Μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω αυτό το κείμενο. Όχι συναισθηματικά. Πρακτικά. Το γράφω ενώ ακούω μια αγέλη από αντιλόπες να τρέχει στον πάνω όροφο. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, οι γείτονες έχουν φέρει αντιλόπες. Να, τώρα άκουσα και έναν γδούπο. Πρέπει κάποιο λιοντάρι να πρόφτασε και να έπιασε μια αντιλόπη.

Ζω κάτω από έναν παιδότοπο. Όχι επίσημο, κανονικό, από αυτούς που διοργανώνουν παιδικά πάρτυ. Από τους άλλους, τους μουλωχτούς. Αυτούς που υποτίθεται ότι είναι διαμερίσματα, με έναν μπαμπά, μια μαμά, δυο παιδιά και μια Φιλιππινέζα, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας παιδότοπος για δύο, με προσωπικό τριών ατόμων. Εδώ όλα επιτρέπονται. Μπορείς να ουρλιάξεις μέχρι να βραχνιάσεις. Μπορείς να προπονηθείς για το σπριντ των 100 μέτρων. Μπορείς να κάνεις σκοινάκι φορώντας τις γόβες της μαμάς. Μπορείς να παίξεις μπόουλινγκ στο σαλόνι.

Φυσικά όλα αυτά τα υποθέτω. Εγώ μόνο θορύβους ακούω. Τσιρίδες, ποδοβολητά, κουτρουβαλητά, μπαμ και μπουμ. Και προσπαθώ να συμπληρώσω τα κενά. Δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ να δουλέψω, δεν μπορώ να κάνω τίποτα που προϋποθέτει ησυχία, όσο τα παιδιά των από πάνω είναι στο σπίτι και δεν κοιμούνται. Έμαθα να ακολουθώ τη ρουτίνα και τα ωράριά τους. Να εκμεταλλεύομαι τα κενά ησυχίας, να εκτιμώ τα λεπτά σιγής. Ξέρω πότε ξυπνάνε και πότε τρώνε, πότε πάνε για τέννις, και πότε επιστρέφουν. Και πράττω αναλόγως.

Δεν έχω καταλάβει αν οι γείτονές μου δεν συνειδητοποιούν την ένταση του θορύβου, αν ακολουθούν κάποια συγκεκριμένη παιδαγωγική μέθοδο προκειμένου τα παιδιά τους να κυριαρχήσουν όταν ενηλικιωθούν σε έναν κόσμο που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, αν δεν μπορούν να επιβάλλουν κάποιους κανόνες ή αν απλώς αδιαφορούν. Προφανώς και έχω κάνει συζήτηση μαζί τους, πολιτισμένα. Έχω στείλει και μερικά SMS απόγνωσης. Πρόκειται για καθ’ όλα ευγενικούς και καλλιεργημένους ανθρώπους. Είμαι βέβαιος ότι έχουν κάνει μια-δυο κουβέντες στα παιδιά, και υποψιάζομαι ότι τους έχουν πει ότι ένας κύριος από κάτω ενοχλείται (είναι πάντα πιο εύκολο να ρίχνεις το φταίξιμο σε κάποιον άλλο).

Αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Έχω ηττηθεί κατά κράτος. Η φασαρία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Τα παιδιά με συναντούν στο ασανσέρ και με κοιτάνε με μισό μάτι αφού είμαι ο κακός της υπόθεσης. Και εγώ έχω γίνει μια γραφική καρικατούρα, ο γκρινιάρης άτεκνος γείτονας που δεν καταλαβαίνει. Νιώθω και κερατάς και δαρμένος. Και δεν έχω ησυχία και αν τολμήσω να διαμαρτυρηθώ θα κατηγορηθώ ότι είμαι οπισθοδρομικός, καταπιεστικός και τσαλαπατάω αθώες παιδικές ψυχές.

Κι όμως κατανοώ. Δεν θα φωνάξω ποτέ την αστυνομία για δυο παιδάκια. Δεν πρόκειται να τους επιτεθώ. Δεν θα τους εκδικηθώ βάζοντας πορνό ή Πάολα στη διαπασών. Απλώς αναρωτιέμαι. Τι περιθώρια έχω;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News