Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο Μάρτιν Σουλτς μού θύμισε σήμερα τον Ότο Ρεχάγκελ. Τότε που, έπειτα από επιτυχίες, ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδας έβγαινε πρώτα στη γερμανική τηλεόραση και εξηγούσε πώς κατάφερε να μετατρέψει τους «ατάκτους» σε ομάδα και μετά έκανε δηλώσεις και στην ΕΡΤ. Η φρασεολογία του είχε αυτό το μίγμα υπεροψίας και συγκατάβασης και ήταν φυσικά διαφορετική αναλόγως του ακροατηρίου. Αλλιώς τα διατύπωνε σε μας, αλλιώς στους Γερμανούς.

Ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και υποψήφιος το 2014 και για πρόεδρος της Κομισιόν έχει την ίδια συγκατάβαση και τα όσα όμορφα και γεμάτα κατανόηση μας λέει, προορίζονται αποκλειστικά για τα δικά μας αυτιά. Γιατί στο γερμανικό ακροατήριο, στο οποίο και πρωτίστως στοχεύει παρά τις διακηρύξεις για έναν πρόεδρο της επιτροπής «για όλη την Ευρώπη», προφανώς και χρειάζεται να τα πει λίγο διαφορετικά. Στους Γερμανούς δε μιλάς για απομείωση του χρέους και άλλα τέτοια περίεργα, που μπορεί να τους βάλουν υποψίες ότι θα απειληθούν (ξανά) οι αποταμιεύσεις τους.

Αλλά ακόμα κι αυτά τα «όμορφα», που παρουσίασε σαν καινούριες προτάσεις τα έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές στην Ευρώπη, που τα έχουμε πια μπουχτίσει. Αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων, έλεγχος των τραπεζών, ενίσχυση των επενδύσεων. Τα ακούμε αλλά δεν τα βλέπουμε.

Σήμερα λοιπόν καταλάβαμε ότι η προεκλογική περίοδος άρχισε για τα καλά. Και θα συνεχίσουμε να τα ακούμε ξανά και ξανά. Γιατί οι πολιτικοί αρχίζουν να θυμίζουν και πάλι τους προέδρους μικρομεσαίων ομάδων, που υπόσχονται πρωταθλήματα, κύπελλα, τρανταχτές μεταγραφές και σύγχρονα γήπεδα αλλά στην τσέπη δεν έχουν μία. Μέχρι που κάποιοι στιγμή οι οπαδοί αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, η λαϊκή δημοκρατία εγκαθίσταται για λίγες ώρες έξω από το προπονητικό κέντρο, για να εμφανιστεί ο επόμενος Μεσσίας.

Ο Σουλτς δεν είναι Μεσσίας. Μπορεί να του στρώσαμε χαλιά και να του… ανοίξαμε το Μέγαρο για να μας τα πει, αλλά κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί πραγματικά να αλλάξει κάτι. Όχι μόνο γιατί οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ευρώπη λένε ότι ένας σοσιαλδημοκράτης δεν έχει ελπίδες να κερδίσει την προεδρία της Κομισιόν. Όχι μόνο γιατί αυτή η πολυγλωσσία των υποσχέσεων αναλόγως της εθνικότητας του ακροατηρίου μυρίζει από μακριά αναξιοπιστία. Αλλά και γιατί είναι νωπές στη μνήμη οι αναμνήσεις της στάσης των γερμανών συντρόφων του, με πρώτο και καλύτερο τον Στάινμπρουκ, που αφού έσωσε τις τράπεζες ως υπουργός Οικονομικών, επικέντρωσε την κριτική του στην Άνγκελα Μέρκελ στο ότι αυτή λέει ψέματα στους γερμανούς μικροκαταθέτες και ρισκάρει το κομπόδεμά τους. Στην ουσία σε κάποιες φάσεις υπήρξαν μερκελικότεροι της Μέρκελ. Αποκορύφωμα βεβαίως η πλήρως απαξιωτική στάση τους απέναντι στην Κύπρο και τους πολίτες της, που παρουσίαζαν σε κάποια φάση περίπου ως εκ γενετής απατεώνες.

Τώρα ο κ. Σουλτς λέει ότι κάποιοι πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη από τους Έλληνες. Ποιους ακριβώς εννοεί; Μήπως και τους συντρόφους του; Μήπως δεν ήταν ο ίδιος που στήριζε απόλυτα την ελληνική κυβέρνηση του… Καστελόριζου; Αλλά προφανώς αυτά ξεχνιούνται. Άλλο μνημόνιο κι άλλο μνημονικό. Το μόνο που ίσως είναι κοινό τους σημείο, ότι και τα δύο είναι αχρείαστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News