Δεν ακούω, δεν σας ακούω, δεν έχω σήμα για σας, εργάζομαι. Ταΐζω τον σκύλο. Αργότερα, ελάτε αργότερα, ναι αργότερα, ναι τότε θα είστε ελεύθεροι να εκφραστείτε, να κατηγορήσετε, να ελεεινολογήσετε, να το ευχαριστηθείτε με την ψυχή σας. Όταν τελειώσω, θα σας ακούσω. Να έρθετε με τις παρέες σας. Ελεύθερα. Δε χρειάζεται να ρωτήσετε αν κοιμάμαι, αν ξεκουράζομαι, αν μελετάω, αν είναι ώρα κοινής ησυχίας, αν μπορώ, αν δέχομαι. Να φέρετε και το ποτό σας, τον καφέ, τα τσιγάρα, την cuervo σας, το περιοδικό, το mp3, το τρανζίστορ σας. Φέρτε και τα laptop όσοι τα χρειάζεστε για δουλειές, άνετα, θ’ αφήσω ανοιχτή τη χρήση του δικτύου. Θα σας  ακούσω. Τώρα συγγνώμη, αλλά έχω να ταΐσω. 

Τα σκυλιά μου. Μ' αυτά και μ’ αυτά έφυγα, ξέφυγα, σας ξέφυγα. Δεν θα σας κάνω τη χάρη. Δεν θα τα πνίξω. Δεν θα τα σκοτώσω.

Αρκετά. Φτάνει. Δεν έχω σκοπό να το ξεφτιλίσω το θέμα. Θέλω να μπαίνω στη θάλασσα με τις απλωτές, με τις μεγάλες, τις  δεκαπεντασύλλαβες. Τις σαραντάπηχες. Να χώνω το κεφάλι μου μέσα στα νερά, στα αλάτια, στο ιώδιο. Να το ευχαριστιέμαι. Να μπουκώνω, να βγάζω τα νερά. Να κάνω τους γαργαρισμούς μου, τους λογαριασμούς μου, τους τονισμούς μου. Τα λαβράκια μου. Τα στιχάκια μου.

Όταν με το καλό τελειώσω, τότε ελάτε. Ελάτε με τις μυροφόρες. Φέρτε και ξύδι. Αρκετά βασανίστηκα. Αρκετά σοβαρά σας πήρα. Εδώ που τα λέμε, δεν φταίτε και τελείως εσείς. Εγώ ευθύνομαι που καθόμουν και σας άκουγα και φυλάκιζα και σκότωνα και τσάκιζα και παραμόρφωνα τα λευκά μου χαλίκια, τους δρόμους μου, τους τρόμους μου. Εγώ που έχανα το βηματισμό μου, τα σχέδια, τα κόλπα μου, τις τρίπλες μου, τα πλασέ μου, τα χρώματά μου. Εγώ που έπαιρνα τοις μετρητοίς τις βαθμολογίες σας, τις κρίσεις σας -τρομάρα σας- τους φόβους σας, μην κάποιος σας ξεφύγει, μην και ξεπεταχτεί. Εγώ που καθόμουνα και έτρωγα στο κεφάλι τις πετριές σας.

Αν τις μαζέψω, θα χτίσω επιτέλους το εξοχικό μου. Στη θάλασσα. Τότε να σας ακούσω. Τότε ναι, να έρθετε, θα είσαστε ελεύθεροι να εκφραστείτε, να καταραστείτε, να το ευχαριστηθείτε με την ψυχή σας. Να πάρετε και το μαγιό σας.  

Όχι όμως τώρα, που ζεματίζεστε συχνά πυκνά μ’ αυτά και μ’ αυτά. Όχι όμως τώρα, που σας κόβω τη φόρα. Κουράγιο. Θα έρθει κι αυτή η στιγμή. Τώρα ήρθε η άλλη. Ταΐζω τον σκύλο. Εργάζομαι. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News