Δεν μπορώ να πω ότι δεν γίνονται πράγματα στο Άργος και στον ευρύτερο δήμο του. Και συνεστιάσεις είχαμε και χορούς και -τελικά- το μεγάλο καρναβάλι την Κυριακή της Αποκριάς που κατέγραψε τους περισσότερους από κάθε άλλη χρονιά καρναβαλιστές. Όχι, όχι… παράπονο δεν έχουμε. Τώρα βέβαια, με το που μπήκε η Σαρακοστή, αρχίσαμε να πέφτουμε σε λήθαργο από τον οποίο ελπίζω να μας βγάλουν οι εκλογές και οι προετοιμασίες τους.

Όμως -για να σοβαρευτώ- τους τελευταίους μήνες γίνεται κάτι πραγματικά σημαντικό στην πόλη μας, κάτι που δεν έχει ακόμη πάρει τη θέση που του αξίζει στον τοπικό τύπο και στα τηλεοπτικά κανάλια. Και, αν θέλετε τη γνώμη μου, καλύτερα να μην την πάρει. Καλύτερα να μείνει εκεί που γεννήθηκε, γιατί όσοι το παρακολουθούν,  περίπου 2.500 άτομα αυτή τη στιγμή -αριθμός που ολοένα αυξάνεται-, πιστεύω πως είναι ευχαριστημένοι και συγκινημένοι, έτσι όπως προβάλλεται μέχρι τώρα στο διαδίκτυο.

Να εξηγηθώ: ένας Αργείος, ο Δημήτρης Καρυάμης, γνωστός και αξιόλογος άνθρωπος, σεμνός και χαμηλόφωνος, ξεκίνησε να ανεβάζει στο facebook φωτογραφίες από το παλιό Άργος. Ξεκίνησε με το πλούσιο προσωπικό του αρχείο, αλλά πολύ γρήγορα η κίνηση διευρύνθηκε, την αγκάλιασαν πολλοί Αργείοι που άρχισαν να του στέλνουν φωτογραφικό υλικό. Κι αυτός κάθε ημέρα, ανελλιπώς, το παρουσιάζει και το σχολιάζει.

Εγώ, που -δυστυχώς- δεν γεννήθηκα σ’ αυτή την πόλη, παρακολουθώ καθημερινά να παρελαύνει μπροστά στα μάτια μου το παλιό Άργος και οι άνθρωποί του. Οι επαγγελματίες, οι σύλλογοι, γεγονότα και γιορτές, το μάζεμα των πορτοκαλιών, ποδοσφαιρικοί αγώνες, η μπάντα του δήμου, οι δήμαρχοι, σπίτια που έχουν υποχωρήσει στον χρόνο και έμεναν μόνο στη θύμηση, δρόμοι παλιοί που αγαπήθηκαν, πλατείες, εκκλησιές, πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του τόπου, πρόσωπα που έχουν φύγει κι έμειναν άγνωστα… Όλα αυτά, βγαλμένα από το παρελθόν, παρουσιάζονται σε ευτυχισμένες στιγμές. Εικόνες που δεν έχω γνωρίσει με συγκινούν βαθύτατα, με κάνουν να ζηλεύω που δεν μπορώ να προσθέσω κι εγώ ένα κομματάκι στο παζλ που δημιουργείται σιγά-σιγά και με κάνει να συνδέομαι με το παρελθόν αυτής της πόλης.

Μια πόλη, βλέπετε, δεν είναι μόνο αυτά που αντικρίζεις γύρω σου, όταν την περπατάς. Ούτε μόνο αυτά που διαβάζεις στις σελίδες της καταγεγραμμένης ιστορίας της, ή όσα γράφουν οι τουριστικοί οδηγοί. Είναι και όλα αυτά που βιώθηκαν, όλες οι ανάσες που δεν γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο, όλα όσα ειπώθηκαν σε κείνη τη συντροφιά ανήμερα Χριστούγεννα του ‘54, η Καθαρά Δευτέρα και το πέταμα του αετού στο Κάστρο το ’59, ο αγώνας Παναργειακού-Ολυμπιακού στο ξερό τότε γήπεδο. Μια πόλη είναι αυτά που έζησαν οι άνθρωποί της, αυτά που γιόρτασαν, οι πόνοι και οι ελπίδες τους, τα πρόσωπά τους που φωτίζονται σ’ εκείνη τη φωτογραφία, τότε που ήταν νέοι και όμορφοι. Μια πόλη είναι το παρελθόν της.

Όλα αυτά που διασώζει και προβάλλει ο Δημήτρης.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News