Χωρίς Μουντιάλ δύο μέρες δεν μπορώ να πω ότι ήταν και το καλύτερό μου. Ειδικά σε αυτές τις μεγάλες διοργανώσεις που επί περισσότερες από 15 μέρες βλέπεις δύο, τρία ή ακόμα και τέσσερα ματς την ημέρα, είναι αλήθεια ότι τα πρώτα ρεπό στην διοργάνωση είναι σαν τις πρώτες μέρες στην πόλη μετά από δύο εβδομάδες διακοπών, δίπλα στο κύμα με πολλή μουσική και ποτό. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Εντάξει υπερβάλλω λίγο, αλλά κάπως έτσι είναι.

Σήμερα όμως το κύμα της απόλαυσης απλώνεται ξανά μπροστά μας, η μουσική της μπάλας θα ακουστεί και πάλι και τα γκολ θα μοιάζουν με τα καλύτερα μοχίτο. Δύο σπουδαία ματς για τα προημιτελικά του θεσμού. Κι αν το πρώτο έχει έτσι κι αλλιώς την δική του ξεχωριστή λάμψη –Βραζιλιά εναντίον Ολλανδίας- το δεύτερο στις 21.30 το βράδυ είναι το ματς με την μεγαλύτερη γοητεία. Η Ουρουγουάη των δύο προπολεμικών παγκοσμίων κυπέλλων, αλλά της μεταγενέστερης «φτωχής» πορείας, απέναντι στην Γκάνα που ενσαρκώνει την τιμή της μαύρης ηπείρου που αναζητά λίγο φως.

Τα «κακά» παιδιά της χώρας των –μόλις- 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων της Νότιας Αμερικής, απέναντι στα παιδιά που μεγάλωσαν με όνειρο μια τέτοια βραδιά, ένα τέτοιο ματς. Πραγματικά και οι δύο αυτές ομάδες μου είναι συμπαθείς και περιμένω να δω ένα ματς που θα… ξεχειλίζει από όνειρα.

Όνειρα ποδοσφαιριστών να δώσουν χαρά στον κόσμο τους. Βέβαια οι Γκανέζοι έχουν ενώσει και όλη την Αφρική, που αυτές τις μέρες σκέφτεται κι ονειρεύεται να δει το καμάρι της ηπείρου να κατακτά το χρυσό αντικείμενο του πόθου. Θα μου επιτρέψετε σ’ αυτό το ματς να είμαι και με τους δύο. Να χειροκροτήσω τον νικητή και να αποθεώσω τον χαμένο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News