Δε χρειάζεται βεβαίως να περιμένεις τα αποτελέσματα κάποιων δημοσκοπήσεων για να καταλάβεις ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αισθάνεται αυτή τη στιγμή, ότι δεν εκπροσωπείται πολιτικά από κανένα από τα ήδη υπάρχοντα κόμματα. Δεν ξέρω αν είναι ένας στους τρεις ή ένας στους δύο αυτός ο παραζαλισμένος Έλληνας, που απεχθάνεται τις εκλογές επειδή κυρίως του τη δίνει να ξαναζεί κάθε φορά σαν φάρσα το δίλημμα Σκύλας και Χάρυβδης. Αλλά είναι σίγουρα υπαρκτό πρόσωπο και τον βλέπουμε καθημερινά δίπλα μας ή απλά τον… κουβαλάμε μέσα μας.

Είναι επίσης προφανές ότι αυτό το μεγάλο πολιτικό κενό υπάρχει στον κεντρώο, μεσαίο χώρο αφού αυτοί που τοποθετούν τον εαυτό τους στα άκρα φαίνεται να έχουν ευκολότερα περιθώρια επιλογών. Έτσι λοιπόν πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν αυτό τον τρίτο, κεντρώο πόλο και να μας βγάλουν από την απόγνωση. Το θέμα είναι όμως, ότι όταν τα υλικά σου είναι συγκεκριμένα η συνταγή πάλι στο ίδιο φαγητό θα καταλήξει. Μπορείς φυσικά να το ονομάσεις αλλιώς, αλλά όταν θα το σερβίρεις στο τραπέζι το μάτι δεν θα ξεγελαστεί. Αλλά ακόμα κι αν κοροϊδέψεις το μάτι, η γεύση που θα σου έρθει στο μυαλό στην πρώτη μπουκιά θα είναι γνωστή και θα σου ξυπνήσει δυσάρεστες αναμνήσεις.

Αλλά δεν είναι μόνο το γεγονός ότι τα υλικά είναι προβληματικά. Είναι ότι η ποιότητά τους έφτασε να «χαλάσει» και τη φήμη του μενού. Στην Ελλάδα ζούμε μια πρωτοφανή διαστρέβλωση πολιτικών όρων. Μέσα σε έναν αχταρμά από ατάκες, που εκτοξεύουν οι γνωστοί τηλεπραγματογνώμονες, ιδέες συγχέονται και προκαταλήψεις χτίζονται χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για την ουσία και κυρίως για τις συνέπειες.

Για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού Ευρωπαϊστής είναι όποιος «σκύβει το κεφάλι στις Βρυξέλλες». Φιλελεύθερος όποιος αποδέχεται την αχαλίνωτη ασυδοσία της αγοράς. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, που συνεπάγεται την ανεκτικότητα του «ζήσε και άσε να ζήσουν» δεν απασχολεί κανέναν. Η ιδέα του υγιούς ανταγωνισμού μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο, που θα ευνοεί τους ικανότερους αλλά δεν θα πετάει τη μισή κοινωνία στα σκουπίδια μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή, ακόμα χειρότερα, με ανατριχιαστικό θρίλερ. Οι ιδέες της αλληλεγγύης και της ελευθερίας μέσα σε μια Ευρώπη χωρίς εμπόδια έχουν περάσει πια στο περιθώριο. Για τους περισσότερους Έλληνες (αν και όχι μόνο γι αυτούς) οι δεκάδες χιλιάδες των Ουκρανών, που βάφουν τα πρόσωπά τους με τα χρώματα της ευρωπαϊκής σημαίας και αψηφούν το ξύλο από τις δυνάμεις καταστολής πρέπει να μοιάζουν λίγο εξωγήινοι.

Μήπως όμως είμαστε εμείς οι εξωγήινοι; Μήπως πρέπει τελικά να απογυμνώσουμε τις εικόνες στο μυαλό μας από όλες μας τις ψευδαισθήσεις, να σταματήσουμε να χαρίζουμε τον χρόνο μας σε αυτούς που σπατάλησαν τα χρόνια μας, να καταλήξουμε επιτέλους στο τι δεν θέλουμε; Για να μπορέσουμε μετά να σκεφτούμε και τι επιτέλους θέλουμε. Να δοκιμάσουμε νέες συνταγές, νέα υλικά, με λιγότερους μαϊντανούς και περισσότερη εμπιστοσύνη στη δική μας δημιουργική φαντασία; Αν συνεχίζουμε να αφήνουμε άλλους να παίρνουν «πρωτοβουλίες» για μας, η ζωή θα συνεχίσει να περνάει δίπλα μας κοιτώντας μας μελαγχολικά μέσα από τα τζάμια ενός ημι-πολυτελούς αυτοκινήτου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News