«Και οι τρεις μαζί είναι 273 χρόνων» ξεκινά μια εξαιρετική ανταπόκριση της "Monde" από το Μόναχο, όπου έγινε η 50ή διάσκεψη για την ασφάλεια. Οι σχεδόν τρεις αιώνες ζωής είναι η σωρευτική ηλικία τριών βετεράνων της πολιτικής: του Βαλερί Ζισκάρ Ντ΄ Εστέν, του Χέλμουτ Σμιτ και του Χένρι Κίσινγκερ. Επίτιμοι προσκεκλημένοι της διάσκεψης, μίλησαν κι αυτοί – αντισυμβατικά, με τη σοφία της πολύχρονης εμπειρίας τους και πολύ διορατικά.

Παλαιότερα, οι πόλεμοι βρίσκονταν στην καρδιά της πολιτικής ζωής και της κοινωνίας, παρατήρησε ο Ζισκάρ, αναφέροντας ενδεικτικά ότι η Γαλλία και η Βρετανία είχαν θεσμοθετήσει το «υπουργείο Πολέμου». «Στις μέρες μας οι πόλεμοι μειώνονται, αλλά αυξάνεται η βία» πρόσθεσε και κατήγγειλε τη χρήση των όπλων μακράς εμβέλειας. «Σκοτώνουν ανθρώπους που είναι σε μεγάλη απόσταση, σε χώρες που δεν είναι σε πόλεμο. Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Ποιος παίρνει την απόφαση;» ρώτησε και παρατήρησε πως «πάντα υπήρχαν μυστικές υπηρεσίες κατασκοπείας, αυτές όμως χρησίμευαν για να λύνουν στρατιωτικά προβλήματα. Όχι για να ασχολούνται με την προσωπική ζωή ηγετών». Αναφερόμενος στη συνέχεια στους πρόσφατους πολέμους, ο Ζισκάρ διευκρίνισε ότι κατά τη γνώμη του οι πόλεμοι «θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν στην περίπτωση που μια χώρα θέλει να κατακτήσει μιαν άλλη, ή όταν το ζητάν επιτακτικά οι κάτοικοι μιας χώρας. Ο πρώτος πόλεμος που έκαναν οι Αμερικανοί στο Ιράκ αποσκοπούσε στην απελευθέρωση του Κουβέιτ. Αυτό έγινε. Ο δεύτερος πόλεμος όμως, αγαπητέ Χένρι» είπε απευθυνόμενος στον αμερικανό συνομιλητή του, «έγινε για σκοτεινούς λόγους και δεν το ζήτησαν οι Ιρακινοί. Ακόμη χειρότερη ήταν η περίπτωση του πολέμου στο Αφγανιστάν, που πρόκειται για μια χώρα φυλών, η οποία έδιωχνε πάντα τους ξένους».

Ο «αγαπητός Χένρι» λέει το δημοσίευμα, «χωμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του, αναγνώρισε ότι πρόκειται για την “αμερικανική τραγωδία”. Ανατρέχοντας στις τρεις εμπόλεμες συρράξεις που μνημόνευσε ο Ζισκάρ, ο Κίσινγκερ σημείωσε ότι «οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να δώσουν ένα τέλος, γιατί δεν μπόρεσαν να επεξεργαστούν έναν πολιτικό στόχο μαζί με τους τοπικούς πληθυσμούς». Κατά την εκτίμηση του Κίσινγκερ εξάλλου, ένας μελλοντικός πόλεμος φαίνεται απίθανος στην Ευρώπη, όχι όμως στην Ασία. «Στην Ασία οι ένοπλες συγκρούσεις είναι πολύ πιθανές. Όπως συνέβαινε στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα» είπε.

Ο γηραιότερος των τριών, ο Χέλμουτ Σμιτ, με το τσιγάρο στο στόμα, υπογράμμισε ότι «οι οικονομολόγοι και οι χρηματιστές, όχι οι τρομοκράτες» είναι αυτοί που διαχειρίζονται τις «νέες εξουσίες» – «αυτοί προκάλεσαν τη δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους και τώρα δεν μπορούμε να επανορθώσουμε» είπε. Στην κοσμοθεωρία του πια, ο Σμιτ αποδίδει μεγάλη έμφαση στο γεγονός του υπερπληθυσμού του πλανήτη. «Η βία στις πόλεις συνδέεται με την τεράστια αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού» είπε και όταν τον ρώτησαν αν το ΝΑΤΟ θα υπάρχει σε 10 χρόνια, απάντησε: «ποιος νοιάζεται; Αυτό που με νοιάζει εμένα, είναι ότι το 1900 στον κόσμο υπήρχαν 1,5 δισ. άνθρωποι και το 2050 θα υπάρχουν 9 δισ. Και τότε, δεν θα υπάρχει μια πραγματική ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Διότι η Ευρώπη έχει υπερεκτιμήσει τον ρόλο της εξαιτίας του παρελθόντος της. Σήμερα όμως, πραγματικά παίζει κάποιο ρόλο;» αναρωτήθηκε αυτός ο αφοσιωμένος Ευρωπαίος. Και κατέληξε: «αντί να ανακατεύεται και να παρεμβαίνει σε κάθε μέρος του κόσμου, στη Λιβύη, το Μαλί, ίσως αύριο στο νότιο Σουδάν ή την Αίγυπτο, καλά θα έκανε να συγκεντρωνόταν στα δικά της καθήκοντα. Ίσως να τα κατάφερνε καλύτερα» είπε.

(Σε μια εποχή που η διαχείριση του 24ωρου βρίσκεται στην αιχμή της πολιτικής αναζήτησης, η θεώρηση του κόσμου μέσα από το καλειδοσκόπιο της σοφίας ανθρώπων που έπαιξαν ρόλο στον κόσμο μας, είναι (νομίζω) μια πολύτιμη βάση αναστοχασμού).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News