Τρεις μέρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι αρκετές για να υποψιαστείς πόσο μακριά είναι ο μέσος Έλληνας πολίτης από αυτό που λέμε «ευρωπαϊκή ιδέα». Βέβαια, αν κοιτάξουμε λίγο τα στατιστικά συμμετοχής στις ευρωεκλογές του 2009, δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσουμε. Όπως δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς τον προβληματισμό που κυριαρχεί στους διαδρόμους και τις αίθουσες Τύπου στο Στρασβούργο. Το ερώτημα έχει μετατοπιστεί από το «αν θέλουμε την Ευρώπη» στο «τι είδους Ευρώπη θέλουμε».

Δεν ξέρω ποιος μπορεί να δώσει αυτή την απάντηση, ανακαλώ όμως τα λόγια του Σουλτς, στη συνέντευξη Τύπου: «Ας ψηφίσουν οι πολίτες ευρωπαϊκά και όχι εθνικά. Αυτό [η ψήφος με εθνικά κριτήρια στις ευρωεκλογές] κάνει κακό στην Ευρώπη». Ο Σαμαράς, δίπλα του, κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά, αλλά πρόσθεσε «θα τις κερδίσουμε». Είναι πασιφανές πως όσα μόλις πριν λίγο είχε πει ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου χάθηκαν στο βλέμμα προς τον Μάιο του 2014. Κατά κάποιο τρόπο, το κατανοώ. Το να χαθεί κάποιος στους διαδρόμους των δύο κτιρίων προσπαθώντας να βρει την αίθουσα που τον ενδιαφέρει είναι το μόνο σίγουρο. Πόσο μάλλον λοιπόν μια σκέψη που φιλτράρει σενάρια και υποθέσεις για το τι θα βγάλουν οι ευρωεκλογές. Αυτή η σκέψη δεν είναι μόνο στο μυαλό του Σαμαρά, φυσικά.

Ο Μπαρόζο νωρίτερα είχε μιλήσει για αμφίρροπες εκλογές λόγω της ανόδου των εξτρεμιστών, τόσο των δεξιών όσο και των αριστερών. Παρ' όλα αυτά, στις συζητήσεις με Έλληνες ευρωβουλευτές για το αν υπάρχει ανησυχία που θα δούμε ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής στα έδρανα της Ολομέλειας, κανείς δεν φάνηκε να είναι ιδιαιτέρως προβληματισμένος. «Α, τα έχουμε συνηθίσει εδώ. Υπάρχουν κι άλλοι “τέτοιοι”». Τους πιστεύω. Χθες, κατά την ομιλία του Σαμαρά στην Ολομέλεια, οι περισσότεροι περίμεναν με ανυπομονησία την τοποθέτηση του Φάρατζ, γιατί «δίνει σόου». Και το έκανε όντως, αν και μετρημένα. Και καθώς τον άκουγα, σκεφτόμουν πως στην Ελλάδα, δεν θα ήταν απλώς βουλευτής, αλλά ακόμη και αρχηγός κόμματος με μεγάλη απήχηση στους ψηφοφόρους. Εξάλλου, είναι γνωστό, πως όλα σταθμίζονται και γίνονται με εκλογικά κριτήρια, σωστά; Ναι, σωστά. Ακόμα και οι εργασίες της Οικονομικής Επιτροπής για την αξιολόγηση του έργου της τρόικα. Τουλάχιστον, αυτή φαίνεται πως είναι η αίσθηση σε όλους όσους παρακολούθησαν τις δημόσιες ακροάσεις των Ρεν, Τρισέ και Ρέγκλινγκ.

Γίναμε σοφότεροι; Όχι ιδιαιτέρως, κι αυτό ίσως γιατί πολλές ερωτήσεις που τους τέθηκαν έμειναν αναπάντητες, παρά το  έντονο ύφος των εισηγητών αλλά και των άλλων μελών της επιτροπής. Από την άλλη, πιθανόν η δημοσιοποίηση των συμπληρωμένων ερωτηματολογίων, όπως ζήτησε και ο Όλι Ρεν, να διώξει μερικά από τα σύννεφα που μαζεύτηκαν μετά και τη συνέντευξη Τύπου των εισηγητών, Κάρας και Νγκοκ. Όπως και να έχει, είμαι σχεδόν βεβαία πως αυτά τα σύννεφα δεν έφτασαν μέχρι την Ελλάδα. Δεν μου κάνει εντύπωση. Η εγχώρια επικαιρότητα πάντα απασχολεί περισσότερο από τα όσα γίνονται εκτός συνόρων. Και στο Στρασβούργο, αυτές τις μέρες, η μόνη «εγχώρια» επικαιρότητα που παράχθηκε ήταν η παρουσία Σαμαρά και οι συζητήσεις για την Ελληνική Προεδρία. Φυσικά και το «we delivered» του πρωθυπουργού, το οποίο καταχειροκροτήθηκε στην Ολομέλεια, όπως επίσης και το «debate» που έχει ανοίξει για το αν η αίθουσα ήταν άδεια ή όχι. Έχει τελικά τόση σημασία; Αναλόγως τον χρονικό ορίζοντα με τον οποίο κοιτάς τα πράγματα. Για κάποιους αυτό στο Στρασβούργο ήταν «η ημέρα της Ελληνικής Προεδρίας» και για κάποιους άλλους «το τριήμερο της τρόικα». Μαντέψτε ποιο θα μας απασχολήσει περισσότερο τους επόμενους μήνες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News