“Δεν διαβάζω κριτική αλλά άν έγραφε για μένα ο Κερμόντ, τότε σίγουρα θα διάβαζα”, έχει πει ο νυν αγαπημένος τοις πάσι Φίλιπ Ροθ.

Το όνομά του δεν θα το ακούσουμε ποτέ σε ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Μετά βίας στις εφημερίδες. Εγώ το όνομα του Φρανκ Κερμόντ το πρωτοσυνάντησα στις αρχές της δεκαετίας του 80. Ήμουν στο δεύτερο έτος της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα και το καλοκαίρι αποδέχτηκα την πρόταση του πατέρα μου να αποδελτιώσω την οικογενειακή βιβλιοθήκη. Εκεί το συνάντησα, καταλάμβανε ένα ολόκληρο ράφι.

Τα τέσσερα κλασσέρ που ήταν αποτέλεσμα της τρίμηνης δουλειάς μου η οποία θα μου απέφερε και το σεβαστότατο ποσό των 5000 τότε δραχμών (ας μην κάνω την αναγωγή), υπάρχουν ακόμη. Σε κάθε σελίδα, σε διάταξη ημίκλαστων, στην αριστερή κολώνα έγραφα τον τίτλο, συγγραφέα, μεταφραστή (στην περίπτωση των ελληνικών μεταφρασμένων εκδόσεων), τόπο και χρόνο έκδοσης. Στην δεξιά, είχα την πατρική εντολή να απομονώνω από το οπισθόφυλλο μία και μόνο φράση, αυτή που απέδιδε το περιεχόμενο του βιβλίου (τη σημασία αυτής της άσκησης δεν θα αργούσα να ανακαλύψω).

Όταν το φθινόπωρο επέστρεψα στον Πανεπιστήμιο και ανακοίνωσα πασιχαρής σε ένα δυο από τους καθηγητές, με τους οποίους μπορούσαμε οι φοιτητές να συνομιλούμε, ότι ανακάλυψα τη λογοτεχνική κριτική και τον Κερμόντ, με κοίταξαν με άδειο βλέμμα. Όταν πρόσθεσα κάπως διστακτικά πλέον ότι χάρη στον Κερμόντ γράφτηκα και συνδρομήτρια στο London Review of Books, εισέπραξα την καχυποψία. Η ελληνική πανεπιστημιακή αυθεντία περί τα αλλότρια τύρβαζε. Οι, πολλαπλώς, ξένοι δεν χωρούσαν. Μετά από λίγους μήνες έκοψα τις παρουσίες στη Φιλοσοφική, άλλωστε είχα αρχίσει και να εργάζομαι, οπότε είχα ένα πρώτης τάξεως άλλοθι. Παρέδιδα τις εργασίες και εμφανιζόμουν με συνέπεια στις εξεταστικές. Δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Τώρα με το θάνατό του τα θυμήθηκα όλα αυτά, καταχωνιασμένα στα ράφια των παλιών ιστοριών. Την ανέλπιστη χαρά και τη μαθητεία που μου επιφύλαξε η πρώτη μου δουλειά, αυτή την οποία αρχικά είχα αναλάβει για να εξασφαλίσω τα πολυπόθητα όβολα. Το δρόμο που άνοιξε. Τον συνδυασμό στίλβουσας γραφής και παιδαγωγικής γοητείας. Και τη ζήλια που εγώ τέτοιο καθηγητή στο πανεπιστήμιό μου δεν είχα ποτέ την ευτυχία να συναντήσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News