Δικαστική έρευνα, όχι για τη σεξουαλική κακοποίηση (που δικάστηκε), αλλά για την έλλειψη συνδρομής στο θύμα από μάρτυρες που παρευρίσκονταν τυχαία στο συμβάν, διατάχθηκε στη Γαλλία. (Το διάβασα κι ευφράνθηκε η καρδιά μου, γιατί πραγματικά τίποτα δεν με τρομάζει περισσότερο απ' την απάθεια του πλήθους).

Η ιστορία, όπως τη διάβασα σε πληθώρα γαλλικών ΜΜΕ, έχει ως εξής: μια γυναίκα 30 χρονών και μάνα τεσσάρων παιδιών μπήκε σε ένα σταθμό του μετρό στην πόλη Λιλ, την Τρίτη το βράδυ για να πάει σπίτι της. Από την αποβάθρα άρχισε να την παρενοχλεί ένας 19χρονος νεαρός, εμφανώς πιωμένος, κραδαίνοντας ένα μπουκάλι με βότκα. Όπως δείχνουν οι κάμερες, στην αποβάθρα βρίσκονταν άλλοι 5-6 άνθρωποι οι οποίοι, παρά τις εκκλήσεις της για βοήθεια, δεν ανταποκρίθηκαν.

Ο νεαρός την ακολούθησε μέσα στο τραίνο, όπου της επιτέθηκε σεξουαλικά, ενώ οι επιβάτες απέφυγαν να μπουν στο ίδιο βαγόνι και απομακρύνθηκαν από το συμβάν… «Με άφησαν μόνη» αφηγήθηκε μετά στην τηλεόραση και διηγήθηκε πως στην επόμενη στάση, το έβαλε στα πόδια καταδιωκόμενη από τον νεαρό. Και πάλι στην αποβάθρα βρισκόταν κόσμος που δεν τη βοήθησε, κι αυτή άρχισε να τρέχει στον δρόμο για να προκαλέσει τη βοήθεια από κάποιον οδηγό, όπως και έγινε τελικά – ένας 18χρονος οδηγός την έβαλε στο αυτοκίνητο. «Έτρεμε τόσο πολύ, που πήγε να μπει απ' την πόρτα του οδηγού» είπε αργότερα ο διασώστης της, ενώ ο θύτης συνελήφθη από την ιδιωτική ασφάλεια γειτονικού νοσοκομείου. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλακής.

Από δώ και πέρα ξεκινά η ενδιαφέρουσα διάσταση της ιστορίας. Ο εισαγγελέας της Λιλ διέταξε έρευνα για να απευθύνει κατηγορία εναντίον 10 προσώπων που βρίσκονταν στο μετρό, άκουσαν τις φωνές της γυναίκας για βοήθεια και δεν τη συνέδραμαν καθ' οιονδήποτε τρόπο. «Η μη συνδρομή σε άτομο που βρίσκεται σε κίνδυνο αποτελεί αδίκημα που τιμωρείται με 5ετή φυλάκιση και πρόστιμο 75.000 ευρώ, εφόσον δεν συντρέχει σοβαρό κίνδυνο το τρίτο πρόσωπο» σημείωσε ο εισαγγελέας και επεξήγησε ότι «ο νόμος καταδικάζει την αδιαφορία, αλλά δεν επιβάλλει τον ηρωισμό». Κατά την άποψή του το συγκεκριμένο συμβάν «αποκαλύπτει ένα πρόβλημα στην κοινωνία. Διότι, το παράδοξο είναι πως υπάρχει μια απαίτηση για αλληλεγγύη, όλο και πιο έντονη, αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε να επικρατεί ο ατομικισμός. Όλο και πιο συχνά, όταν οι άνθρωποι βρίσκονται μπροστά σε ένα περιστατικό επίθεσης, συνήθως στρέφουν αλλού το βλέμμα αντί να βοηθήσουν»…

Σύμφωνα με ορισμένα δημοσιεύματα, επειδή το υλικό που εξετάζεται απ' την αστυνομία έχει συλλεγεί από τις κάμερες που βρίσκονταν στις αποβάθρες και δεν έχει ήχο, είναι δύσκολο να τεκμηριωθεί η απαγγελία κατηγοριών κατά των άλλων επιβατών, αφού δεν ακούγονται ούτε οι απειλές του νεαρού, ούτε οι εκκλήσεις βοήθειας της γυναίκας. Εξάλλου, σημειώνεται, τα πιο σοβαρά περιστατικά έγιναν μέσα στο μετρό, όπου δεν υπήρχαν κάμερες, αλλά ούτε και άνθρωποι… Ο εισαγγελέας όμως αντιτείνει, ότι «είναι λυπηρό που κανείς δεν σκέφτηκε να χτυπήσει το κουμπί του συναγερμού» και που άφησαν τη γυναίκα μόνη με τον νεαρό και μαζεύτηκαν όλοι μαζί σε άλλο βαγόνι…

(Να λοιπόν που η «ανθρωπιά» έχει τη νομική της θωράκιση. Το επεισόδιο της Λιλ δεν μας είναι άγνωστο. Κι εδώ στη χώρα μας, έχουμε δει πολλά ανάλογα κρούσματα – θυμίζω τον θάνατο του Παύλου Φύσσα, εν μέσω πλήθους. Παρηγοριά ήταν όμως η αντίδραση του εισαγγελέα, που επεσήμανε ότι ο νόμος ενθαρρύνει την επίδειξη ανθρωπιάς και καταδικάζει την αδιαφορία. Σαν αυτή, στον ακραίο βαθμό, που επέδειξαν ο καπετάνιος και το πλήρωμα του κορεάτικου πλοίου. Διότι τελικά, οι απαθείς άνθρωποι σε τι διαφέρουν από τους φυσικούς αυτουργούς;)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News