Τον ένα Σαμαρά τον ξέρουμε όλοι, Πρόεδρος της Κυβέρνησης. Τον άλλον, τον Αλέξανδρο, τον ξέρουν λιγότεροι. Διάσημος αρχιτέκτονας και (μεταξύ των άλλων) Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κολεγίου Αθηνών, και αδελφός του προηγούμενου. Ας υποθέσουμε ότι και στους δύο προκύπτει η ίδια ανάποδη συγκυρία. Μέσα στα δεκάδες σοβαρά προβλήματα που έχουν, ξεκινούν απεργία οι λογιστές, οι γραμματείς, οι φύλακες και οι καθαρίστριες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που έχουν υπό την εποπτεία τους. Στον μεν Αντώνη Σαμαρά «τυχαίνουν» οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, στον δε Αλέξανδρο Σαμαρά οι διοικητικοί του Κολλεγίου. Για να το κάνουμε λίγο πιο νόστιμο, οι υπεύθυνοι γενικοί διευθυντές των ιδρυμάτων (πρυτάνεις κύριοι Πελεγρίνης-ΕΚΠΑ, Σιμόπουλος-ΕΜΠ και Πολλάλης-ΚΟΛΛΕΓΙΟ, αντίστοιχα), συντάσσονται από την ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ με τους απεργούς και αναστέλλουν τη λειτουργία των ιδρυμάτων. Των ιδρυμάτων για την εύρυθμη λειτουργία των οποίων εκλέχθηκαν (ή τοποθετήθηκαν-δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά). Η-οργισμένη-αιτιολόγησή τους είναι ότι με τα 2/3 (δύο τρίτα) των διοικητικών δεν μπορούν να προσφέρουν το υψηλής ποιότητος διδακτικό έργο, το οποίο έχει καταξιώσει τα ιδρύματά ΤΟΥΣ (γιατί δικά τους είναι, χωράφια τους, των κυρίων Πελεγρίνη, Σιμόπουλου και Πολλάλη, αντιστοίχως) μέσα στα 500, ή στα 1.000 ανώτερα της υφηλίου.

Πριν ακούσω την αναμενομένη οιμωγή: «Μα το Κολέγιο είναι ιδιωτικό, οι γονείς πληρώνουν χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο για δίδακτρα», υπενθυμίζω ότι κάθε φοιτητής της δωρεάν παιδείας στοιχίζει χιλιάδες ευρώ στον κρατικό προϋπολογισμό, λόγω του κόστους μισθοδοσίας και λειτουργίας των ΑΕΙ, ΤΕΙ. Άρα, εμείς οι Έλληνες φορολογούμενοι έχουμε ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο δικαίωμα να απαιτούμε υψηλής ποιότητος εκπαίδευση με το δικαίωμα που έχει ο γονέας του παιδιού στο Κολέγιο.

Ξαναγυρνάμε στους κυρίους Αντώνη και Αλέξανδρο Σαμαρά. Υποθέτουμε ότι μετά το πρώτο σάστισμα στην ανακοίνωση της ολόψυχης στήριξης των Διευθυντών στους απεργούς, δρομολογούν τα ακόλουθα:

1. Συζήτηση με τους άμεσους συνεργάτες τους για τον τρόπο με τον οποίον θα ανοίξουν τα εκπαιδευτικά ΤΟΥΣ («τους», γιατί δικά τους είναι, αυτοί έχουν την ΤΕΛΙΚΗ ευθύνη) ιδρύματα ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΡΓΑΣΙΜΗ μέρα

2. Αν αυτό είναι ανέφικτο, εξέταση όλων των εναλλακτικών λύσεων, ώστε με μερική (συμβολική, έστω) ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων των απεργών να ανοίξουν ΑΜΕΣΑ τα εκπαιδευτικά ιδρύματα

3. Επαναφορά στον θεσμικό τους ρόλο των υπεύθυνων διευθυντών (πείτε τους πρυτάνεις, διοικητές, προέδρους, Πάπες της Ρώμης), ή αλλιώς εξεύρεση νόμιμου (και ηθικού) τρόπου ΑΜΕΣΗΣ αντικατάστασής τους

4. Άμεση λογοδοσία / απολογία των ΠΡΟΕΔΡΩΝ (Κυβερνήσεως και ΔΣ Κολεγίου αντίστοιχα, Σαμαράς πάντως το επώνυμό τους) προς τους αδικαιολογήτως πληγέντες φοιτητές και μαθητές για τις ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ μέρες απώλειας μαθημάτων

Βέβαια, σε κάθε ευνομούμενη χώρα και σε οποιοδήποτε ευνομούμενο (εκπαιδευτικό) ίδρυμα το σενάριο της υποστήριξης της απεργίας από τους εντεταλμένους διευθυντές προκαλεί ατέλειωτο γέλιο. Αντί για αυτό, στην παλαβή μας χώρα, συμπληρώνουμε 3 μήνες ΠΛΗΡΩΜΕΝΗΣ απεργίας των διοικητικών (με τις ευλογίες των διευθυντών, δηλαδή των πρυτάνεων), χωρίς να επιστραφεί ούτε 1 ευρώ στους φορολογούμενους πολίτες.

Χειρότερος όμως από οτιδήποτε, αγαπητοί συμπολίτες, είναι ο μιθριδατισμός μας. Αυτή η σιγανή, διαρκής ενστάλαξη μικρών ποσοτήτων δηλητηρίου που μάς καθιστά τελικά ανθεκτικούς σε ισχυρότατες δόσεις δηλητηρίου. Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος που ο Αλέξανδρος Σαμαράς θα είχε δώσει άμεση λύση στο υποθετικό πρόβλημα της «αναστολής λειτουργίας» (παγκόσμια πρωτοτυπία, Όσκαρ στον κ. Πελεγρίνη αφού δεν θα πάρει ποτέ το Όσκαρ ηθοποιίας που τόσο λαχταρά) του εκπαιδευτικού ιδρύματος, είναι ότι οι γονείς των μαθητών θα ζητούσαν (και θα έπαιρναν) την κεφαλήν του επί πίνακι. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει να συνδιαλλαγεί με μία «μιθριδατισμένη» πλειοψηφία που στέκεται περιδεής και ανήμπορη απέναντι σε 1.349 νοματαίους και 2 σκιώδεις πρυτάνεις. Έτσι ο Αντώνης Σαμαράς ΕΠΙΛΕΓΕΙ με τη δική μας ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ ανοχή να μη δίνει λύση, αλλά να κομπάζει για δυναμικές λύσεις εναντίον των μειοψηφιών, οι οποίες καγχάζουν περήφανα.

Η λογική σε αυτήν τη χώρα γεννήθηκε και σε αυτήν πεθαίνει. Περαστικά στην ελλάδα (με μικρό «ε») των μικρών μειοψηφιών.

Υ.Γ.1: Πριν τους σκανδαλώδεις (των τελευταίων 7 ετών) διορισμούς 500 διοικητικών στο ΕΚΠΑ και 400 στο ΕΜΠ, πώς στην ευχή δούλευαν αυτά τα ευαγή ιδρύματα; Τώρα, πώς δεν μπορούν να δουλέψουν, αν απομακρυνθούν αυτοί οι 500+400;

Υ.Γ.2: Καλή επιτυχία στην Ελλάδα (με κεφαλαίο Ε) του τρίτου Σαμαρά στο Βουκουρέστι. Θα μας παρηγορήσει για λίγο, θα ξεχάσουμε τα σοβαρά μας προβλήματα. Άρτον και θεάματα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News