Ο Μάριο Ντράγκι, διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, προσπαθεί, όσο τον αφήνουν, να βγάλει με το οπλοστάσιο που διαθέτει την Ευρωζώνη από τα πλοκάμια της απειλητικής ύφεσης. Σίγουρα μελέτησε προσεκτικά το πρόγραμμα του Ιάπωνα πρωθυπουργού Άμπε. Ένα κομμάτι έχει κοινό παρονομαστή. Θα το δούμε πιο κάτω.

Σπάνια βαφτίζεται μια δέσμη οικονομικών μέτρων με το όνομα του πολιτικού εμπνευστή της. Αυτό έγινε το 2013, με το ριψοκίνδυνο οικονομικό και δημοσιονομικό πρόγραμμα του νέου πρωθυπουργού της Ιαπωνίας, Shinzo Abe, το οποίο συνδυάστηκε με τη λέξη "Economics" και έτσι προέκυψε το περιβόητο σύνθετο "Abenomics", που ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ο Άμπε ξεκίνησε στο τέλος του 2012 και τα έπαιξε όλα! Ο στόχος του ήταν και ακόμη είναι να ξεφύγει η Ιαπωνία από τον πνιγηρό εναγκαλισμό της ύφεσης και του αποπληθωρισμού, που την ταλαιπωρεί από το 1995, με τον πληθωρισμό γύρω στο μηδέν και την ανεργία σε πολύ υψηλά για την Ιαπωνία επίπεδα, που σχεδόν άγγιξε το 6%, θεωρούμενη απαράδεκτη!

Έχοντας εξασφαλίσει την πολιτική και οικονομική κάλυψη που χρειαζόταν, ανέθεσε ο Άμπε τη δύσκολη δουλειά του κεντρικού τραπεζίτη στον Haruhiko Kuroda, με τον οποίο μπορούσε να συνεννοηθεί. Ο Kuroda είχε δουλέψει στην Ασία εκτός Ιαπωνίας, και είναι γνώστης των επιθετικών στρατηγικών σχεδίων των ανταγωνιστών της πατρίδος του, που της κάνουν τη ζωή δύσκολη. Κίνα και Κορέα στην πρώτη γραμμή. Ο μετρήσιμος στόχος του πληθωρισμού ετέθη στο 2%! Θεωρείται σχεδόν αδύνατον να πιαστεί. Ο Άμπε επιμένει…

Το πρόγραμμα του Άμπε στηρίζεται στη χρήση τριών βελών. Έτσι το παρουσίασαν επικοινωνιακά, για να γίνει κατανοητό στους Ιάπωνες. Να σημειώσουμε ότι η τοξοβολία είναι στην Ιαπωνία άθλημα με μυθική παράδοση, συνδυάζεται με το Ζεν και με τη φιλοσοφία, αλλά και με τις μάχες των Σαμουράι.

Το πρώτο βέλος λοιπόν, αφορά στον διπλασιασμό σχεδόν της ρευστότητας και των αποθεματικών των Τραπεζών κατά 1.000 δισεκατομμύρια ευρώ. Με συνακόλουθο την πτώση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του Γιεν, πράγμα που ευνοεί την ιαπωνική βιομηχανία.

Το δεύτερο βέλος στοχεύει σε μαζικές δημόσιες επενδύσεις, σε υποδομές, επιδιώκοντας μάλιστα την αύξηση του ελλείμματος του προϋπολογισμού κατά 11% ετησίως!

Το τρίτο βέλος δεν μπορεί να εκτοξευθεί χωρίς τους μεγάλους παίκτες της ιαπωνικής βιομηχανίας και των υπηρεσιών. Στοχεύει στην αύξηση της απασχόλησης, της παραγωγικότητας και των μισθών. Σε αυτό το σημείο επιμένει ο Άμπε, ζητώντας την πατριωτική συνδρομή των Ιαπώνων εργοδοτών. Τους χτυπάει στο φιλότιμο!

Το πρόγραμμα έχει αρχίσει να αποδίδει ικανοποιητικά, πράγμα που αναγνωρίσθηκε από οικονομολόγους ολκής, όπως από τον Νομπελίστα Joseph Stiglitz που ήδη από τον Απρίλιο του 2013 είχε εκφραστεί θετικά επί τούτου.

Ακόμα νωρίτερα από τον Stiglitz, άρπαξαν το μήνυμα του Άμπε οι ριψοκίνδυνοι διεθνείς επενδυτές, αγοράζοντας μετοχές ιαπωνικών μετοχών της βιομηχανίας και υπηρεσιών, πολλές από τις οποίες διπλασιάστηκαν ήδη σε αξία. Σαφώς, αυτός ο δείκτης, πχ. ο χρηματιστηριακός Nikkei, από μόνος του, δεν σημαίνει και πάρα πολλά, διότι οι λεγόμενες αγορές ενίοτε πέφτουν έξω.

Τώρα βέβαια που ανταγωνίζονται οι Αμερικάνοι με τους Ευρωπαίους τους Ιάπωνες, ποιος θα μειώσει περισσότερο τα επιτόκια, γίνονται τα πράγματα πιο ζόρικα για τον Άμπε. Να σημειώσουμε δε, ότι στην Ιαπωνία είχαμε στο παρελθόν, σε Γιεν, ενίοτε αρνητικά επιτόκια, πρωτόγνωρο τώρα φαινόμενο για την Ευρώπη.

Αυτό που μένει για σήμερα, στο πλαίσιο αυτού του άρθρου, είναι να δούμε μια σύγκριση του προγράμματος του Ντράγκι με αυτό του Άμπε. Η διάφορα κάνει μπαμ!

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, υπογραμμίζω όμως, ότι ο αρχηγός ενός από τα πιο εύρωστα οικονομικώς κράτη στον κόσμο, μπαίνει στη μάχη μαζί με τον κεντρικό τραπεζίτη του και με τα βαριά ονόματα της ιαπωνικής βιομηχανίας και των υπηρεσιών.

Μια ομάδα, ένα έθνος, ένας στόχος!

Στην Ευρώπη δεν υπάρχει ούτε αγαστή συνεργασία, ούτε εθνική ευρωπαϊκή συνείδηση, ούτε ένας κοινώς αποδεκτός αρχηγός.

Τα ρίσκα; Ναι, ίσως στην Ιαπωνία να είναι μεγαλύτερα από αυτά της… Γερμανίας, εάν αποτύχει ο Άμπε. Αναφέρω σκόπιμα τη Γερμανία, διότι αυτή φροντίζει κυρίως την πάρτη της στην Ευρώπη, ανεβάζοντας π.χ. τους κατώτατους μισθούς στα 8,50€ την ώρα, από το 2015 και προστατεύοντας δυναμικά τη βιομηχανία της με επιδοτήσεις στην ενέργεια, εφαρμόζει δηλαδή κομμάτια του προγράμματος Άμπε.

Το πρόγραμμα της ιαπωνικής οικονομικής, βιομηχανικής και δημοσιονομικής πολιτικής προς την ανάκαμψη είναι επώνυμο: Abenomics.
Της Ευρώπης, ποιο είναι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News