Απ' το πρωί, άκουσα τουλάχιστον δέκα ανθρώπους να με παροτρύνουν να μην πιστεύω πια αυτές τις λίστες με την κατάταξη της ελληνικής εκπαίδευσης. Ο ένας ήταν κομμουνιστής και απέρριπτε κάθε αξιολόγηση καπιταλιστών. Ο άλλος εθνικόφρων και δεν πιστεύει σε ξένα κέντρα που επιβουλεύονται την «εθνική» μας παιδεία. Ένας άλλος αριστερός, άλλος αντιεξουσιαστής, άλλος οπαδός της χριστιανικής  μόρφωσης και, ο πιο τραγικός απ΄όλους, ένας ερευνητής ΑΕΙ που δεν τον αφορούν οι αξιολογήσεις των άλλων, γιατί αισθάνεται «κυρίαρχος» στο «δικό» του χώρο.

Όσο για το ξύλο που έπεσε στα πανεπιστήμια, δεν απασχόλησε και πολλούς, δεδομένης της ανίας που προκαλεί πια, ως είδηση. Είναι σαν να κάνει εντύπωση στους επαρχιώτες Ινδούς, ο ομαδικός βιασμός μιας γυναίκας που απάτησε τον άντρα της…! Κυκλοφορεί ως είδηση καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον δυτικό κόσμο, αλλά στην Ινδία θεωρείται μια κάπως άσχημη καθημερινότητα. Όπως και να 'χει, βγήκαν τα αποτελέσματα (ο καθένας έβγαλε τα δικά του…) και όλοι  έμειναν ευχαριστημένοι, ταγμένοι πάντα στο χρέος της «πολιτικής» τους ταυτότητας (ποιος νοιάζεται για την επιστημονική;).

Όλα αυτά θα ήταν διασκεδαστικά, αν δεν μαζεύαμε ήδη τις θύελλες από τους ανέμους που συνεχίζουν κάποιοι να σπέρνουν στο εκπαιδευτικό σύστημα. Αν δεν είχαμε τόσο μεγάλο ποσοστό λειτουργικού αναλφαβητισμού, αν δεν γινόμασταν τόσο εύκολα θύματα της πολιτικής προπαγάνδας, αν δεν είχαμε τόση υψηλή ανεργία και, το σημαντικότερο, αν δεν μισούσαμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον.

Με πολύ απλά λόγια στην ελληνική παιδεία αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο σημαντικά ζητήματα σε εξέλιξη. Το ένα είναι απογοητευτικό και το άλλο κάπως ελπιδοφόρο. Στα μεν σχολεία η κατάσταση είναι αδιέξοδη και δεν φαίνεται να υπάρχουν ελπίδες. Μόλις τελειώσουν τα εκατομμύρια του ΕΣΠΑ θα σταματήσει και ο τραγέλαφος της υποκριτικής «αξιολόγησης».  Στα Πανεπιστήμια, αντίθετα, φαίνεται να υπάρχει ένα φως με τις επικείμενες πρυτανικές εκλογές. Αν, δηλαδή, εκλεγούν νέες ηγεσίες και αναλάβουν επιτέλους υπεύθυνοι άνθρωποι, έχουμε να περιμένουμε πολλά. Τουλάχιστον σε κάτι ελπίζουμε.

Δυστυχώς, αυτό το κοντράστ της αναμονής έχει να κάνει με μια πραγματικότητα που η Άννα Διαμαντοπούλου επέλεξε να διαμορφώσει. Πήρε την απόφαση να δώσει τη μεγάλη μάχη για τα πανεπιστήμια και όχι για τα σχολεία. Ίσως είχε τους λόγους της, αλλά πολύ φοβάμαι πως έπρεπε να ξεκινήσει πρώτα από τα σχολεία. Αν είχε γίνει η μεγάλη μεταρρύθμιση με αναβάθμιση της τεχνικής παιδείας, οι δύο πρώτες βαθμίδες εκπαίδευσης θα άλλαζαν εντελώς ρόλο και φυσιογνωμία. Δύο πράγματα μπορούσε να κάνει: το πρώτο, να βάλει εξετάσεις από το Γυμνάσιο για το Λύκειο και να προσδιορίσει την ποσόστωση, στέλνοντας το 70% των μαθητών στα επαγγελματικά Λύκεια. Το δεύτερο, να τα οργανώσει με τη βοήθεια της τοπικής κοινωνίας και των δημοτικών αρχών, συνδέοντάς τα απευθείας με την αγορά εργασίας και τα Πανεπιστήμια.

Όπως και να 'χει, συνηθίσαμε να είμαστε τελευταίοι. Αλλά και τι πειράζει; Είναι σαν να τερματίζεις πάντα ουραγός στο πρωτάθλημα, αλλά κανείς δεν σε υποβιβάζει. Απλά όλοι ξέρουν πως όποτε βγαίνει κάποιο ταλέντο κάπου θα πάρει μεταγραφή, χωρίς να δώσει φράγκο στην ομάδα.

Δεν ξέρω, αλλά αυτό το τέλμα στην παιδεία κάπου πρέπει να οδηγήσει. Πρέπει ρε παιδί μου κάπου να φανεί ένα μεγάλο κακό. Γιατί ως τώρα, αυτός ο πάτος που πιάνουμε πάντα σε όλους τους δείκτες, μη σου πω ότι μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε και πιο μάγκες, πιο περιθωριακοί από τους άλλους. Και για το φίλο που μου σφύριξε την πληροφορία ότι ο Αρβανιτόπουλος θα φύγει με τον πρώτο ανασχηματισμό, έχω να του πω πως και ο επόμενος που θα έρθει δύσκολα θα θυσιαστεί για να σώσει αυτούς που δεν θέλουν με τίποτα να σωθούν. Άσε που μπορεί να έχουμε υπουργό συριζαίο και να καταργήσει τις δύο πρώτες ώρες στα σχολεία…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News