«Δημήτρη, ξέρεις τη λίμνη Νάσερ;»
«Όχι. Ποια είναι η λίμνη Νάσερ, ρε Κώστα;»
«Η λίμνη που δημιουργήθηκε από τη δημιουργία του φράγματος του Ασουάν.»
«Μάλιστα. Την ξέρω. Απλώς δεν ήξερα ότι την έλεγαν Νάσερ.»
«Έτσι τη λένε. Πεντακόσια χιλιόμετρα λίμνη. Σαν από δω ως τη Θεσσαλονίκη. Για φαντάσου.»
«Φαντάζομαι. Πού θέλεις να καταλήξεις;»
«Θα σου πω. Κάτω από τη λίμνη Νάσερ, ξέρεις τι υπάρχει;»
«Όχι ρε Κώστα δεν ξέρω.»
«Υπάρχει η λίμνη Νούβια.»
«Η λίμνη Νούβια. Μάλιστα. Και;»
«Μη βιάζεσαι. Ποια διαφορά έχει η λίμνη Νάσερ από τη λίμνη Νούβια;»
«Ποια διαφορά έχει;»
«Η λίμνη Νάσερ ανήκει στην Αίγυπτο, ενώ η Νούβια ανήκει στο Σουδάν.»
«Ρε Κώστα, θα με τρελάνεις; Τι σαχλαμάρες είναι αυτές που μου τσαμπουνάς πρωινιάτικα;»
«Σ’ αυτά που σου λέω είναι η δουλειά σου. Κάτω από τη λίμνη Νούβια ξέρεις τι υπάρχει;»
«Ιδέα δεν έχω.»
«Το απόλυτο τίποτα. Έρημος, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που πεινάνε, λασποχώρια που ζουν δυο αιώνες πίσω.»
«Στο Σουδάν;»
«Ναι Δημήτρη, στο Σουδάν. Διότι η Αίγυπτος εκμεταλλεύεται τα νερά του φράγματος, αλλά το Σουδάν όχι. Το πιστεύεις; Έχουν μια πελώρια λίμνη μπροστά στα πόδια τους και είναι ανήμποροι να χορτάσουν νερό ή να φυτέψουν δυο τρόφιμα να ξεπεινάσουν.»
«Ρε Κώστα, ήπιες πρωί- πρωί;»
«Εγώ; Καθόλου. Είμαι πολύ νηφάλιος.»
«Και τότε τι είναι αυτά που μου λες;»
«Δε σου λέω. Πρόταση σου κάνω. Παίρνουμε ένα πρόγραμμα να βάλουμε αντλίες και σωληνώσεις για να ποτίζονται τα χωράφια γύρω από τη λίμνη Νούβια; Θα βάλουν ποτιστικό κεχρί.»
«Πο-τι-στι-κό  κε-χρί;;;;»
«Ναι. Το υπουργείο εξωτερικών τα κάνει αυτά.»
«Ποιο υπουργείο εξωτερικών;»
«Το δικό μας.»
«Το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών βάζει αντλίες και φυτεύει κεχρί στο Σουδάν;»
«Ναι σου λέω.»
«Ρε Κώστα… ας το διάολο πρωί-πρωί, με φλόμωσες με τις μαλακίες σου. Ποιος σου είπε αυτά τα παραμύθια;  Αει τράβα κι έχω δουλειά.»
«Μα…»
«Δε μ’ ενδιαφέρει ρε να βάλω κεχρί στο Σουδάν. Άσε με ήσυχο σου λέω.»

Η συζήτηση αυτή έγινε στο γραφείο μου στον ΑΝΤ1 το 2003, ή το 2004. Δε μπορώ να προσδιορίσω. Η ουσία του διαλόγου είναι ακριβέστατη, το μόνο που άλλαξα είναι το όνομα του συναδέλφου μου, διότι δεν είδα πουθενά το όνομα του ανακατεμένο, ούτε διάβασα στους καταλόγους των ΜΚΟ πρόγραμμα για κεχρί στον Σουδάν. Μπορεί να μην κατάφερε να τ’ αρπάξει. Θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι λίγο αργότερα είπα σ’ έναν άλλον που μπήκε στο γραφείο μου: «Ο Κώστας τα ‘χει παίξει τελείως. Δεν είναι με τα καλά του.»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News