Οι φίλοι μου λείπουν, οι τελευταίοι εναπομείναντες, ξέπνοοι ετοιμάζονται για τις λεγόμενες διακοπές. Δεν θέλω να πολυμιλάω σε κανέναν γιατί όλοι μας, και οι απόντες και οι ακόμη παρόντες, είναι σε κατάσταση παραλογισμού: βρείτε μου έναν να περνάει καλά και να ξεχνιέται (εννοώ έναν άνω των 17 ετών) και τι στον κόσμο. Όσοι λείπουν κρατιώνται με νύχια και με δόντια από το μοτίβο θάλασσα-ήλιος-παραλία και το υποτιθέμενο προνόμιο να είναι κοντά τους και οι άλλοι από την προσδοκία ότι οσονούπω ο διακόπτης θα κατέβει επ’ ολίγον. Πάντων ματαιότης τα ανθρώπινα και φέτος επιβεβαιώνεται πλέον ή πανηγυρικώ τω τρόπω.

Γι αυτό κι εγώ (που ανήκω στη μοίρα των δευτέρων) και ελπίζω και προσδοκώ και περιμένω να φύγω, κρακ να κατέβει έστω ο έξω διακόπτης (και να μείνει ανεβασμένος ο έσω, αυτός που καίει συνέχεια μέχρι να καεί το Κούγκι) παίρνω τη νύχτα τους δρόμους διαλέγοντας για παρέα τον πιο εύστροφο, και μαζί τον πιο ολιγόλογο, και οδηγούμε στις οδούς και τις λεωφόρους μπας και απολαύσουμε κάτι από την πόλη που μόνο θυμό και βρόμα έχει να χαρίσει στους κατοίκους της. Τουλάχιστον τη νύχτα οι ήχοι είναι λιγότεροι και το μαύρο του ουρανού εξοραϊζει.

Οδός Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη: στα κατώφλια των πολυκατοικιών άρρενες (αποκλειστικά), στριμωγμένοι στα σκαλιά, παίζουν χαρτιά πίνοντας μπύρες. Λίγο πιο κάτω το ίδιο, απαράλλαχτο και στους παράλληλους δρόμους, ομοίως και στις καθέτους. Το θέαμα το γνώριζα μόνο από το σινεμά. Ανάμεσά τους, περνούν με ελιγμούς τα αμαξίδια των τετραπληγικών που επιστρέφουν στο Άσυλο Ανιάτων (αυτό παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο εδώ και αμέτρητες δεκαετίες).

Σωκράτους: συμπλοκή στο δρόμο. Για πρώτη φορά όσο θυμάμαι την πόλη, ανεβάζουμε τα τζάμια και κατεβάζουμε τις ασφάλειες. Απολύτως πρωτόγνωρο. Λίγο πιο κάτω, πάλι κάτι από ταινία: δύο άντρες γυρισμένοι στον τοίχο με τα χέρια ψηλά υφίστανται έλεγχο αστυνομικών με πολιτικά.

Αθηνάς: ερημιά με εξαίρεση δύο αυτοκίνητα του Δήμου που με μάνικες και βούρτσες τρίβουν το οδόστρωμα μπροστά από το Μέγαρο του πρώτου Δήμου της χώρας. Λαμπίκο. Τι ειρωνία και υποκρισία. Μιας ανάσας βήματα πιο κει, τα ούρα, οι σύριγγες και κάθε λογής σκουπίδια. Αρκεί η Αρχή να βρει το δρόμο της εισόδου καθαρό.

Δε θέλω άλλο να βλέπω ούτε τις έφηβες εξαθλιωμένες πόρνες ούτε τα παραπαίοντα πρεζόνια ούτε τους κινέζους με τους τεράααααστιους μπόγους πάνω στα δίκυκλα, θέλω αεράκι αθηναϊκό, μια μελωδία από μακριά, ένα χαμογελαστό βλέμμα. Πουθενά στα πέριξ, ακόμη και μέσα στην Αγορά όπου λίγο παλιότερα καταλύαμε για φρικασέ και μαγειρίτσα, κυριαρχεί η βαριά μυρωδιά των σφαχτών και όχι η συνενοχή των ξενύχτηδων.

Οδήγα, οδήγα μέχρι το Σούνιο, τον παρακαλώ μπας και κάτι μου θυμίσει όσα αγαπούσα και έχω χάσει, παλιέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση (αρκεί να μη ξαναδώ κανένα δήμαρχο να τραγουδά με γλαρό βλέμμα και λυγμό στη φωνή “Αθήνα, χαρά της γης και της αυγής…).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News