Το ναι της Θεοδώρας Τζάκρη -στην ψηφοφορία επί της πρότασης δυσπιστίας που υπέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ κατά της Κυβέρνησης- στάθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, αφορμή πέρα από τη διαγραφή της από το ΠΑΣΟΚ και για διάφορα προσβλητικά -δήθεν πολιτικά- σχόλια όχι μόνο αντιπάλων της αλλά και πρώην συντρόφων της.

Δεν ενδιαφέρει στο πλαίσιο του παρόντος η επί της ουσίας θέση που εξέφρασε η βουλευτής, ούτε οι λόγοι/στόχοι κ.λπ. που την επέβαλαν. Ας κρατήσουμε μόνο ότι αυτή ήταν η άποψή της κι ας διαφωνήσουμε όσο έντονα θέλουμε με το σκεπτικό της, την ψήφο της και τη συγκυρία (λες κι υπάρχουν πολιτικές κινήσεις εν κενώ), στην οποία υλοποιήθηκε. Ας μιλήσουμε πολιτικά, δηλαδή, χωρίς τα γνωστά χιλιοειπωμένα στερεότυπα περί αυτοκράτειρας, «τεραστίου πολιτικού μεγέθους της», του γούστου της για τις γόβες και τα ρούχα που διαλέγει να φορά, τον τρόπο που κινείται κι όλα τα άλλα που ουδόλως έχουν να κάνουν με τις απόψεις που εξέφρασε, μα αποκλειστικά με το γεγονός πως είναι γυναίκα.

Τα ίδια με άλλες αφορμές (ποτέ δεν λείπουν, άλλωστε) έχουν υποστεί κι άλλες γυναίκες πολιτικοί (για να περιορισθούμε στην πολιτική), πρόχειρα αναφέρω τις Ελένη Ράπτη, Εύα Καϊλή, Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, Ρένα Δούρου, Λιάνα Κανέλλη, Ντόρα Μπακογιάννη, Αλέκα Παπαρήγα, Ελίζα Βόζεμπεργκ κι άλλες πολλές που κάθε φορά που μπαίνουν στο μάτι κάποιων δεν έχουν να απαντήσουν μόνο για τις πολιτικές απόψεις τους αλλά και για την γκαρνταρόμπα, την κόμμωσή τους, τον τρόπο που ανατρέφουν τα παιδιά τους κι άλλες σάχλες που διάφοροι μερακλήδες εξακοντίζουν χωρίς αιδώ, υπομειδιούντες με νόημα μεταξύ τους. Τους βαρέθηκα.   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News