Ακούω συχνά φιλιππικούς από διάφορους ετεροφυλόφιλους εναντίον του φεστιβάλ γκέι περηφάνιας: «Γιατί κάνετε παρέλαση; Γιατί διαχωρίζεστε από μόνοι σας και λέτε ότι είστε περήφανοι που είστε γκέι; Εγώ δεν περηφανεύομαι που είμαι στρέιτ!»

Πράγματι, κανείς ετεροφυλόφιλος δεν χρειάστηκε ποτέ να νιώσει περήφανος, γιατί ποτέ δεν τον έκαναν να νιώθει ντροπή που είναι στρέιτ.

Το να μεγαλώνεις ως γκέι, λεσβία, αμφί ή τρανς στην κοινωνία, σημαίνει να μεγαλώνεις με μια πηγαία, αναπόφευκτη και πολύ ύπουλη αίσθηση ντροπής. Η ντροπή αυτή παίρνει πολλές μορφές. Στις πιο εξόφθαλμες σημαίνει βασανιστικό κρύψιμο, άρνηση της φυσικής σεξουαλικότητας, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, απομόνωση, ψυχοπαθολογικά προβλήματα. Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες μορφές ντροπής, λιγότερο ορατές, εξίσου επικίνδυνες:

Ο / η γκέι που πασχίζει να πειστεί ότι είναι «φυσιολογικός/ή» και στραμπουλιέται να κάνει σχέσεις με το άλλο φύλο, δυστυχώντας και προκαλώντας δυστυχία και στους γύρω του/της.

Ο / η γκέι που έχει πειστεί ότι οι γκέι σχέσεις είναι κάτι λιγότερο: λιγότερο σοβαρές, λιγότερο σταθερές ή ειλικρινείς, λιγότερο άξιες. Τις υποτιμά, αφού έτσι έχει μάθει από τον περίγυρό του, και κατά συνέπεια οι σχέσεις που κάνει είναι προβληματικές.

Ο / η γκέι που κάνει γκέι σεξ, ερωτεύεται άτομα του ίδιου φύλου, αλλά αδυνατεί να προχωρήσει παρακάτω, αφού βασανίζεται από φριχτές ενοχές, συχνά και λόγω θρησκευτικών αναπηριών που του/της έχουν φορτώσει.

Ο / η γκέι, που έχει πειστεί πως δεν αξίζει σαν άνθρωπος συνολικά κι έτσι κάνει τα πάντα για να αντισταθμίσει αυτό το «μειονέκτημα» – μπορεί να είναι γκέι, αλλά κοίτα πού έφτασε!

Κι ύστερα όλοι εμείς οι γκέι γυναίκες και άντρες, που ζούμε λίγο πολύ ανοιχτά, λίγο πολύ εντάξει με τον προσανατολισμό μας, αλλά παραμένουμε (ψιλο)φοβισμένες/οι να το δείχνουμε σε δημόσιο χώρο, με διάφορα φριχτά στερεότυπα για τους άλλους γκέι· που ακόμα ξεροκαταπίνουμε ακούγοντας ομοφοβικά σχόλια για τον τάδε πούστη, τη δείνα λεσβία· που ακόμα φέρουμε τραύματα από το bullying που τρώγαμε μικροί· που ακόμα νιώθουμε αμήχανα και περιφρονούμε άντρες που είναι πιο θηλυπρεπείς, γυναίκες που είναι πιο αρρενωπές.

Αλλά τι σημασία έχει μια ψωροπαρέλαση σαββατιάτικα στο κέντρο της Αθήνας; Αν ακόμα δεν το καταλαβαίνετε από μόνοι/ες σας, θα φέρω ένα παράδειγμα που έζησα πριν μερικές μέρες στην Κύπρο, όπου έγινε το πρώτο Γκέι Πράιντ στην ιστορία του νησιού.

Ο Κ. είναι ένα νέο γκέι αγόρι από την Κύπρο. Η οικογένειά του όχι μόνο δεν έχει αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία του, αλλά η μάνα του τον τρέχει στις εκκλησίες και του κάνει συναισθηματικούς εκβιασμούς, ο πατέρας του προσποιείται ότι δεν υπάρχει, και τ’ αδέρφια του σχεδόν δεν του μιλάνε, απαιτώντας να μην αναφέρεται ποτέ σε αυτό. Ο αδελφός του (αυτός που τον ξεμπρόστιασε στην οικογένεια, με στόχο να τον συνετίσει – «Ξέρετε τι έχετε σπίτι σας; έχετε ένα πούστη γιο!»), είπε στον Κ. την επομένη του Γκέι Πράιντ: «Σε είδα στο Πράιντ χτες, μπροστά-μπροστά. Πάλι καλά που είσαι σε κάτι μπροστά!».

Με τον αδέξιο, αμήχανο τρόπο του, έκανε μια προσπάθεια προσέγγισης προς τον Κ. Φαίνεται ασήμαντο; Για τον Κ. μόνο ασήμαντο δεν είναι!

Το Γκέι Πράιντ μας κάνει ορατούς. Μας βγάζει από τα σκοτάδια. Καταργεί την ντροπή που «πρέπει» να νιώθουμε εμείς και οι οικογένειές μας. Δηλώνει ότι υπάρχουμε και δεν αρκούμαστε σε ψίχουλα δικαιωμάτων και περιθωριακές γωνίτσες όπου δεν θα «προκαλούμε».

Εννοείται πως το Γκέι Πράιντ δεν είναι πανάκεια, ούτε θ’ αλλάξει τον κόσμο από τη μια μέρα στην άλλη. Χέστηκα όμως για όλο τον κόσμο! Ας αλλάξει τη ζωή ενός Κ., που θα γυρίσει σπίτι του την επομένη και οι γονείς του ή τ’ αδέρφια του θα τον βλέπουν λίγο πιο κοντά τους.

Δεν είμαι περήφανος που είμαι γκέι – σιγά το κατόρθωμα! Είμαι περήφανος που ως γκέι άντρας κατάφερα να διεκδικώ ολόκληρο το μερτικό της ζωής μου και να μην περιορίζομαι στους γελοίους ρόλους και τις ψεύτικες σχέσεις που μου επιβάλλει η κοινωνία. Είμαι περήφανος που παρά το ξύλο, τις βρισιές, την περιφρόνηση ή την απαξίωση, ζω τη ζωή μου όπως θέλω εγώ, όχι όπως θέλουν οι άλλοι.

Χρειάζεται να κάνω παρέλαση γι’ αυτό; Όλες/οι εμείς που έχουμε κάνει πολλά δύσκολα βήματα για να κατακτήσουμε αυτή την περιβόητη, γαμημένη «αποδοχή» του εαυτού μας, ξέρουμε πόσο αδύναμος και μόνος μπορεί να νιώσει κανείς σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό κάνει η παρέλαση: δείχνει ότι το να είσαι γκέι είναι εντάξει, σε όσους και όσες ακόμα δεν το ξέρουν!

Το Athens Pride γιορτάζει δέκα χρόνια περηφάνιας το Σάββατο 14 Ιουνίου.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News