Η παρεξήγηση ήταν μεγάλη.

«Φιλαράκι είδες τη Φερνάντα; Ωραίο καλοκαίρι θα περάσουμε». Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν φιλαράκια αλλά δεν ήθελα και να τον στεναχωρήσω. Κοντοστάθηκα λοιπόν. «Τη Φερνάντα την είδες, ρωτάω!». «Την είδα αλλά γιατί θα περάσουμε ωραίο καλοκαίρι;». «Άσε, ρε φίλε, όλη η πλάση γονατίζει μπροστά της, εσύ μας το παίζεις δύσκολος».

Ξεροκατάπια προσπαθώντας να σκεφτώ με τι φρούτο είχα να κάνω. Τον πλησίασα λοιπόν με απορία: «Εσύ δηλαδή γονατίζεις μπροστά στο μεγαλείο της Φερνάντες;». «Ποιος δεν γονατίζει, ρε φίλε; Μόνο κάτι δικοί μας κομπλεξικοί δεν την παραδέχονται. Ελπίζω να μην είσαι και εσύ κομπλεξικός». Σε κανονικές συνθήκες εδώ κάπου θα έφευγα, είχε όμως κρύο και τον λυπήθηκα. Πουλούσε καρύδια και αμύγδαλα στην Αθηνάς αλλά στα δέκα μέτρα δεν υπήρχε ούτε περιστέρι – τέτοια μοναξιά – οπότε είπα να συνεχίσω την κουβέντα. «Μια στιγμή, ρε φίλε. Η χώρα τους καταρρέει, κάθε μέρα σπάνε και μια συνοικία, οι αστυνομικοί απεργούν, οι συμμορίες αρπάζουν ό,τι γουστάρουν, τρόφιμα δεν υπάρχουν, ο κόσμος κάνει πλιάτσικο για να φάει και εσύ μου λες να γονατίσω μπροστά στη Φερνάντες; Τι μυαλό κουβαλάς;». Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του… «φιλαράκι» να ξεροκαταπιεί. «Τι είναι αυτά που λες, ρε φίλε. Τι με νοιάζουν εμένα όλα αυτά; Και τι φταίει η Φερνάντα δηλαδή που ο κόσμος πεινάει;». Ήμουν στο αμήν. Ή θα τον έπιανα απ' τον λαιμό ή θα σήκωνα τα χέρια ψηλά. «Και τη λένε Φερνάντες, όχι Φερνάντα» προσπάθησα να αντιπαρατεθώ με το θράσος του. Ήθελε να μου κάνει τον επαναστάτη και δεν ήξερε καλά-καλά πώς την λένε την πρόεδρο της Αργεντινής. «Φερνάντα τη λένε, φιλαράκι. Έχω δει όλα τα ρεπορτάζ. Φερνάντα. Την έχω και στο κινητό». Και μου σπρώχνει μπροστά στη μούρη μια γυμνή με δυο μπάλες ποδοσφαίρου αντί για στήθος. Ένα από τα φτηνά κολάζ που κυκλοφορούν παντού στο διαδίκτυο για τη… Φερνάντα Λίμα!

Πούσου! Για λάθος γυναίκα θα έκανα το φονικό. Αυτός μου μιλούσε για το μοντέλο που έκανε την κλήρωση για το Μουντιάλ της Βραζιλίας και εγώ του «απαντούσα» για την Πρόεδρο της Αργεντινής. Την Κριστίνα Φερνάντες! Ντροπή μου.

Υ.Γ.: Εδώ που τα λέμε δεν φταίμε μόνο εγώ και το «φιλαράκι». Ένα μήνα τώρα, κάθε μέρα ακούς και ένα αστειάκι για τη Λίμα στα «δελτία» και ούτε μια σοβαρή ανταπόκριση για την Κριστίνα. Οι «αναλυτές» είναι εις θέσιν να σου πούνε αν έβηξε ο Χατζηδάκης στη συνάντηση με την Τρόικα – πράγμα που σημαίνει ότι η ελληνική πλευρά ανθίσταται – αλλά πέραν τούτου, ουδέν. Και όμως από τα επίκαιρα πάθη της Αργεντινής – όπως άλλωστε και της Ιρλανδίας και της Ουκρανίας – κάτι θα μπορούσαμε να διδαχθούμε. Στην Αργεντινή απέτυχαν τα «αριστερά» παλαιοημερολογίτικα δόγματα (όπως είχαν αποτύχει και οι φωστήρες του ΔΝΤ πριν μια δεκαετία), στην Ιρλανδία πέτυχε όμως η «εθνική συνεννόηση» (βγήκαν από το μνημόνιο και σε ένα τρίμηνο δημιούργησαν 58.000 νέες θέσεις εργασίας – σε μια χώρα 5 εκατομμυρίων). Και στην Ουκρανία η κοινωνία πολεμάει για την Ευρώπη. Ας τους μελετήσουμε λοιπόν γιατί αλλιώτικα δεν το βλέπω το «ωραίο καλοκαίρι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News