Όπως εκείνοι οι μοναχοί  του Μεσαίωνα που προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν το αρχικό κείμενο μέσα από σβησμένες ή αντικατεστημένες λέξεις, έτσι εργαστήκαμε δυο μήνες τώρα.

Σκάβοντας, την οδό Πολυδούρη, «αναιρώντας, αναιρώντας σχεδόν κάθε μέρα» βγήκαμε Κατεχάκη. Στο «περίπτερο της  Σωτηρίας», στων πεύκων τις σκιές. Η πολυθρόνα, ο Υμηττός και η γάτα.

Η γάτα.

Το μαύρο των μαλλιών, η χλωμάδα του προσώπου. «Kι είναι σα να (μας) ξέρει από καιρό».

Επί της Κατεχάκη

Των αρχαγγέλων τα φτερά
Του κόσμου το δευτέρι
Της Μεσογείων η συμφορά
Μια μέρα μεσημέρι

Το ήθος μου το φρόνημα
Και το βαθύ μεράκι
Κι αυτό τ’ αρχιτεκτόνημα
Εκεί στην Κατεχάκη

Τι να σου πρωτοθυμηθώ
Και τι ν’ απαριθμήσω
Όλα καρδιά μου γίνανε
Για να σε συναντήσω

Οι εμμονές μου οι σκιές
Η αρρώστια, η Σωτηρία
Οι ελεγείες οι σάτιρες
Η ομοιοκαταληξία

Αυτός ο υπόγειος σταθμός
Ο κόμβος το κουμπάκι
Το δαχτυλίδι ο ουρανός
Επί της Κατεχάκη

Τι να σου πρωτοθυμηθώ
Και τι να λησμονήσω
Όλα καρδιά μου γίνανε
Για να σε συναντήσω

Θοδωρής Γκόνης

*«Οδός Πολυδούρη» της Ρούλας Γεωργακοπούλου. Θέατρο Βασιλάκου από 8 Μαΐου.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News