Λένε ότι είναι το «πιο στοιχειωμένο μέρος του κόσμου» το νησί Ποβέλια, που βρίσκεται ανάμεσα στη Βενετία και το νησάκι Λίντο. Εγκαταλελειμμένο εδώ και 50 χρόνια, ήταν το λαζαρέτο, το λοιμοκαθαρτήριο της Βενετίας, καθώς εκεί κρατούνταν οι ύποπτοι φορείς πανούκλας αρχικά, οι άρρωστοι στη συνέχεια. Η ιταλική κυβέρνηση σήμερα το πουλά – ακριβέστερα το βγάζει σε πλειστηριασμό μακροχρόνιας μίσθωσης (50 ή 99 ετών) για τουριστική αξιοποίηση.

Είναι ένα νησί 17 στρεμμάτων, που επειδή βρίσκεται περίπου στην είσοδο του λιμανιού της Βενετίας, τον 18ο αιώνα φιλοξενούσε όσους έπρεπε να μπουν σε καραντίνα. Κάποια στιγμή γενοβέζικα πλοία μετέφεραν δυο αρρώστους κι από τότε το νησί απομονώθηκε – εκεί έμεναν πια οι άρρωστοι. Ο τρόμος της Μαύρης Πανώλης είχε κατακυριεύσει τότε τον κόσμο και οι τοπικοί θρύλοι μιλούν για τα φαντάσματα των δυστυχισμένων αρρώστων που πλανώνται έκτοτε στο νησί – ανάμεσά τους και αυτό της «μικρής Μαρίας» που στοίχειωσε αγναντεύοντας το σπίτι της στη Βενετία.

Στο νησί, το 1920 εγκαταστάθηκε το Ψυχιατρείο της περιοχής, όπου επίσης θρυλείται ότι ο διευθυντής έκανε πειράματα με λοβοτομές και τελικά αυτοκτόνησε πηδώντας από έναν πύργο στη θάλασσα. Τα φαντάσματα και αυτών των δαιμονισμένων επανέρχονται, λένε οι ντόπιοι, σε μιαν αέναη αναζήτηση της λύτρωσης.

Το Ψυχιατρείο έκλεισε το 1968 – από τότε το νησάκι εγκαταλείφθηκε και η πρόσβαση σ΄ αυτό είναι απροσπέλαστη. Κατά το δημοσίευμα της Telegraph, η ιταλική κυβέρνηση σχεδιάζει να βγάλει για πώληση ή μακροχρόνια μίσθωση πέντε ακίνητα δημόσιας περιουσίας (όπως ένα μοναστήρι κι ένα κάστρο), ενώ πρόσφατα πώλησε κτίριο στρατώνων προς 3,8 δισ. ευρώ.

(Γιατί σας τα λέω αυτά, γιορτάρες μέρες; Καταρχάς, διότι διάβασα το άρθρο χτες. Επίσης, διότι αν ανατρέξετε κι εσείς νοερά στις ταλαιπωρίες του ΤΑΙΠΕΔ, στους ομηρικούς καυγάδες χρόνων για την προώθηση μέτρων ιδιωτικοποίησης, για τις «επί της αρχής» αντιδράσεις κομμάτων και τοπικών φορέων, νομίζω πως θα καταλήξουμε όλοι μαζί στο ίδιο συμπέρασμα: πως ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας δεν γίνεται επί της ουσίας, αλλά επί της… φασαρίας, καθώς υποβόσκει μια διαρκής, ανθεκτική και ανίατη δυσπιστία στις διαδικασίες του «δημοσίου». Βάσιμη ή αβάσιμη, η δυσπιστία είναι εκεί και μας κατατρώει. Και την ώρα που άλλες χώρες -συντεταγμένα- προχωρούν σε συναλλαγές χάριν του «δημοσίου συμφέροντος», εμείς αμφισβητούμε αενάως την εξυπηρέτηση του «δημοσίου συμφέροντος». Και την ώρα που οι άλλοι τρέχουν, τρέχουμε κι εμείς – γύρω απ΄ την ουρά μας.)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News