Γράφω αυτό το κείμενο αμέσως μετά την κυριακάτικη εκπομπή των Πρωταγωνιστών για τα τροχαία.

Ο θάνατος από τροχαίο είναι ο μόνος θάνατος που δεν έχω αποδεχτεί. Εννοώ πως στην προσπάθεια να δημιουργήσω έναν αμυντικό μηχανισμό, έχω “φιλοσοφήσει” όλους τους θανάτους. Ακόμη κι εκείνον ενός μικρού παιδιού από σπάνια ασθένεια. Με τα τροχαία δεν κατάφερα ποτέ μου να “διαπραγματευτώ”.

Εκείνο το ξαφνικό τηλεφώνημα μέσα στην νύχτα που χωρίζει οριστικά και απότομα τον χρόνο στα δύο- στο πριν και το από δω και πέρα- το ξένο αίμα που το αισθάνομαι αμέσως στον λαιμό μου, σαν να καταπίνω πληγές γνωστών και φίλων, τα αλλοιωμένα σώματά τους, τα πρόσωπα τους σαν χαλασμένα λουλούδια…

Νομίζω πως έχω εντοπίσει την πηγή της άρνησης και του φόβου μου. Μη γίνω θύτης. Την ώρα που οδηγώντας ψάχνω τον αναπτήρα, που κοιτάω την αναπάντητη στο κινητό, την διαολεμένη στιγμή που κάτι άλλο παιδεύει το μυαλό μου και το αποσπά. Σκοτώνω άνθρωπο. Πώς συνεχίζεις μετά από αυτό; Πώς πείθεις ότι δεν ήσουν εσύ, ότι μία στιγμή δευτερολέπτων δεν μπορεί να σε κάνει τέρας στα μάτια των άλλων; Πώς μπορούν κι εκείνοι να ξεχάσουν ποιος ήσουν τόσα χρόνια, τι ήσουν τόσα χρόνια και σε ακρωτηριάζουν με τα μάτια; Τι λες στους συγγενείς; Τι θα άντεχες εσύ να ακούσεις στην θέση τους;

Θα μπορούσα να πω πολλά, και για τους δρόμους μας, και για την αγωγή μας, και για την ανευθυνότητα του μυαλού που δεν έχει “πήξει” αλλά δεν θέλω να πω τίποτα για αυτά. Είναι όλα εξαιρετικά σοβαρά, αλλά τόσο λίγα όταν σπάει η ζωή στα χέρια σου. Φαντάζομαι πως εκείνη τη στιγμή είσαι ο πιο μόνος σε όλη τη γη. Δεν κρατιέσαι από πουθενά, κλαις για μια ελάχιστη παρηγορητική κουβέντα, την αναζητάς από τον κάθε περαστικό αλλά δεν περισσεύει τίποτα για σένα, όλα για εκείνον που δεν έφταιξε.

Έχω τρέξει πολύ –μου αρέσει η ταχύτητα- έχω σωθεί από θαύμα σε τροχαίο που δεν ευθυνόμουν, δεν έχω οδηγήσει ποτέ πιωμένος αλλά έχω δώσει παράταση ζωής σε αρκετούς ανυποψίαστους που ποτέ δεν θα μάθουν πόσο πολύ τους “πλησίασα” όταν τους είδα τελευταία στιγμή και γύρισα το τιμόνι, γιατί έψαχνα τα τσιγάρα μου. Και κάθε τέτοια φορά αισθάνομαι μία ανείπωτη ξεφτίλα. Και φοβάμαι μήπως είμαι ικανός για το χειρότερο. Και εύχομαι να είναι κολώνα ή τοίχος…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News