Ας μην βιαστούμε να πανηγυρίσουμε για τη σύλληψη της συμμορίας.

Πρώτον, και κυριότερο, γιατί οι αιτίες που εξέθρεψαν την άνοδο της Χρυσής Αυγής δεν εξέλειψαν. Οι μέχρι τώρα απόψεις που ακούγονται σχετικά με αυτές τις αιτίες–πέρα από την έλλειψη παιδείας και ιστορικής μνήμης σε ένα ανησυχητικά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας- εστιάζουν στις σκληρές πολιτικές λιτότητας, την έως πρόσφατα ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να αντιδράσει εφαρμόζοντας τον νόμο, αλλά και την γενικότερη ένδεια του πολιτικού και κοινοβουλευτικού λόγου. Ας μην ξεχνάμε ότι το επίπεδο των συζητήσεων στη Βουλή, οι κραυγές, οι βοές, οι βρισιές και οι αμετροέπειες μίας μερίδας βουλευτών υπήρχαν και πριν από την είσοδο της Χρυσής Αυγής σε αυτήν. Και πολύ πιθανό είναι να συνεχιστούν και μετά την έξοδό της.

Δεύτερον, το ξεμπρόστιασμα της οργάνωσης επιβλήθηκε νομικά. Ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά. Τόσο η κοινωνία, όσο και το πολιτικό σύστημα είχαν όλο τον χρόνο να αντιληφθούν την εγκληματική δραστηριότητα των καραφλών «γνωστών-αγνώστων». Εντούτοις, παρακολουθούσαν μουδιασμένοι και αποσβολωμένοι τις καθημερινές βιαιοπραγίες και προκλήσεις του δημοσίου ήθους. Δυστυχώς, έπρεπε να χυθεί (και ελληνικό) αίμα για να αντιδράσει, πράγμα που εγείρει επιπλέον ανησυχίες σχετικά με τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας.

Τρίτον, η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να μην συζητά ανοιχτά. Ως πληροφορία, η δαιμονοποίηση της Χρυσής Αυγής επιβλήθηκε από την τηλεόραση. Μέχρι πρότινος, τα δελτία πωλούσαν τη βία και τις βρισιές των χρυσαυγιτών. Τώρα πωλούν την ποινικοποίησή τους. Σε μία προοδευτική κοινωνία, στη συγκεκριμμένη συγκυρία τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων και τα σχολεία θα ήταν ανοιχτά. Όμως τα σχολεία μας και τα πανεπιστήμιά μας εξακολουθούν να λειτουργούν μέσα σε κάγκελα. Όταν δεν τελούν υπό κατάληψη. Σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή κοινωνία, θα είχε ήδη ανοίξει ένας διάλογος ουσιαστικός και θα είχαμε μπει στη διαδικασία της περισυλλογής, προτού χυθεί αίμα.

Αυτό όμως δεν συνέβη ούτε όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ούτε όταν μπήκε η κρίση στη ζωή μας. Αντί του δημιουργικού διαλόγου, η κοινωνία μας επέλεξε να βαυκαλίζεται στην εύκολη λύση: τη βία, την περιχαράκωση στις ιδεολογίες, τις μούτζες, τον θυμό, τις θεωρίες συνομωσίας… Και αν όλα αυτά συμβαίνουν από τη μειοψηφία, αν όντως αυτές οι αντιδράσεις εκφράζουν τους λίγους, τότε οι πολλοί τί κάνουν; Γιατί οι λίγες φωτεινές νησίδες δημιουργίας, ελπίδας, αισιοδοξίας, καινοτομίας και προόδου σε αυτή τη χώρα εξακολουθούν να ασφυκτιούν μέσα σε μία θάλασσα καχυποψίας, αδράνειας, μιζέριας και μισαλλοδοξίας;

Ας μην βιαστούμε, λοιπόν, να πανηγυρίσουμε και ας διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές, όπως έγραψε και ο Καζαντζάκης. Θα πάρει καιρό για να γιατρέψει η κοινωνία μας τις πληγές της. Πολλοί Φροϋδικοί, άλλωστε, θα ήθελαν να έχουν στο κρεβάτι της ψυχανάλυσης την κόρη Μιχαλολιάκου, η οποία προτρέπει κόσμο να θυσιαστεί για την «ιερή» ιδεολογία της Χρυσής Αυγής. Πολύ φοβούμαι ότι δεν τα έχουμε δει όλα, και ακόμη περισσότερη βία καραδοκεί. Γι' αυτό πρέπει ως κοινωνία να ψαχτούμε, να κοιταχτούμε, να συζητήσουμε και να ομοφωνήσουμε στα βασικά. Να βρούμε εναλλακτικές λύσεις -που υπάρχουν- και που μπορούν να λειτουργήσουν ανεξάρτητα από τη λιτότητα, την πολιτική λήθη, την έλλειψη ιστορικής μνήμης, και την χυδαιότητα στον δημόσιο λόγο.

Χθες το πρωί ανοίχτηκε μία εξαιρετική ευκαιρία για την κοινωνία μας. Θα την αξιοποιήσουμε, ή θα την χαρίσουμε κι αυτή στα κόμματα, τα συμφέροντα και τα προεκλογικά τους μαγειρέματα; Στη βράση κολλάει το σίδερο…

ΥΓ: Είμαι αισιόδοξος, γιατί καθώς την ώρα που οι αντιαισθητικές φιγούρες των χρυσαυγιτών έβγαιναν με τις χειροπέδες από τη ΓΑΔΑ, λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα συνέβαινε το TEDxAcademy. Ας «Ανακαλύψουμε» τον κόσμο του!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News