Εργοστάσιο. Σκηνή πρώτη: Μέσα 19ου αιώνα. Οι τσιμινιέρες πάνω από την πόλη του Μάντσεστερ καπνίζουν όλες. Ξαφνικά, μέσα στην αντάρα, αρχίζουν να σφυρίζουν οι σειρήνες των εργοστασίων. Τελειώνει η βάρδια. Χιλιάδες εργάτες ξεχύνονται στους δρόμους. Παραδίπλα, ο Τέρνερ ζωγραφίζει. Τοπία. Τοπία. Μόνο τοπία. Ο ζωγράφος του φωτός με τις ακουαρέλες του μάχεται φουγάρα κι ομίχλη. Παραπληρωματικώς.

Εργοστάσιο. Σκηνή δεύτερη: Χειμωνιάτικο απόγευμα στην Αργολίδα του 1960. Σάββατο. Κι εδώ κόσμος στους δρόμους. Εργάτες. Κασκέτα, παλτά χοντρά και κασκόλ. Χαρούμενα πρόσωπα στη συννεφιασμένη κορνίζα. Tις τσέπες τους ζεσταίνει το βδομαδιάτικο. Εργάτες της ΡΕΑΣ, του ΚΥΚΝΟΥ, του ΠΕΛΑΡΓΟΥ, της ΑΡΓΟΛΙΚΗΣ. Γυρίζουν στα σπίτια τους.

Εργοστάσιο. Σκηνή Τρίτη: Άκρα του τάφου. Μια πόρτα χτυπάει στον αέρα. Άνετος ο μοναδικός επισκέπτης παρασέρνει χόρτα, νάιλον σακούλες, παλιόχαρτα. Μπαινοβγαίνει από τα σπασμένα τζάμια των παραθύρων. Σφυρίζει ξεχασμένα ρεφρέν. Χειμώνας του 2013. Εγκατάλειψη. Στις ακίνητες μηχανές, πλάι στα φονικά άλλοτε γρανάζια, φωλιές πουλιών. Περιστέρια σ’ όλο το χώρο. Τον γεμίζουν φτεροκοπήματα και απουσία.

Εργοστάσιο. Σκηνή τέταρτη: Ξαφνικές φωνές παιδιών. Ορμούν με τις ψηφιακές μηχανές στα χέρια και φωτογραφίζουν. Τις ξεθωριασμένες υποσχέσεις των εργοδοτών. Τις απεργίες. Το μεροκάματο που λείπει σήμερα. Τα πεθαμένα μηχανήματα. Φωτογραφίζουν την ακινησία. Τη σκουριά. Ο φακός πιάνει μερικά φτερά περιστεριών να στροβιλίζουν στον αέρα. Γέλια και αστεία μέσα στην παγωμένη ατμόσφαιρα. Αναψοκοκκινισμένες μύτες. Φωνές και γέλια. Ο ίδιος χειμώνας του 2013.

Εργοστάσιο. Σκηνή πέμπτη: Νύχτα. Ένα φεγγάρι παγωμένο στέλνει τις ακτίνες του στον έρημο χώρο. Επιμένουν να ζητούν τα χαμένα μεροκάματά τους. Ο ίδιος χειμώνας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News