Φέτος έγινα για πρώτη φορά μπαμπάς. Δεν θα αναφερθώ καθόλου στο πώς άλλαξε η ζωή μου και πώς νιώθω, διότι όσοι είναι γονείς γνωρίζουν και όσοι δεν είναι μάλλον δεν τους ενδιαφέρει. Θα σας πω όμως τι έκανα όσο περίμενα το παιδί μου να έρθει, με σκοπό να σας παρακινήσω να κάνετε κάτι ανάλογο.

Καταρχάς κράτησα ένα ημερολόγιο κατά τη διάρκεια της κύησης ώστε να καταγράψω τόσο τα συναισθήματα και τις σκέψεις σε κάθε φάση όσο και τις ιατρικές λεπτομέρειες και εξετάσεις μαζί με τις αγωνίες που είχαμε ανά διαστήματα. Θα ήθελα να μοιραστώ αυτό το ημερολόγιο κάποια στιγμή (ίσως σε μορφή μικρού βιβλίου ή σειρά άρθρων αν δείξει κάποιος εκδότης ενδιαφέρον) διότι σχεδόν πάντα αγνοούμε την οπτική γωνία του πατέρα στο θέμα της εγκυμοσύνης. Σε καμία περίπτωση η εμπειρία της γυναίκας που κυοφορεί δεν συγκρίνεται και ο ρόλος μας είναι πάντα βοηθητικός, αλλά ίσως αξίζει τον κόπο να μοιραστώ τη δική μου ματιά και κάποιες πληροφορίες στο μέλλον με άλλους υποψήφιους μπαμπάδες. Επίσης θεώρησα ότι θα ‘χε ενδιαφέρον και πλάκα περισσότερο για το παιδί μου να το διαβάσει όταν μεγαλώσει.

Το δεύτερο πράγμα που έκανα ήταν κάτι που μου ‘ρθε σαν ιδέα μια ανοιξιάτικη μέρα στο Καστρί όπου είχα πάει βόλτα λόγω ενός σεμιναρίου της συζύγου μου εκεί. Ασχολούμαι τόσο με την έρευνα όσο και με την επικοινωνία της επιστήμης οπότε έχω γράψει διάφορα βιβλία με ποικίλη θεματολογία. Ποτέ μου όμως δεν είχα γράψει κάτι για μικρά παιδιά εκτός από μικρά κείμενα για τις ανάγκες επιστημονικού θεάτρου που έκανα σε σχολεία πριν από μερικά χρόνια. Ρώτησα λοιπόν τον εαυτό μου τι θα ήθελα να διαβάσει το παιδί μου στα πρώτα του βήματα. Σίγουρα θα του αγοράσω μερικά από τα κλασσικά παραμύθια της αγοράς, αλλά θεωρώ ότι τα περισσότερα είναι γεμάτα χαζά στερεότυπα και δεν εμπεριέχουν καμία ουσιαστική γνώση. Θα προτιμούσα μικρές ευχάριστες ιστορίες που να συνδυάζουν την απλότητα με τη γνώση. Επειδή δεν είχα κάποια υπόψιν μου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν) αποφάσισα, εκεί στο Καστρί, να γράψω εγώ μία. Έγραψα ένα απλό και μικρό κείμενο που όμως φρόντισα να θέσει ερωτήματα και να δώσει κάποιες γνώσεις στο παιδάκι με έναν τρυφερό και ευχάριστο τρόπο. Με άλλα λόγια έγραψα μια μικρή παιδική ιστορία με άρωμα επιστήμης. Την άλλη μέρα έκανα διορθώσεις και ξεκίνησα να φτιάχνω στο λάπτοπ εικόνες για να το εμπλουτίσω. Δεν έχω καμία σχέση με το σχέδιο αλλά και ο πιο άσχετος σήμερα μπορεί να φτιάξει κάτι αξιοπρεπές με τη βοήθεια των υπολογιστών και του ίντερνετ. Λίγες μέρες αργότερα το έστειλα στον τυπογράφο και το αποτέλεσμα είναι ένα μικρό παιδικό βιβλίο που ονόμασα "Τα κρυμμένα χρώματα". Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να το δώσω σε όποιον ενδιαφέρεται, χωρίς κόστος, αλλά επειδή αυτό δεν είναι δυνατό έφτιαξα και ένα βιντεάκι της μικρής ιστορίας ώστε να μπορεί να το διαβάσει στο παιδάκι ή ανιψάκι του όποιος και όποια το βρει ωραίο και αξιόλογο.

Εκεί που θέλω όμως να καταλήξω είναι σε μια παρότρυνση. Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο ο καθένας να προσπαθήσει να γράψει μια παιδική ιστορία γι’ αυτό που κάνει ή τον ενδιαφέρει. Αν έχει τη δυνατότητα να το κάνει βιβλιαράκι, βίντεο ή ηχητικό αρχείο ακόμα καλύτερα, αλλά έτσι ή αλλιώς αξίζει η προσπάθεια. Ίσως φτιάχνεις σπίτια, σβήνεις φωτιές, πουλάς τρόφιμα, διδάσκεις παιδάκια, θεραπεύεις άρρωστους, επισκευάζεις μηχανήματα… ίσως, απλά, αγωνίζεσαι για να φτιάξεις το αύριό σου… σε κάθε περίπτωση όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν υλικό για συναρπαστικές ιστορίες που όχι μόνο θα σε δέσουν πιο πολύ με το παιδάκι που θα ‘χεις στο μυαλό σου όσο γράφεις αλλά και θα του δώσουν τις πρώτες πολύτιμες γνώσεις για κάτι συγκεκριμένο και τη ζωή γενικά. Είμαι σίγουρος πως ο καθένας μπορεί να ετοιμάσει κάτι που θα αρέσει διότι θα είναι αληθινό και γραμμένο με αγάπη. Σας εύχομαι έμπνευση, λοιπόν! Ό,τι όμορφο και χρήσιμο έχετε να μοιραστείτε δώστε το στα παιδιά σας και θα είναι το ομορφότερο δώρο που θα τους έχετε κάνει ποτέ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News