίγο καταπατήσαμε τον αιγιαλό επί ενός Καραμανλή, κάποιος στην οικογένεια. Λίγο φτιάξαμε έναν ημιυπαίθριο επί ενός Παπανδρέου. Λίγο διορίσαμε τη θεία επί ενός, λίγο φοροδιαφύγαμε επί του άλλου. Και η λίστα είναι ατελείωτη. Πώς να κάνεις έτσι αυτοκριτική χωρίς να ακυρώσεις ένα μέρος του ίδιου σου του είναι;

Πως σταματάς; Πως τραβάς μία γραμμή και λες ως εδώ, αυτό ήταν; Δύσκολο. Ακόμη κι αν ήθελε να κάνει αυτοκριτική ο Καραμανλής, σχεδόν δεν μπορεί. Αν το κάνει θα κάψει τους τόσους και τόσους γαλάζιους συνενόχους του.

Κι από την άλλη, αν θέλει να το κάνει, κι αν το πιστεύει, ούτε ο Παπανδρέου μπορεί να τραβήξει τη γραμμή με το παρελθόν χωρίς μουτζούρες. Γιατί απλά, δεν μπορεί να κάνει ούτε εκείνος ειλικρινή δημόσια αυτοκριτική. Είναι κι αυτός συνένοχος. Γιατί το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, οι διεφθαρμένοι και φαύλοι, κατά Πάγκαλο, «σύντροφοι-πελάτες» του κόμματος είναι ακόμη εδώ. Μαζί μας και δίπλα μας. Και υπουργοί και ψηφοφόροι.

Ωστόσο, για να λέμε την αλήθεια, το να βρίσκονται οι πολιτικοί μας σε άρνηση βολεύει και τους περισσότερους από εμάς. Τους πολίτες. Τους πελάτες των κομμάτων, τους ψηφοφόρους. Είναι πιο εύκολο και πιο ευχάριστο να «αντισταθούμε» στο κακό Μνημόνιο, στους κακούς Αμερικάνους, στους κακούς Ευρωπαίους ή στους κακούς εξωγήινους. Παρά να κάνουμε αυτοκριτική για όσα ανεχθήκαμε ή επιδιώξαμε για ίδιον όφελος ο καθένας από μας.

Κι ο Καραμανλής; Ο Καραμανλής που δεν μιλάει έχει αρχίσει και μου θυμίζει … τον Κεντέρη. Κι αυτός ήταν Ελληνάρας, λαοπρόβλητος, ήρωας και παληκάρι για πολλούς συμπατριώτες μας. Κι αυτός αποδείχτηκε πως δεν τα πήγαινε καλά με τους ελέγχους, εξευτελίστηκε και αποσύρθηκε από προσώπου γης. Κι αυτός δεν έκανε ποτέ την αυτοκριτική του, δεν ομολόγησε ποτέ αν «έκλεβε». Κι αυτόν χειροκροτούσε ολόκληρο το στάδιο στον τελικό των 200 μέτρων στους Αγώνες της Αθήνας, φωνάζοντας Κε-ντέ-ρης, κι ας μην ήταν εκεί, ντροπιασμένος. Εγώ ήμουν εκεί. Και ντρεπόμουν.

«Αυτή είναι η Ελλάδα», που έλεγε κι ο Σημίτης. Μία τραγωδία δίχως κάθαρση. Ο τόπος που η αυτοκριτική δεν έχει θέση, όπου χειροκροτούμε ακόμη όσους την κατέστρεψαν με την ανοχή ή τη συνενοχή μας. Η χώρα του παραλόγου που αντί να αποκαθηλώνουμε τα σύμβολα της πλαστής ευημερίας και της ψευτιάς, δίνουμε το όνομα τους σε δρόμους, πλατείες, καράβια. Ο δρόμος της Ελλάδας είναι ο δρόμος της λήθης. Οδός Καραμανλή-Κεντέρη…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News