Καθώς πλησιάζουν οι μέρες για την επέτειο του Πολυτεχνείου και σχολεία και πανεπιστήμια, φορείς και πολιτεία οργανώνουν δράσεις εορτασμού της, μπήκα στον πειρασμό να εξετάσω λίγο βαθύτερα την εποχή εκείνη και τη σημασία της για το σήμερα.

Ίσως πρέπει να καταλάβουμε πως η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι μνημόσυνο μιας θλιβερής, αιματοβαμμένης νύχτας, αλλά μια αφύπνιση για την διαρκή επαγρύπνηση απέναντι στις σύγχρονες αυταρχικές μορφές εξουσίας και τα όποια πρόσωπά τους. Να διαπιστώσουμε ότι η εποχή της χούντας του ’73 είναι πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε. Βέβαια τότε φόραγαν στολή και όχι κοστούμι και ήταν πιο εύκολο να αναγνωρίσεις το πρόσωπο του Δικτάτορα. Βέβαια, θα πείτε, τότε υπήρχε εξόφθαλμη χρήση βίας. Μα η βία της εξουσίας είναι μέτρο καταστολής της λαϊκής αντίδρασης, της εξέγερσης, της διεκδίκησης δικαιωμάτων. Ο Παπαδόπουλος φοβήθηκε την δύναμη των φοιτητών και του λαού γι αυτό χρησιμοποιούσε το κατασταλτικό μέσο της βίας και του φόβου. Οι δικοί μας καθωσπρέπει Δικτάτορες αδιαφορούν για την ύπαρξή μας, δεν τους έχουμε καν ανησυχήσει. Να είσαι αόρατος, ανύπαρκτος, άκακος απέναντι στο Κακό νομίζω πονάει περισσότερο από το να είσαι λαβωμένος. Βέβαια τότε υπήρχε έντονη η δραματικότητα του «Έλληνες σκοτώνουν Έλληνες» και κάθε 17η του Νοέμβρη θα ηχεί στα αυτιά μας η φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου «Αδέρφια μας στρατιώτες, είμαστε άοπλοι, μην μας χτυπήσετε, ελάτε μαζί μας». Ιστορίες διχασμού του λαού μας που στιγματίζουν μέχρι και σήμερα τις συνειδήσεις μας. Μα μήπως σήμερα δεν φτάσαμε πάλι στο σημείο που Έλληνες σκοτώνουν Έλληνες; Και μάλιστα χωρίς να ακολουθούν στρατιωτικές εντολές, χωρίς να έχουν έναν όρκο να τους δεσμεύει.

Πέρασαν 40 χρόνια. 40 χρόνια και η Ελλάδα παλεύει ξανά για τη Δημοκρατία της. 40 χρόνια μετά μιλάμε ξανά για δικτατορικές πρακτικές της κυβέρνησης, αντισυνταγματικές διατάξεις νόμων, έλλειμμα Ψωμιού- Παιδείας- Ελευθερίας. Αυτή η επανάληψη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα θα έπρεπε να μας τρομάζει.

Μήπως αντί να πάμε για καφέ ήρθε η ώρα να πάμε στην πορεία; Να κινητοποιηθούμε, να αντιδράσουμε, να ενδιαφερθούμε; Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε τη δικιά μας επανάσταση; Να ξυπνήσουμε απ’ τον λήθαργο, μη θεωρώντας πλέον δεδομένη την κατάσταση και μάταιη την ενεργοποίησή μας και να παλέψουμε; Να βρούμε τον τρόπο να διαλέξουμε εμείς το μέλλον μας; Και αντί να γιορτάσουμε την Ιστορία, μήπως ήρθε η ώρα να γράψουμε τη δικιά μας σελίδα; Όχι με άλλες καταλήψεις, αρκετά μαθήματα έχουν ήδη χαθεί, αρκετά πλήγματα έχει δεχθεί η παιδεία μας για να την πληγώνουμε περισσότερο, όχι με άλλες απεργίες διαρκείας, αρκετά ταλαιπωρημένη είναι ήδη η πολιτεία μας για να την επιβαρύνουμε με επιπλέον κωλυσιεργίες, όχι με άλλη βία, η κοινωνία μας δεν αντέχει άλλο διχασμό και αυτοτιμωρία. Ειρηνικά, δημιουργικά, με νέα πνοή και όραμα, με ενέργεια και σθένος, να εξερευνήσουμε τα όριά μας και να ανακαλύψουμε τι δυνατότητες έχουμε, και ποια είναι η πυγμή μας.

Η μεγαλύτερη τιμή για τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου δεν είναι μια γιορτή για να ξεσκονίσουμε τις μνήμες μας, η μεγαλύτερη τιμή για έναν αγωνιστή, για μία ολόκληρη γενιά που αγωνίστηκε για τις ελευθερίες τις, είναι να δει να εμπνέει μία νέα γενιά να διεκδικήσει τα δικά της δικαιώματα. Έτσι η επέτειος του Πολυτεχνείου θα είναι αθάνατη.

Όπως καταλάβατε το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε για τη επέτειο του Πολυτεχνείου του 1973. Γράφτηκε για την Ελλάδα του 2013 και τις ανατριχιαστικές ομοιότητες των δύο αυτών εποχών. Νιώθοντας δέος για όσα τόλμησαν οι φοιτητές και η κοινωνία πριν από 40 χρόνια, ανακαλώ τις μνήμες τους και προσδοκώ από τη δικιά μου γενιά, τώρα που η κοινωνία τη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, να δείξει την αξία της.

*Η Μαρία Κοφτερού είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Μαθηματικών του Α.Π.Θ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News