Η Σουκρούιε Σαΐτι ήταν οχτώ μηνών έγκυος τον Μάρτη του ‘99, όταν με τον άντρα της και την πεντάχρονη κόρη της καβάλησαν ένα τρακτέρ, έδεσαν (για εφεδρεία) και το αυτοκίνητό τους από πίσω κι ένα βράδυ υπό βροχή εγκατέλειψαν το χωριό τους. Σέρβοι στρατιώτες τους είχαν διώξει απ΄τα σπίτια τους – «ταξιδεύαμε νύχτα και μέρα υπό βροχή, γύρω μας βλέπαμε καμένα χωριά και πτώματα στους δρόμους και μια μέρα φτάσαμε έξω από ένα ιταλικό στρατόπεδο προσφύγων» αφηγείται η ίδια στη «Guardian». Οι δύο αδελφές της σκοτώθηκαν και η τρίτη, ανάπηρη, πέθανε στο χωριό τους. Η Σουκρούιε όμως γέννησε κανονικά ένα αγοράκι τη μέρα που επισκέφθηκε ο Τόνι Μπλερ την περιοχή. «Για μας ήταν ένα θαύμα, η επέμβαση του ΝΑΤΟ μας έσωσε και ο Μπλερ ήταν ο σωτήρας μας. Δεν διστάσαμε ούτε μια στιγμή, ο γιος μας έπρεπε να βαφτιστεί Τόνιμπλερ» πρόσθεσε.

Ο Τόνιμπλερ Σαΐτι είναι τώρα 15 χρονών, τρελαίνεται να παίζει στα ηλεκτρονικά και να τα μαστορεύει, ενώ ονειρεύεται να σχεδιάζει ιστοσελίδες. «Θάθελα να πετύχω όπως ο Μπλερ – να σώζω τους ανθρώπους απ' τον πόλεμο» λέει σήμερα.

Η Σαντέτ Γκάσι τον Μάρτη του ΄99 πήρε τη δίχρονη κόρη της απ' το ένα χέρι, την άλλη (που ήταν βρέφος) στην αγκαλιά και βγήκαν στον δρόμο εγκαταλείποντας το σπίτι τους. Ο άντρας της είχε φύγει και κρυβόταν στα δάση. Άλλοτε σε καρότσες και άλλοτε περπατώντας έφτασαν στα μέσα Μαΐου στην Πρίστινα. Κατέφυγε σε ένα άδειο σπίτι, της έδωσαν τρόφιμα οι συγγενείς της που ζούσαν στην πόλη και κάπου στα μέσα Ιουνίου έζησε μια συνεχή μάχη οπλοπολυβόλων. «Κάποια στιγμή αλβανοί αντάρτες χτύπησαν τις πόρτες μας και μας είπαν ότι μπορούμε να βγούμε στους δρόμους. Γέμισαν οι δρόμοι με κόσμο κι ανάμεσα τους παρήλασαν οι Βρετανοί φαντάροι με τα καφέ πηλίκιά τους. Εκείνη τη μέρα αποφάσισα, ότι όταν έκανα γιο -όσες κόρες κι αν μεσολαβούσαν- θα τον βάφτιζα Τόνιμπλερ» λέει. Η Σαντάτ είναι σήμερα νοσοκόμα, έχει δυό κόρες κι ένα γιο κι ο άντρας της είναι καθηγητής Φυσικής. Ο Τόνιμπλερ είναι 13 χρόνων.

Στο δημοσίευμα σημειώνεται πως μολονότι μετά από την επέμβαση στο Ιράκ το όνομα του Τόνι Μπλέρ έγινε τόσο «τοξικό», που ακόμη και το Εργατικό κόμμα επεδίωξε να απαλλαγεί απ' αυτό, οι Κοσοβάροι Αλβανοί το τιμούν, το σέβονται, το αγαπούν. Τρεις έφηβοι Τόνιμπλερ, δύο Μπλερς και τρεις Τόνις, είναι τα ζωντανά σύμβολα αυτής της ευγνωμοσύνης. Τον Ιούλιο 2010, όταν ο Μπλερ επισκέφθηκε την Πρίστινα τα συνονόματα αγοράκια ανέβηκαν στη σκηνή και του έσφιξαν το χέρι. «Όπως μας υποσχέθηκε το ΄99 γυρίσαμε στα σπίτια μας, τα ξαναχτίσαμε και φτιάξαμε τη ζωή μας» λέει ο πατέρας ενός Τόνιμπλερ, κάτω απ' την κερασιά στην αυλή του σπιτιού του.

(Διάλεξα να σας αναμεταδώσω αυτή την ιστορία, για να θυμηθούμε -μέρες που είναι- πως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ήταν άλλο πράγμα από τον πόλεμο στο Ιράκ. Στο Κόσοβο κράτησε 15 μήνες κι έκτοτε οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά. Πώς να τους αφαιρέσεις λοιπόν το αίσθημα ευγνωμοσύνης σε έναν άνθρωπο, που λίγα χρόνια αργότερα υπήρξε ο καθοδηγητής των σφαγών στο Ιράκ; Από δω άνθρωποι σώθηκαν εξαιτίας του, από κεί άνθρωποι σκοτώθηκαν εξαιτίας του. Άνθρωποι κι εδω και κει – η ζωή του καθενός μας είναι μοναδική. Δύσκολη που είναι η δίκαιη αποτίμηση της ιστορίας).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News