Φαντάζομαι ένα εξόχως υποθετικό σενάριο. Έχει κηρυχτεί πόλεμος, είμαστε στα χαρακώματα (…) και σε μία ανάπαυλα ανάβουμε τσιγάρο με τους διπλανούς συμπολεμιστές. Είμαστε εκεί για να υπερασπιστούμε την πατρίδα. Το παλλικάρι αριστερά μου το λένε Αχιλλέα, τον λεβέντη δεξιά μου Δημήτρη. Άνθρωποι του αθλητισμού και οι δύο… Ιδιοκτήτες. Ποδοσφαιρική ομάδα ο ένας, ομάδα μπάσκετ ο άλλος.

Ωραίοι τύποι, με οικογένειες, παιδιά, πλάκα στην παρέα, γέλιο και κοινός φόβος για το πού θα σκάσει η επόμενη οβίδα. Υπερασπιζόμαστε εδάφη, ανθρώπους, γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό, παρόν και μέλλον. Έχουμε κάποια μικρά θεματάκια συνεννόησης, ως προς τον πολιτισμό και την γλώσσα, δεν καταλαβαινόμαστε απόλυτα, και στην πορεία συνειδητοποιούμε πως ο καθένας υπερασπίζεται έναν κόσμο που δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τον κόσμο του άλλου. Αξίες, φιλοσοφία, εντιμότητα, ανθρωπιά, ταπεινότητα, τέχνη, καθημερινότητα. Βρεθήκαμε στο ίδιο χαράκωμα εξ’ αιτίας ενός εντελώς τυχαίου γεγονότος. Γεννηθήκαμε εντός των ίδιων συνόρων. Τελεία. Θα τους καλύψω με την ίδια μου την ζωή, θα μπω ανάμεσα στη σφαίρα ή θα σκοτώσω αν χρειαστεί τον απέναντι που μπορεί να είναι καθηγητής φιλοσοφίας, εξαιρετικός μεταφραστής του Αριστοτέλη στη γλώσσα του, ή ένας γιατρός με ιδιαίτερη κοινωνική προσφορά. Στον πόλεμο δεν σημαδεύεις ανθρώπους αλλά στολές. Φαντάζομαι πως το ίδιο θα έκαναν και εκείνοι για μένα.

Ο καθένας μας υπερασπίζεται όχι μόνο τον κόσμο του αλλά και το δικαίωμα του συμπολεμιστή στον δικό του κόσμο. Κι ας είναι ό,τι σιχαίνεσαι περισσότερο, ένας κόσμος χυδαιότητας, αλητείας, πρόστυχου πλούτου, αμορφωσιάς, λαμογιάς, νταβατζήδων. Είμαστε δεμένοι σε έναν κόμπο που δεν ξέρω πώς λύνεται. Θα ζήσουμε μαζί, στον ίδιο τόπο, δεν γίνεται αλλιώς. Κάποιες φορές πιάνεις τα άκρα. Από την μια σε μία έξαρση ενωτικής διάθεσης, θέλεις να υπερασπιστείς το δικαίωμα του στη διαφορά, να μην πυροδοτείς διχασμούς και μίση και ο καθένας να πορευτεί σε αυτόν τον σύντομο βίο απολαμβάνοντας τις επιλογές του. Κάποιες άλλες, σκέφτεσαι πως δεν μιλάμε για απλή διαφορά και απλές επιλογές αλλά για την εφόρμηση του Μεσαίωνα. Μου νοθεύει το αίμα με βοθρολύματα.  Κάποιος ρίχνει σκατά στον κήπο μου. Παίζουν τα παιδιά εκεί, δεν μπορώ να κάνω τον μαλάκα.

Όταν ο κόσμος τους αποκτά θεσμικές θέσεις εξουσίας και λήψης αποφάσεων για όλους, δεν έχεις και πολλά περιθώρια ανωτερότητας και συγκατάβασης. Και σίγουρα δεν σου λέει και πολλά πράγματα η θεωρία πως πρέπει να δέχεσαι τις αποφάσεις του λαού στη δημοκρατία. Γιατί η πρώτη υποχρέωσή σου απέναντι στη δημοκρατία είναι η υπεράσπισή της. Δεν είσαι υποχρεωμένος να αποδέχεσαι ένα αποτέλεσμα που δίνει δύναμη σε όσους την υπονομεύουν, την αμφισβητούν, την βλέπουν ως εμπόδιο, θέλουν να την καταργήσουν. Είτε φανερά, ως φασιστικό κόμμα, είτε καλλυμένα, πίσω από «νέα σχήματα» που υπόσχονται διαφορετικό πολιτικό ήθος. Προειδοποιήσεις προς ένα αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα «μαζευτείτε γιατί μπορούμε να κάνουμε και μόνοι μας την δουλειά που δεν μπορείτε να κάνετε εσείς».

ΥΓ.: Δεν ξέρω αν έχω αισθανθεί περισσότερο ταπεινωμένος στη ζωή μου. Να είσαι αριστερός και να εύχεσαι να βγει δήμαρχος ο αρχηγός των Κενταύρων αντί για έναν μεγαλοεφοπλιστή. Πόσο πιο χαμηλά Θεέ μου;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News