Κάθισα κι εγώ μαζί με μερικούς ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να δούμε τι τέλος πάντων επρόκειτο να συμβεί την Κυριακή το βράδυ με τη δυσπιστία του Αλέξη Τσίπρα απέναντι στη συνεργασία του Αντώνη Σαμαρά με τον πολύ Ευάγγελο Βενιζέλο. Δεν περίμενα και πολλά για να πω την αλήθεια. Δεν περιμένω πια τίποτα απ’ αυτό το πολιτικό προσωπικό που πλειοψηφεί στο κοινοβούλιο – ούτε βέβαια και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τη Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ. Από τον Αλέξη Τσίπρα περιμένω αρκετά αλλά δεν είχα την ψευδαίσθηση ότι την Κυριακή θα άρχιζα κιόλας να τα βλέπω στην πράξη αυτά που περιμένω. Ξέρω πως θα χρειαστεί λίγος καιρός για να ωριμάσει η κατάσταση και να γυρίσουμε επιτέλους σελίδα, προχωρώντας σε μια άλλη, νέα εποχή –με άλλα μυαλά και άλλους στόχους.

Όμως ομολογώ πως δεν περίμενα να δω τον Αντώνη Σαμαρά σε ρόλο λαϊκού μάγκα. Τον ξέρω πολλά χρόνια και νόμιζα ότι τον πετάει απέξω αυτός ο ρόλος, νόμιζα ότι δεν «το ‘χει». Λάθος μου. Μόνο ζεϊμπέκικο δεν χόρεψε και κομπολόι σαν του Μάκη Ψωμιάδη δεν έβγαλε να παίξει. Μας έκανε όμως μια επίδειξη λαϊκού χιούμορ και μικροπολιτικής «εξυπνάδας» αντάξιας ίσως της στενής του παρέας, των ακροδεξιών «συμβούλων» του –ίσως και μιας πλευράς του χαρακτήρα του που δεν την ξέρουμε όλοι. Όπως και να έχει συμπεριφέρθηκε (κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα) χωρίς καθόλου ευγένεια και χρησιμοποίησε πάλι τα ίδια επιχειρήματα για την τεράστια οικονομική μας επιτυχία που πολύ γρήγορα θα μας βγάλει από τα μνημόνια και θα μας επαναφέρει, αν όχι στην προ του Καστελόριζου νιρβάνα μας, τουλάχιστον σε μια πολύ καλή για όλους τους Έλληνες κατάσταση.

Η όλη εικόνα, πνιγμένη στο ψέμα και την απάτη, με τις παρεμβολές του «αναγκαίου κακού» που ονομάζεται Βενιζέλος και που χωρίς αυτό (το κακό) δεν έχει ο Σαμαράς τους 153, ήταν κυριολεκτικά αποκρουστική. Δεν έχω ζήσει στα 60 μου χρόνια επίπεδο πιο χαμηλό απ’ αυτό στο κοινοβούλιο.

Ε, μετά πήγα για ύπνο. Και επειδή ακόμα λειτουργούν οι εσωτερικές μου αντιστάσεις είδα πολύ ωραία όνειρα και σήμερα θα τα είχα ξεχάσει ήδη όλα αυτά συγκεντρώνοντας τον εαυτό μου γύρω από το βαθύτερο εσωτερικό μου χαμόγελο (που από αλλού πηγάζει και δεν τέμνεται πουθενά με τις πολιτικές ζεϊμπεκιές), αν δεν ήθελα, πριν γυρίσω σελίδα, να καταγράψω αυτές τις λίγες σκέψεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News