Το ψέμα. Και τι είναι το ψέμα δηλαδή; Είναι κάτι τόσο σοβαρό; Πρώτα απ’ όλα είναι πολύ αστείο πρόσωπο, είναι ανίκανο, ατάλαντο. Τελικά τίποτα δεν μπορεί να κάνει. Το πολύ-πολύ να είναι πρώτο στον πρώτο γύρο. Στο τέλος πατώνει. Ανυπόληπτο πρόσωπο. Τι κι αν πάρει το πρωτάθλημα ενός ολόκληρου αιώνα; Στον επόμενο κουρελαρία. Πρωταθλητής του χειμώνα είναι το ψέμα. Ποτέ δεν το βρίσκει πρώτο η άνοιξη και το καλοκαιράκι.

Εκεί το νήμα το κόβει η ζωή. Ούτε το ψέμα ούτε η αλήθεια. Αυτή είναι η πρωταθλήτρια, η Manchester United, η Bocca juniors.
Έλα τώρα, έλα τώρα με το ψέμα. Μη γελάσω. Πίσω της τρέχει ο Αιθίοπας, ο ξυπόλητος, αυτός στο τέλος θα κόψει το νήμα. Το ψέμα πάντα θα βλέπει την πλάτη της ζωής. Αυτή είναι η κατάρα του.
Η αλήθεια-είναι αλήθεια- είναι λίγο πιο μπροστά. Δεν είναι όμως και η ζωή. Μην τρελαθούμε δηλαδή. Με λίγα λόγια: εκεί που εμφανίζεται, εκεί που παίζει η ζωή, το ψέμα και η αλήθεια πάνε περίπατο.

Εντάξει, η μικρή λέει ψέματα. Τα σιρόπια στάζουν ακόμη από τα χέρια της, τα χειλάκια της είναι σαν το σπιτάκι της μέλισσας κι αυτή επιμένει κλαίγοντας ότι το γλυκό το έφαγε ο Λάκης. Αυτό το κλάμα, όταν μεγαλώσει, τι θα γίνει; Αλήθεια ή ψέμα; Τίποτα. Τίποτα απ’ τα δύο. Ένα ωραίο πανέμορφο κορίτσι θα γίνει, λαχταριστό σαν το γλυκό. Ε, αυτό το γλυκό, πράγματι, θα το φάει ο Λάκης. Ρε το Λάκη! Ποιος τη χάρη του.

Ψέμα! Τι είναι το ψέμα; Όλοι λέμε ψέματα. Αντοχή σπουργίτη έχει το ψέμα. Η πτήση του είναι τρία λεπτά, μετά πάπαλα. Τον πρώτο χρόνο χαίρεται. Το δεύτερο, μπάι- μπάι χαίρεται! Μην το κάνουμε και θέμα.
Τώρα, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, υπάρχουν ψέματα και ψέματα. Μικρά, μεγάλα. Ευγενικά, άχαρα, άγρια, κακόγουστα, επικίνδυνα, χυδαία, αθώα, τα κατά συνθήκην ψεύδη, όπως λέμε ο Βαρκάρης του Βόλγα-αυτά πουλιούνται μαζί έξω απ’ το Βασιλικό κήπο- ο ζητιάνος του Καρκαβίτσα, τάδε έφη Ζαρατούστρα. Στα καροτσάκια, ξέρετε.

Εγώ, ας πούμε, μια φορά συνάντησα ένα ψέμα. Λαχταριστό σαν παγωτό. Επέμενε πως αγαπάει μόνο εμένα, για μένα υπάρχει. Για μένα και για δυο φίλους μου. Εγώ τα ξυλάκια από το παγωτό τα μάζευα. Κάθε σεζόν μπορεί να είχα κι εκατό ξυλάκια. Ήταν η αλήθεια μου, το ψέμα μου. Ήταν, αλήθεια, όμορφη, κούκλα, γυναικάρα το ψέμα μου. Εγώ, εντάξει, και οι δυο φίλοι μου τι το κάναμε αυτό το ψέμα νομίζετε. Το δαγκώναμε, το τρώγαμε μαζί με τα νύχια μας. Αυτό είναι έτσι. Διότι πού κατοικεί, πού νοικιάζει το ψέμα; Στα φαγωμένα νύχια κατοικεί. Σε όλα τα φαγωμένα. Καθόμαστε, ας πούμε, γύρω- γύρω δήθεν αδιάφοροι, άλλα αντ’ άλλων, και λέγαμε ένα σωρό αλήθειες. Τι ανοησίες Θεέ μου. Παίζαμε την κολοκυθιά, «ποια τιμωρία θα βάλωμε σ’ εκείνον που θα χάσει;» λύναμε  Sudoku  με την αλήθεια και το ψέμα. Εν τω μεταξύ η ζωή απ’ έξω έβαζε γκαζάκια κι έγραφε με το ανεξίτηλο μαρκαδοράκι της, τα ποιήματα και τα μεγάλα τραγούδια, μακριά απ’ την αλήθεια και το ψέμα. Που έτσι και δεν τα βάλεις στο ψυγείο, το κλούβιο αυγό είναι γαρδένια και γιασεμί.

Ας επιστρέψουμε στη ζωή. Είναι αλήθεια πως χρειάζεται εκατομμύρια αλήθειες και ψέματα για να φτιάξει τη γέφυρα και να περάσει απέναντι.  Γι’ αυτήν καίγεσαι, γι’ αυτήν παλαβώνεις, γι’ αυτή μερακλώνεις, γι’ αυτήν τραγουδάς, γι’ αυτήν ερωτεύεσαι πέρα απ’ την αλήθεια και το ψέμα.

Εντάξει, όλοι λέμε αλήθειες και όλοι ψέματα. Όλοι απ’ το χαρτί ξεκινάμε. Στο χαρτί γράφουμε. Πόσο ν’ αντέξει και το χαρτάκι; Ξεκαρδίζεται στα γέλια όταν γράφουμε για πάντα. Εξ ονόματος τίνος γράφουμε για πάντα; Αλήθεια. Αιωνίως. Αενάως- τι είναι μέχρι τέλους; Ποιανού τέλους; Ποιανού δασμός και τελωνείο. Ποιο ψέμα και ποια αλήθεια τελώνες μου και φαρισαίοι μου;

Ας τα αφήσουμε όλα αυτά στη ζωή.  Ξέρει αυτή. Νοιάζεται για πάρτη της, προνοεί. Ας μην αγχωνόμαστε μ’ αυτά, έχουμε πολύ πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε.  Όλοι μας, κι εγώ κι εσείς και οι δυο φίλοι μου. Και ο Λάκης. Ο Λάκης μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News